آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای بیست‌ و هفت – پناه جستن از بلاها و اخلاق نکوهیده

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ أَنْ تَحْسُنَ فیٖ لَوٰامِحِ [مَرْأَی] الْعُیُونِ عَلاٰنِیَتِی، وَتَقْبُحَ فیٖ خَفِیّٰاتِ الْقُلُوبِ سَـرِیرَتِی، اَللّٰهُمَّ فَکَمٰا أَسَأْتُ فَاَحْسَنْتَ إِلَیَّ، فَإِذٰا عُدْتُ فَعُدْ عَلَیَّ، فَاعْمُرْنِی بِطَاعَتِکَ، وَلاٰ تُخْزِنِی بِـمَعْصِیَتِکَ، وَارْزُقْنِی مُوٰاسِاهَ مَنْ قَتَّـرْتَ عَلَیْهِ بِـمٰا وَسَّعْتَ عَلَیَّ یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ.

خداوندا به تو پناه می‌برم از اینکه آشکار من در دیده‌ها زیبا آید و زشت گردد در پنهانی‌های دل‌ها، اندرونم، خداوندا همانگونه که من بدی کردم و تو به من نیکی نـمودی، هرگاه بازگشتم، به سوی من باز آی، و مرا آباد ساز با طاعتت و رسوایم مساز با معصیتت، و مرا روزی کن همدردی کردن با کسی را که بر او تنگ گرفته‌ای به آنچه بر من وسعت بخشیده‌ای ای مهربان‌ترین مهربانان.

اَعُوذُ بِکَ مِنْ حَیَاهٍ غَرَضاً، وَمِیْتَهٍ مَثْلاً، وَمُنْقَلَبٍ نَدَماً، یٰا مَفْزَعِی اِذٰا اَعْیَتْنِی الْحِیَلُ، یٰا مَنْ عَفْوُهُ مُنْتَهَى الْاَمَلِ، وَفِّقْنِی لِخَیْرِ الْقَوْلِ وَالْعَمَلِ، اَعُوذُ بِکَ مِنْ صَفْقَهٍ خَاسِـرَهٍ، وَیَمِینٍ فَاجِرَهٍ، وَحُجَّهٍ دٰاحِضَهٍ.

به تو پناه می‌برم از زندگی در معرض بلاها و از مرگ همراه با آزار و از سـرانجام همراه پشیمانی، ای پناهگاهم، آنگاه که درمانده کند مرا مکرها، و ای آنکه عفوش آخرین آرزوست، مرا موفق کن برای بهتـرین گفتار و کردار، به تو پناه می‌برم از داد و ستد زیانکارانه و سوگند گناهکارانه و حجت باطله.

و نیز در روایت دیگری است:

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ اَنْ تَحْسُنَ فیٖ لاٰمِعَهِ الْعُیُونِ عَلاٰنِیَتِی، وَتَقْبُحَ لَکَ فیِمٰا اَخْلُو سَـرِیرَتِی، مُحٰافِظاً عَلیٰ رِیٰاءِ النّٰاسِ فیٖ نَفْسِی، وَمُضَیِّعاً مٰا أَنْتَ مُطَّلِعٌ عَلَیْهِ مِنّیٖ، اُبْدِی لِلنَّاسِ اَحْسَنَ اَمْرِی، وَأُفْضِی إِلَیکَ بِاَسْوَءِ عَمَلِی، تَقَرُّباً إِلَی النّٰاسِ بِحَسَنَاتِی، وَفِرٰاراً مِنْهُمْ اِلَیْکَ بِسَیِّئٰاتِی، فَیَحِلَّ بیٖ مَقْتُکَ، وَیَجِبُ عَلَیَّ غَضَبُکَ، اَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنْ ذٰلِکَ یٰا رَبَّ العَالَمِینَ.

خداوندا به تو پناه می‌برم که در درخشش چشم‌ها، آشکارم زیبا آید و زشت گردد برای تو اندرونم در آنچه به خلوت بوده باشم، در دل، نشان دادن به مردم را نگهدارم و تباه سازم آنچه را که تو آگاه هستی بر آن نسبت به من، زیبایی کارم را به مردم بنمایانم، و نشان دهم به تو بدترین عملم را، که با حسناتم به مردم تقرب جویم، و از آنها به سوی تو فرار کنم با بدی‌هایم، که در آن صورت دشمنی تو بر من روا گردد و خشم تو بر من واجب آید. به تو پناه می‌برم از آن، ای پروردگار جهانیان.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife