آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای سی‌ و‌ دو – پناه جستـن به خداوند عزوجلّ
دعا در پناه بردن به خداوند:
این استعاذه دهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیهٔ معروف و سی و دومین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) در این دعا از خداوند درخواست دارند که با فضل خود با بندگانش رفتار کند نه با عدالتش.

دعا در پناه بردن به خداوند برآوردن حاجات را از وعده های واجب خداوند به بندهٔ خود خوانده و در خلال دعا آستان حق را خاستگاه نیازمندان معرفی کرده است.

امام زین العابدین(علیه السلام) هنگام دعا در پناه بردن به خداوند، نیازمندی انسان به معبود خویش و خوشحالی شیطان از نافرمانی انسان را جزء ارکان اصلی این استعاذه قرار داده و کم طاقتی بندگان از عذاب الهی را سبب این پناهندگی می دانند.

آن حضرت در ادامهٔ پناه بردن به خداوند، مهمترین ویژگی انسان شقاوتمند را محروم ماندن از رحمت الهی قلمداد کرده و از یگانه فرمانروای هستی، فریادرسی را طلب نموده است.

دعای سی‌ و یک – دعا برای سعادتمندی
اَللّٰهُمَّ لاٰتُخَیِّبْ رَجٰاءً هُوَ مَنُوطٌ بِکَ، وَلاٰ تُصَفِّرْ کَفّاً هِیَ مَمْدُودَهٌ اِلَیْکَ، وَلاٰ تُذِلَّ نَفْساً هِیَ عَزِیزَهٌ عَلَیْکَ بِـمَعْرِفَتِکَ، وَلاٰ تَسْلُبْ عَقْلاً هُوَ مُسْتَضِی‌ءٌ بِنُورِ هِدٰایَتِکَ، وَلاٰ تُقْذِ عَیْناً فَتَحْتَهٰا بِنِعْمَتِکَ، وَلاٰ تُخْرِسْ لِسٰاناً عَوَّدْتَهُ الثَّنٰاءَ عَلَیْکَ، وَکَمٰا کُنْتَ اَوَّلاً بِالتَّفَضُّلِ، فَکُنْ اٰخِراً بِالْاِحْسٰانِ، اَلنّٰاصِیَهُ بِیَدِکَ، وَالْوَجْهُ عٰانٍ لَکَ، وَالْخَیْرُ مُتَوَقَّعٌ مِنْکَ، وَالْمَصِیرُ عَلیٰ کُلِّ حٰالٍ اِلَیْکَ.

خداوندا، نومید مساز امیدی را که به تو وابسته است و محروم مساز دستی را که به سوی تو دراز گشته، و خوار مساز شخصی را که با شناخت تو بر تو عزیز است، و سلب مکن عقلی را که به نور هدایت تو روشنی جسته، و مبند چشمی را که آن را گشوده‌ای با نعمتت، و لال مکن زبانی را که به ستایشت عادت داده‌ای، و آنگونه که در آغاز بوده‌‌ای اهل تفضل، در آخر نیز رفتار کن به احسان. پیشانی در دست تو و چهره خاضع است برای تو، و خیر از تو مورد انتظار است و سـرانجام به هر حال به سوی تو می‌باشد.

دعای سی‌ ام – آمرزش خواهی از خداوند عزوجلّ
دعا در شوق به مغفرت و آمرزش از خداوند:
این دعا نهمین دعا در کتاب صحیفه سجادیهٔ معروف می باشد که در کتاب صحیفه جامعه به عنوان سی اُمین دعا تنظیم شده است.

دعا در شوق به مغفرت و آمرزش از خداوند مناجاتی ست که ابتدا بازگشت به سوی حق تعالی و توبه ای موردپسند را درخواست می کند و سپس از تصمیمات ناگواری که منجر به خشم پروردگار می شود خود را برحذر می کند. حضرت زین العابدین (علیه السلام) میل و ذائقهٔ مخاطب را با مفاهیم شیرین این نیایش به سمت میلِ به آمرزش خواهی سوق می دهد. آن حضرت هنگام دعا در شوق به مغفرت و آمرزش از خداوند ضعف انسانی که از نطفه ای بی ارزش به وجود می آید را به زبان آورده و با ظرافت بیان از خداوند متعال درخواست یاری و استعانت دارد.

