آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای بیست – بعد از دو رکعت زوال
از حضـرت جعفر بن محمد (علیهماالسلام) روایت شده است که فرمود: حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) هرگاه آفتاب زوال می‌کرد نـماز می‌خواند و دعا می‌کرد و سپس بر حضـرت پیامبـر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) درود می‌فرستاد و می‌گفت:

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ شَجَرَةِ النُّبُوَّةِ، وَمَوضِعِ الرِّسَالَةِ، وَمُخْتَلَفِ الْمَلاٰئِکَةِ، وَمَعْدِنِ الْعِلْمِ، وَاَهْلِ بَیْتِ الْوَحْىِ، اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، الْفُلْکِ الْجٰارِیَةِ فِی اللُّجَجِ الْغٰامِرَةِ یَأْمَنُ مَنْ رَکِبَهَا وَیَغْرَقُ مَنْ تَرَکَهَا، اَلْمُتَقَدِّمُ لَهُمْ مٰارِقٌ، وَالْمُتَأَخِّرُ عَنْهُمْ زٰاهِقٌ، وَاللَّازِمُ لَهُمْ لاٰحِقٌ.

خداوندا، بر محمّد و خاندان محمد درود فرست، درخت نبوت و جایگاه رسالت و محل آمد و شد فرشتگان و معدن دانش و خانواده وحی، خداوندا بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، کشتی روان در اقیانوس‌های عمیق، هرکه به آن توسّل جوید ایمنی یابد و هرکه آن را رها کند غرق شود، پیش افتاده از آن‌ها از دین خارج است و عقب مانده از آنان نابود است و همراه آنان ملحق به‌حق است.

دعای نوزده – لعن بر جبت و طاغوت
از حضـرت زین العابدین (علیه‌السلام) روایت شده است که فرمود: هر کس در هر بامداد یکبار، بگوید:

اَللّٰهُمَّ الْعَنِ الْجِبْتَ وَالطّٰاغُوتَ.

خداوندا، جبت و طاغوت را لعنت کن.

خداوند برای وی هفتاد هزار حسنه می‌نویسد و هفتاد هزار گناه از او پاک می‌کند و او را هفتاد هزار درجه بالا می‌برد.

دعای هجده – دعا هنگام فرا رسیدن صبح
از حضـرت صادق (علیه‌السلام) روایت شده است که فرمود: حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) جداً سوگند می‌خورد که هر کس آن را (یعنی آیة الکرسی) را پیش از زوال آفتاب، هفتاد بار بخواند و تـمام شدن هفتاد بار همزمان با زوال آن شود، گناهان پیشین و پسینش بخشوده می‌گردد و اگر در آن سال بـمیرد، مغفرت یافته می‌میرد، و حساب بر او نباشد.

اَللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلاّٰ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لاٰ تَأْخُذُهُ سِنَهٌ وَلاٰ نَوْمٌ لَهُ مٰا فِی السَّمٰاوٰاتِ وَمٰا فِی الْأَرْضِ ﴿وَمٰا بَیْنَهُمٰا وَمٰا تَحْتَ الثَّـرَىٰ﴾[1] ﴿عٰالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهٰادَةِ﴾[2] ﴿فَلاٰ یُظْهِرُ عَلیٰ غَیْبِهِ أَحَدًا اِلّٰا…﴾[3]

خدای یکتاست که جز او خدایی نیست، زنده و پاینده است، هرگز او را کسالت خواب فرا نگیرد تا چه رسد که به خواب رود، برای اوست آنچه در آسمان‌ها و زمین است، «و آنچه میان آنهاست و آنچه در زیر خاک باشد» «دانای پنهان و آشکار» «که هیچ کس را بر غیب خود آگاه نکند جز…».

دعای هفده – دعا هنگام فرا رسیدن صبح
امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: حضـرت علی ابن الحسین (علیهماالسلام) هرگاه صبح را آغاز می‌کرد، می‌فرمود:

اَبْتَدِئُ یَوْمیٖ هٰذَا بَیْنَ یَدَیْ نِسْیٰانِی وَعَجَلَتِی بِسْمِ اَللّٰهِ وَمٰا شٰاءَ اَللّٰهُ.

این روز را آغاز می‌کنم پیشاپیش فراموش کاری و شتابزدگی‌ام، به نام خدا و هر چه خواهد خدای (همان شود)

پس اگر بنده‌ای این را بگوید، از آنچه در آن روز فراموش کند او را کفایت می‌کند.

و از محمد بن مسلم روایت شده است که گفت:

علی بن الحسین (علیهماالسلام) می‌فرمود: هر کس بگوید در هر بامداد:

اُقَدِّمُ فیٖ یَوْمِی هٰذَا بَیْنَ یَدَیْ نِسْیٰانِی وَعَجَلَتِی بِسْمِ اللّٰهِ وَمٰا شٰاءَ اَللّٰهُ.

دعای شانزده – دعا هنگام فرا رسیدن صبح
اَللّٰهُمَّ اِنّیٖ اَصْبَحْتُ مُتَمَسِّکاً بِحَبْلِ طَاعَتِکَ، مُعْتَصِماً بِوَثٰائِقِ مَغْفِرَتِکَ، رٰاجِیاً طَوْلَکَ مُؤَمِّلاً فَضْلَکَ، مُلْقِیاً اِلَیْکَ اَقٰالِیدَ اٰمَالِی، حٰاطّاً بِفِنٰائِکَ رَکَائِبَ رَجٰائِی، مُقِرّاً بِذُنُوبٍ رَکِبْتُهٰا وَاَوْزارٍ اسْتَحْقَبْتُهٰا بِـمٰا کَسَبَتْ یَدٰایَ، وَجَنَتٰاهُ عَلَیَّ بِخِذْلاٰنٍ صَحِبَنِی مُعْتَـرِفاً بِخَطَایٰا جَنَیْتُهٰا، وَعَظَائِمَ اجْتَـرَمْتُهٰا.

خداوندا، من صبح را آغاز کردم در حالی که به ریسمان طاعتت چنگ زده، و پناه برده‌ام به محل‌های مورد اعتماد از آمرزشت، امیدوارم به عطایت، آرزومند فضلت، افکنده‌ام به سوی تو کلیدهای آرزوهایم را، بارهای امیدم را در آستان تو فرود آورده‌ام، اقرار می‌کنم به گناهانی که مرتکب شده و خطاهایی که بر دوش گرفته‌ام از آنچه دستانم عمل کرده و بر من جنایت نـموده خواری و پستی را همراهم کرده و اعتـراف می‌کنم به خطاهایی که انجام داده و گناهان بزرگی که مرتکب گشته‌ام.

دعای پانزدهم – دعا برای خود و دوستانش
دعا برای خود و دوستانش:
این دعا پنجمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیه می باشد و در کتاب صحیفه جامعه پانزدهمین دعا تنظیم شده است.
سید العابِدین امام سجاد (علیه السلام) در دعا برای خود و دوستانش پیش از هر درخواستی ابتدا به شناخت و کسب معارف الهی پرداخته اند. چشم انداز امام در توصیف پروردگار به قدری گسترده و شگرف می باشد که در همان فرازهای ابتداییِ دعا برای خود و دوستانش مخاطب را به مقام قرب خداوند امیدوار می نماید.
همچنین حضرت سجاد (علیه السلام) در خلال این دعا با درود فرستادن بر محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) از شر دام های شیطان به حصن و امان پروردگار پناه برده و برای دوستان و نزدیکان و شیعیان خود رحمت الهی را خواستار شده اند.
ارج شناسی و قدرشناسی حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) در متن دعا برای خود و دوستانش توحید را به ولایت گره می زند و از مقام فضل خداوند متعال در برابر قطع امید از دیگران طلب صله و احسان دارد.

دعای چهاردهم – درود فرستادن به پیروان پیامبران
درود بر پیروان پیامبران و تصدیق‌کنندگان آنان:
این دعا در کتاب صحیفه سجادیه به عنوان چهارمین دعا و در کتاب صحیفه جامعه چهاردهمین دعا می باشد.
حضرت سیدالساجدین (علیه السلام) درود بر پیروان پیامبران و تصدیق کنندگان آنان را مربوط به تمام زمان ها و سراسر تاریخ بشری می دانند. در ادامه دعا ایشان با بلاغت و فصاحت تمام به بیان ویژگی های یاران و صحابهٔ پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) پرداخته و از خداوند متعال درخواست پاداشی درخور مقام آنان را دارد.
همچنین امام سجاد (علیه السلام) درود بر پیروان پیامبران و تصدیق کنندگان آنان را درجه ای از ایمان به غیب دانسته و با اشراف دعا بر رسالت پیامبران مخاطب را به سمت طلب خیرخواهی برای آنان سوق داده اند.
فرازهای دعای درود بر پیروان پیامبران و تصدیق کنندگان آنان مهترین ویژگی یاران حقیقی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) را شتافتن بر ایمان به دعوت وی، هجرت و دوری از خانه و خانواده، ایستادگی در مقابل دشمنان اسلام، طردشدگی و چشیدن محرومیت ها معرفی نموده است.
نکته طلایی دعای درود بر پیروان پیامبران و تصدیق کنندگان آنان آثار و فواید این درود برای اهل ایمان است.

اَللّٰهُمَّ وَأَتْبٰاعُ الرُّسُلِ وَمُصَدِّقُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الاَرْضِ بِالْغَیْبِ عِنْدَ مُعَارَضَةِ الْمُعٰـانِدِینَ لَهُمْ بِالتَّکْذِیبِ، وَالاِشْتِیٰاقِ إلَی الْمُرْسَلِینَ بِحَقٰائِقِ الِایـمٰانِ،

خداوندا، (درود فرست بر) پیروان رسولان و ایمان آورندگان به آنها از اهل زمین در پنهانی هنگام مخالفت معاندان با آنان به تکذیب، و مشتاقان به پیامبـران با حقایق ایمان،

دعای سیزدهم – در یاد کردن از آل محمد (علیهم‌السلام)
اَللّٰهُمَّ یٰا مَنْ خَصَّ مُحَمَّداً وَاٰلَهُ بِالْکَرٰامَةِ، وَحَبٰاهُمْ بِالرِّسٰالَةِ وَخَصَّصَهُمْ بِالْوَسِیلَةِ وَجَعَلَهُمْ وَرَثَةَ الْاَنْبِیٰاءِ، وَخَتَمَ بِهِمُ الْاَوصِیٰاءَ وَالْاَئِـمَّةَ، وَعَلَّمَهُمْ عِلْمَ مٰا کَانَ وَمٰا بَقِىَ ﴿وَجَعَلَ اَفْئِدَةً مِنَ النّٰاسِ تَهْویٖ اِلَیْهِمْ﴾ فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَاٰلِهِ الطّٰاهِرِینَ، وَافْعَلْ بِنٰا مٰا اَنْتَ اَهْلُهُ فِی الدِّینِ وَالدُّنْیٰا وَالْاٰخِرَةِ، اِنَّکَ عَلیٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدیٖرٌ.

خداوندا، ای آنکه محمد و آل او را به کرامت مخصوص گردانیده و آنان را به رسالت گرامی داشته و به وسیله بودن ویژە ساخته و آنان را وارثان پیامبـران قرار داده‌ای و به وسیله آنان پایان دادی اوصیاء و امامان را، و به ایشان آموختی علم آنچه بوده و آنچه باقیمانده است «و قرار دادی دل‌هایی از مردم را هواخواه آنان» پس بر محمد و آل پاکش درود فرست، و با ما عمل کن آنچه را که تو شایستۀ آنی، در دین و دنیا و آخرت، که تو بر هر چیزی توانا هستی.

دعای دوازدهم- درود فرستادن بر حاملان عرش و بر فرشتگان مقرب

درود بر حاملان عرش و فرشتگان الهی:
این دعا در کتاب صحیفه سجادیهٔ معروف سومین دعا از دعاهای حضرت سیدالساجدین (علیه السلام) و در کتاب صحیفه جامعه دوازدهمین دعا می باشد.

