آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای هفتم صحیفه سجادیه کامله دعای بیست و چهارم صحیفه سجادیه جامعه
دعا برای رفع بلا و گرفتاری های سخت:
این دعا که هفتمین دعا در صحیفه سجادیه می باشد، در کتاب صحیفه جامعه به عنوان بیست و چهارمین رازونیاز تنظیم شده است.

دعا برای رفع بلا و گرفتاری های سخت در حقیقت نوعی نیازطلبی از پروردگاری ست که بازکنندهٔ گره هر سختی و دشواری می باشد. حضرت سیدالساجدین هنگام پیشامدها و دشواری ها تنها یک پناهگاه امن را به مخاطب خود معرفی می کنند و قدرت مهار و رام کردن سختی ها را فقط از جانب فرمانروای هستی ممکن می داند.

در حقیقت دعا برای رفع بلا و گرفتاری های سخت نوعی استغاثه و حاجت خواهی از خداوند توانا می باشد که درهای فرج فقط به درخواست او گشاده می شوند.

امام سجاد (علیه السلام) در متن مضامین برجسته و غنی دعا برای رفع بلا و گرفتاری های سخت، ضعف تحمل و بی یاور بودن بندگان را بارها و بارها با معبود خود درمیان گذاشته و تنها دست یاری از یاری دهندهٔ حقیقی را طلب می کند.

نکته طلایی دعا برای رفع بلا و گرفتاری های سخت، اشاره به موجودیت محض حق تعالی و اذعان به حکمت بلاها برای شناخت بیشتر خداوند است.
یٰا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکارِهِ، وَیٰا مَنْ یُفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدائِدِ، وَیٰا مَنْ یُلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إلیٰ رَوْحِ الْفَرَجِ، ذَلَّتْ لِقُدْرَتِکَ الصِّعابُ، وَتَسَبَّبَتْ بِلُطْفِکَ الْاَسْبابُ، وَجَرىٰ بِقُدرَتِکَ الْقَضاءُ، وَمَضَتْ عَلیٰ إرَادَتِکَ الْأَشْیاءُ، فَهِیَ بِـمَشِیَّتِکَ دُونَ قَوْلِک مُؤْتَـمِرَهٌ وَبِإرَادَتِکَ دُونَ نَهْیِکَ مُنْزَجِرَهٌ.

ای آنکه گرهِ کارهای فرو بسته به سـر انگشت تو گشوده می‌شود، و ای آن که سختی دشواری‌ها با تو آسان می‌گردد، و ای آن که راه گریز به سوی رهایی و آسودگی را از تو باید خواست، سختی‌ها به قدرت تو به نرمی گرایند و به لطف تو اسباب کارها فراهم آیند. فرمانِ الهی به نیروی تو به انجام رسد، و چیزها، به ارادۀ تو موجود شوند، و خواستِ تو را، بی آن که بگویی، فرمان برند، و از آنچه خواستِ تو نیست، بی آن که بگویی، رو بگردانند.

أَنْتَ الْمَدْعُوُّ لِلْمُهِمّٰاتِ، وَأنْتَ الْمَفْزَعُ فِی الْمُلِمّٰاتِ، لاٰیَنْدَفِعُ مِنْهٰا إلّٰا مٰا دَفَعْتَ، وَلاٰ یَنْکَشِفُ مِنْهٰا إلّٰا مٰا کَشَفْتَ، وَقَدْ نَزَلَ بیٖ یٰا رَبِّ مٰا قَدْ تَکأَّدَنِی ثِقْلُهُ، وَألَمَّ بیٖ مٰا قَدْ بَهَظَنِی حَمْلُهُ، وَبِقُدْرَتِکَ أوْرَدْتَهُ عَلَیَّ، وَبِسُلْطانِکَ وَجَّهْتَهُ إلَیَّ،