نکته طلایی دعا در شوق به مغفرت و آمرزش از خداوند اشتیاق به بخشیده شدن و دریافت پاداش از فرمانروای هستی می باشد.

دعای بیست و نه – در پناه جستن

از امام صادق (علیه‌السلام) روایت شده است که حضـرت علی بن الحسین (علیهما‌السلام) می‌فرمود: اگر این کلمات را بگویم، اهمیت نـمی‌دهم که انس و جن بر ضـرر من جمع شوند:

بِسْمِ اللّٰهِ وَبِاللّٰهِ وَمِنَ اللّٰهِ وَاِلَی اللّٰهِ، وَفیٖ سَبِیلِ اللّٰهِ، وَعَلیٰ مِلَّهِ رَسُولِ اللّٰهِ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهٖ، اَللّٰهُمَّ اِلَیْکَ اَسْلَمْتُ نَفْسِی، وَاِلَیْکَ اَلْجَأْتُ ظَهْرِی، وَاِلَیْکَ وَجَّهْتُ وَجْهِی، وَاِلَیْکَ فَوَّضْتُ اَمْرِی.

به نام خدا و به خدا و از خدا و به سوی خدا و در راه خدا، و بر آئین رسول خدا درود خدا بر او و خاندانش باد، خداوندا به تو سپردم خود را، و پشتم را به تو پناه داده‌ام و به سوی تو روی کرده‌ام، و امر خود را به تو واگذار نـمودم.

دعای بیست و هشت – پناه جستـن به خداوند عزوجلّ

بِسْمِ اللّٰهِ وَبِاللّٰهِ وَمِنَ اللّٰهِ وَاِلَی اللّٰهِ وَفیٖ سَبِیلِ اللّٰهِ، وَعَلیٰ مِلَّهِ رَسُولِ اللّٰهِ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ، اَللّٰهُمَّ اِنِّی اِلَیْکَ اَسْلَمْتُ نَفْسِی، وَاِلَیْکَ وَجَّهْتُ وَجْهِی، وَاِلَیْکَ اَلْجَأْتُ ظَهْرِی، وَاِلَیْکَ فَوَّضْتُ اَمْرِی.

به نام خدا و به خدا و از خدا و به سوی خدا و در راه خدا، و بر آئین رسول خدا درود خدا بر او و خاندانش باد، خداوندا به تو سپردم خود را، و به سوی تو روی کرده‌ام، و به سوی تو پشتم را پناه داده‌ام، و امر خود را به تو واگذار نـمودم.

دعای بیست‌ و هفت – پناه جستن از بلاها و اخلاق نکوهیده

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ أَنْ تَحْسُنَ فیٖ لَوٰامِحِ [مَرْأَی] الْعُیُونِ عَلاٰنِیَتِی، وَتَقْبُحَ فیٖ خَفِیّٰاتِ الْقُلُوبِ سَـرِیرَتِی، اَللّٰهُمَّ فَکَمٰا أَسَأْتُ فَاَحْسَنْتَ إِلَیَّ، فَإِذٰا عُدْتُ فَعُدْ عَلَیَّ، فَاعْمُرْنِی بِطَاعَتِکَ، وَلاٰ تُخْزِنِی بِـمَعْصِیَتِکَ، وَارْزُقْنِی مُوٰاسِاهَ مَنْ قَتَّـرْتَ عَلَیْهِ بِـمٰا وَسَّعْتَ عَلَیَّ یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ.

خداوندا به تو پناه می‌برم از اینکه آشکار من در دیده‌ها زیبا آید و زشت گردد در پنهانی‌های دل‌ها، اندرونم، خداوندا همانگونه که من بدی کردم و تو به من نیکی نـمودی، هرگاه بازگشتم، به سوی من باز آی، و مرا آباد ساز با طاعتت و رسوایم مساز با معصیتت، و مرا روزی کن همدردی کردن با کسی را که بر او تنگ گرفته‌ای به آنچه بر من وسعت بخشیده‌ای ای مهربان‌ترین مهربانان.

دعای بیست‌ و شش – پناه جستـن از ناخواسته‌ها و اخلاق ناپسند
دعا در پناه بردن به خدا از اخلاق بد و کارهای ناپسند:
این دعا هشتمین دعای صحیفه سجادیه و بیست و ششمین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.
امام سجاد (علیه السلام) در این تعویذ به ۴۴ خلق ناپسند اشاره فرموده که هر کدام به تنهایی می تواند سبب هلاکت و نابودی انسان باشد. دعا در پناه بردن به خدا از اخلاق بد و کارهای ناپسند بدی ها و فحشای پنهان را سبب چیرگی شیطان بر انسان می داند. حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) از طغیان رذائل اخلاقی قبل از آنکه صاحب خودش را به زمین بزند، به یگانه خالق هستی پناه برده اند.
امام با فراست و کیاست تمام، فرازهای دعا در پناه بردن به خدا از اخلاق بد و کارهای ناپسند را به بذل محبت پرودگار پیوند زده و در پایان از کیفر و عذاب خداوند به رحمت او پناه برده است.
نکته طلایی دعا در پناه بردن به خدا از اخلاق بد و کارهای ناپسند، طلب خیر و مرحمت برای زنان و مردان باایمان می باشد.
اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ هَیَجَانِ الْحِرْصِ وَسَوْرَهِ الْغَضَبِ، وَغَلَبَهِ الْحَسَدِ، وَضَعْفِ الصَّبْـرِ، وَقِلَّهِ الْقَنَاعَهِ، وَشَکَاسَهِ الْخُلُقِ، وَإِلْحَاحِ الشَّهْوَهِ، وَمَلَکَهِ الْحَمِیَّهِ، وَمُتَابَعَهِ الْهَوىٰ، وَمُخَالَفَهِ الْهُدىٰ، وَسِنَهِ الْغَفْلَهِ، وَتَعَاطِی الْکُلْفَهِ،

خداوندا، پناه می‌برم به تو از برانگیخته شدن آزمندی، و شدت خشم، و چیره شدن حسد، و کم طاقتی و ناخرسندی از روزی مقدّر، و تندخویی و زیاده‌روی در لذت جویی، و پا فشاری بر باطل، و پیروی هوای نفس، و سـرپیچی از راه راست، و فرو رفتـن در خواب غفلت، و خود را به مشقت انداختـن،

دعای بیست‌ و پنج – دعا هنگام مطلب مهمی
یٰا خَیْرَ مَنْ خَلَوْتُ بِهِ وَحْدِی، وَیٰا خَیْرَ مَنْ نٰاجَیْتُهُ فیٖ سِـرِّی، وَیٰا خَیْرَ مَنْ مَدَدْتُ اِلَیْهِ عُنُقِی، وَیٰا خَیْرَ مَنْ اَشَـرْتُ اِلَیْهِ بِکَفِّی.

ای بهتـرین کسی که تنها با وی خلوت می‌کنم، و ای بهتـرین کسی که با او راز دل می‌گویم در نهانم، و ای بهتـرین کسی که گردنم را به سویش فراز می‌آورم و ای بهتـرین کسی که با دست گدائی‌ام به لطف او اشاره می‌نـمایم.

اَسْاَلُکَ اللّٰهُمَّ اَنْ تَرْزُقَنِی الْخَیْرَ وَتُعْطِیَنِیهِ، وَاَنْ تَصْـرِفَ عَنِّی الشَّـرَّ وَتُجَنِّبَنِیهِ، وَاَنْ تَزْجُرَ عَنِّی الشَّیْطَانَ وَتَکْفِیَنِیهِ، وَاَنْ تَسقِیَنِی مِنْ حَوْضِ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَتُورِدَنِیهِ، وَاَنْ تَرْزُقَنِی الْفِرْدَوْسَ وَتُحِلَّنِیهِ، اَدْعُوکَ یٰارَبِّ تَضَـرُّعاً وَخُفْیَهً، رَغْبَهً وَرَهْبَهً، خَوْفاً وَطَمَعاً، اِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعٰاءِ.

دعای هفتم صحیفه سجادیه کامله دعای بیست و چهارم صحیفه سجادیه جامعه
دعا برای رفع بلا و گرفتاری های سخت:
این دعا که هفتمین دعا در صحیفه سجادیه می باشد، در کتاب صحیفه جامعه به عنوان بیست و چهارمین رازونیاز تنظیم شده است.

دعا برای رفع بلا و گرفتاری های سخت در حقیقت نوعی نیازطلبی از پروردگاری ست که بازکنندهٔ گره هر سختی و دشواری می باشد. حضرت سیدالساجدین هنگام پیشامدها و دشواری ها تنها یک پناهگاه امن را به مخاطب خود معرفی می کنند و قدرت مهار و رام کردن سختی ها را فقط از جانب فرمانروای هستی ممکن می داند.

در حقیقت دعا برای رفع بلا و گرفتاری های سخت نوعی استغاثه و حاجت خواهی از خداوند توانا می باشد که درهای فرج فقط به درخواست او گشاده می شوند.

امام سجاد (علیه السلام) در متن مضامین برجسته و غنی دعا برای رفع بلا و گرفتاری های سخت، ضعف تحمل و بی یاور بودن بندگان را بارها و بارها با معبود خود درمیان گذاشته و تنها دست یاری از یاری دهندهٔ حقیقی را طلب می کند.

نکته طلایی دعا برای رفع بلا و گرفتاری های سخت، اشاره به موجودیت محض حق تعالی و اذعان به حکمت بلاها برای شناخت بیشتر خداوند است.
یٰا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکارِهِ، وَیٰا مَنْ یُفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدائِدِ، وَیٰا مَنْ یُلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إلیٰ رَوْحِ الْفَرَجِ، ذَلَّتْ لِقُدْرَتِکَ الصِّعابُ، وَتَسَبَّبَتْ بِلُطْفِکَ الْاَسْبابُ، وَجَرىٰ بِقُدرَتِکَ الْقَضاءُ، وَمَضَتْ عَلیٰ إرَادَتِکَ الْأَشْیاءُ، فَهِیَ بِـمَشِیَّتِکَ دُونَ قَوْلِک مُؤْتَـمِرَهٌ وَبِإرَادَتِکَ دُونَ نَهْیِکَ مُنْزَجِرَهٌ.

دعای بیست‌ و سه – دعای صبح و شب «حرز دیگری»
بِسْمِ اللّٰهِ وَبِاللّٰهِ سَدَدْتُ أَفْوٰاهَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ، وَالشَّیٰاطِینِ وَالسَّحَرَةِ وَالْأَبٰالِسَةِ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ وَالسَّلٰاطِینِ، وَ مَنْ یَلُوذُ بِهِمْ بِاللّٰهِ الْعَزِیزِ الْأَعَزِّ، وَبِاللّٰهِ الْکَبِیرِ الْأَکْبَـرِ، بِسْمِ اللّٰهِ الظّٰاهِرِ الْبٰاطِنِ، الْمَکْنُونِ الْمَخْزُونِ، الَّذِى أَقٰامَ بِهِ السَّمَاوٰاتِ وَالْأَرْضَ، ثُمَّ اسْتَوىٰ عَلَی الْعَرْشِ،

به نام خدا و به خدا بستم دهان‌های جن و انس و شیاطین و ساحران و ابلیسان را از جن و انس و سلاطین و هر که به آنها پناه برد، به خدای عزیز با عزت‌تر و به خدای بزرگ بزرگ‌تر، به نام خداوند آشکار پنهان، نهان، ناپیدا که به آن برپا داشت آسما‌ن‌ها و زمین را و سپس بر عرش استیلا یافت،