امام سجاد (علیه السلام) در این دعا ضمن درود بر حاملان عرش و فرشتگان الهی آنان را موجوداتی خستگی ناپذیر از تسبیح و تقدیس پرودگار خطاب می کند. مضامین دعای درود بر حاملان عرش و فرشتگان الهی در ابتدا به معرفی فرشتگان مقرب پرداخته و سپس جمیع فرشتگان و کارگزاران الهی را درود و رحمت می فرستد.
امام سجاد (علیه السلام) فرازهای درود بر حاملان عرش و فرشتگان الهی را به همین جا ختم ننموده اند و به نوع مأموریت و عبادات فرشتگان نیز اشاره فرموده اند. از جمله خزانه داران باران، حرکت دهندگان ابرها ، بدرقه کنندگان دانه های برف و تگرگ، فرشتگان مسئول بر آب ها، مراقبان و حافظان انسان ها از بلاها، همراهان انسان در دنیا، نویسندگان و حمل کنندگان عرش تنها بخشی از بیانات ارزشمند امام در هنگام درود بر حاملان عرش و فرشتگان الهی می باشد.

نکته طلایی دعا و درود بر حاملان عرش و فرشتگان الهی طلب رحمت برای فرشتگان و همچنین درودفرستادگان بر آنها می باشد.

اَللّٰهُمَّ وَحَمَلَةُ عَرْشِکَ الَّذِینَ‏ لاٰیَفْتُـرُونَ‏ مِنْ تَسْبِیحِکَ وَلاٰ یَسْأَمُونَ‏ مِنْ تَقْدِیسِکَ وَلاٰ یَسْتَحْسِـرُونَ‏ مِنْ عِبَادَتِک، وَلاٰ یُؤْثِرُونَ التَّقْصِیرَ عَلَی الْجِدِّ فیٖ أَمْرِکَ، وَلاٰ یَغْفُلُونَ عَنِ الْوَلَهِ إِلَیْک، وَإِسْـرَافِیلُ صٰاحِبُ الصُّورِ، الشّٰاخِصُ الَّذِی یَنْتَظِرُ مِنْکَ الْاِذْنَ، وَحُلُولَ الْأَمْرِ فَیُنَبِّهُ بِالنَّفْخَةِ صَـرْعیٰ رَهَائِنَ الْقُبُورِ.

دعای یازدهم – درود فرستادن بر حضـرت آدم (علیه‌السلام)

اَللّٰهُمَّ وَ اٰدَمُ بَدِیعُ فِطْرَتِکَ، وَاَوَّلُ مُعْتَـرِفٍ مِنَ الطِّینِ بِرُبُوبِیَّتِکَ وَبِکْرُ حُجَّتِکَ عَلیٰ عِبٰادِکَ وَبَرِیَّتِکَ وَالدَّلیٖلُ عَلَی الْاِسْتِجٰارَةِ بِعَفْوِکَ مِنْ عِقٰابِکَ وَالنّٰاهِجُ سُبُلَ تَوْبَتِکَ،

خداوندا، و آدم، پدید آمدۀ آفرینش تو و نخستین اعتـراف کنندۀ -از آنها که از گل آفریده شده‌اند- به پروردگاری‌ات و نخستین حجت تو بر بندگان و آفریدگانت و راهنمای بر پناه جستـن به عفوت از کیفرت، و آنکه در پیش گرفت راه‌های توبه‌ات را،

وَالْمُوَسَّلُ بَیْنَ الْخَلْقِ وَبَیْنَ مَعْرِفَتِکَ، وَالَّذِی لَقَّنْتَهُ مٰا رَضِیتَ بِهِ عَنْهُ، بِـمَنِّکَ عَلَیْهِ وَرَحْمَتِکَ لَهُ، وَالْمُنِیبُ الَّذِی لَمْ یُصِـرَّ عَلیٰ مَعْصِیَتِکَ، وَسٰابِقُ الْمُتَذَلِّلِینَ بَحَلْقِ رَأْسِهِ فیٖ حَرَمِکَ،