تویی آن که در کارهای مهم بخوانندش، و در ناگواری‌ها بدو پناه برند. هیچ بلایی از ما برنگردد مگر تو آن بلا را بگردانی، و هیچ اندوهی بر طرف نشود مگر تو آن را از دل برانی. ای پروردگار من، اینک بلایی بر سـرم فرود آمده که سنگینی‌اش مرا به زانو درآورده است، و به دردی گرفتار آمده‌ام که با آن مدارا نتوانم کرد. این همه را تو به نیروی خویش بر من وارد آورده‌ای و به سوی من روان کرده‌ای،

فَلاٰ مُصْدِرَ لِمٰا أوْرَدْتَ، وَلاٰ صَارِفَ لِمٰا وَجَّهْتَ، وَلاٰ فاتِحَ لِمٰا اَغْلَقْتَ، وَلاٰ مُغْلِقَ لِمٰا فَتَحْتَ، وَلاٰ مُیَسِّـرَ لِمٰا عَسَّـرْتَ، وَلاٰ نَاصِـرَ لِمَنْ خَذَلْتَ.

آنچه تو بر من وارد آورده‌ای، هیچ کس باز نَبَـرد، و آنچه تو به سوی من روان کرده‌ای، هیچ کس برنگرداند. دری را که تو بسته باشی. کس نگشاید، و دری را که تو گشوده باشی، کس نتواند بست. آن کار را که تو دشوار کنی، هیچ کس آسان نکند، و آن کس را که تو خوار گردانی، کسی مدد نرساند.

فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَافْتَحْ لیٖ یٰا رَبِّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِکَ، وَاکْسِـرْ عَنِّی سُلْطانَ الْهَمِّ بِحَوْلِکَ، وَاَنِلْنِی حُسْنَ النَّظَرِ فِیما شَکَوْتُ، وَأَذِقْنِی حَلاوَهَ الصُّنْعِ فِیمٰا سَاَلْتُ، وَهَبْ لیٖ مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَهً وَفَرَجاً هَنِیئاً، وَاجْعَلْ لیٖ مِنْ عِنْدِکَ مَخْرَجاً وَحِیّاً.

پس بر محمد و خاندانش درود فرست. ای پروردگار من، به احسانِ خویش دَرِ آسایش به روی من بگشا، و به نیروی خود، سختی اندوهم را درهم شکن، و در آنچه زبان شکایت بدان گشوده‌ام، به نیکی بنگر، و مرا در آنچه از تو خواسته‌ام، شیرینی استجابت بچشان، و از پیشِ خود، رحمت و گشایشی دلخواه به من ده، و راه بیرون شدن از این گرفتاری را پیش پایم نِه.

وَلاٰ تَشْغَلْنِی بِالْاِهْتِمَامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِکَ وَاسْتِعْمٰالِ سُنَّتِکَ، فَقَدْ ضِقْتُ لِمٰا نَزَلَ بیٖ یٰا رَبِّ ذَرْعاً، وَامْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مٰا حَدَثَ عَلَیَّ هَمّاً وَاَنْتَ الْقادِرُ عَلیٰ کَشْفِ مٰا مُنِیتُ بِهِ وَدَفْعِ مٰا وَقَعْتُ فِیهِ. فَافْعَلْ بیٖ ذَلِکَ، وَ إنْ لَمْ اَسْتَوْجِبْهُ مِنْکَ، یٰا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِیمِ.

و مرا به سبب گرفتاری، از انجام دادنِ واجبات و پیروی آیین خود بازمدار. ای پروردگارِ من، از آنچه بر سـرم آمده، دلتنگ و بی‌طاقتم، و جانم از آن اندوه که نصیب من گردیده، آکنده است؛ و این در حالی است که تنها تو می‌توانی آن اندوه را از میان برداری و آنچه را بدان گرفتار آمده‌ام دور کنی. پس با من چنین کن، اگر چه شایستۀ آن نباشم، ای صاحب عرش بزرگ.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife