آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای هفتاد و هفت – در طلب روزی
اَللّٰهُمَّ سَأَلْتَ عِبَادَکَ قَرْضاً مِمّٰا تَفَضَّلْتَ بِهِ عَلَیْهِمْ، وَضَمِنْتَ لَهُمْ مِنْهُ خَلَفاً، وَوَعَدْتَهُمْ عَلَیْهِ وَعْداً حَسَناً، فَبَخِلُوا عَنْکَ، فَکَیْفَ بِـمَنْ هُوَ دُونَکَ اِذَا سَأَلَهُمْ؟ فَالْوَیْلُ لِمَنْ کَانَتْ حَاجَتُهُ اِلَیْهِمْ.

خداوندا از بندگانت قرض خواسته‌ای از آنچه بر آنان تفضل فرموده‌ای، و برای آنان ضمانت نـمودی که آن را عوض دهی، و وعده دادی آنان را بر آن وعده‌ای نیکو، و آنان در برابر تو بخل ورزیدند پس چگونه باشد نسبت به آنکه او از تو پایین تر است اگر از آنها درخواست کند؟ پس وای بر آنکه حاجتش نزد آنان باشد.

فَاَعُوذُ بِکَ یٰا سَیِّدیٖ اَنْ تَکِلْنِی إِلیٰ اَحَدٍ مِنْهُمْ، فَاِنَّهُمْ لَوْ یَمْلِکُونَ خَزَائِنَ رَحْمَتِکَ لَاَمْسَکُوا خَشْیَهَ الْاِنْفَاقِ بِـمٰا وَصَفْتَهُمْ، ﴿وَکٰانَ الْاِنْسٰانُ قَتُوراً﴾.

دعای هفتاد و شش – هنگامی که روزی بر آن حضـرت تنگ می‌شد
دعا هنگام تنگ شدن رزق و روزی:
این دعا بیست و نهمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و هفتاد و ششمین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

در دعا هنگام تنگ شدن رزق و روزی، حضرت سجاد (علیه السلام) تنها به دنبال اظهار عجز و ناتوانی و تنگدستی در پیشگاه خداوند نیست؛ بلکه از طریق مناجات به درگاه الهی راه کارهای توحیدی اسلام را برای تأمین روزی معرفی می کنند.

حضرت زین العابدین(علیه السلام) در دعا هنگام تنگ شدن رزق و روزی، از پروردگار خویش درخواست رهایی از رنج و مشقتی را دارد که به خاطر کسب روزی جسم و بدن به زحمت می افتد و در واقع تلاش بیهوده است.

دعای هفتاد‌ و‌ پنج – در توکل بر خداوند عزوجلّ
زید بن اسلم گفت: از دعای علی بن الحسین (علیهما‌السلام) (این دعا) بوده است:

اَللّٰهُمَّ لٰاتَکِلْنِی اِلیٰ نَفْسِی فَاَعْجَزُ عَنْهٰا، وَلٰا تَکِلْنِی اِلَی الْمَخْلُوقِینَ فَیُضَیِّعُونِی.

خداوندا، مرا به خودم وامگذار، که از آن ناتوان شوم، و مرا وامگذار به آفریدگان، که مرا تباه سازند.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife

دعای هفتاد و چهار – هنگام پناه بردن به خدای عزوجلّ
دعا در وقت پناه بردن به خداوند:
این مناجات بیست و هشتمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیه و هفتاد و چهارمین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

دعا در وقت پناه بردن به خداوند، هنگام رازونیاز حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) با پرودگار خویش بیان شده است. این دعا تجلی گاه متواضعانه ترین ارتباط بنده با خدا دانسته شده است.

تمام مضامین دعا در وقت پناه بردن به خداوند نشان دهندهٔ شناخت ژرف امام سجاد (علیه السلام) از پروردگار هستی می باشد. دعاکننده در این دعا به آدابی آراسته می شود که می بایست هنگام نیایش و مناجات با خداوند آنها را فراگرفته باشد.

از ارکان مهم دعا در وقت پناه بردن به خداوند می توان، به خالص شدن برای خداوند و بریدن از غیر او، ناامیدی از احسان غیر خدا، خوار شدن کسانی که طلب عزت از غی خدا دارند، لزوم درس گرفتن از اشتباهات دیگران، شامل شدن رحمت الهی بر همه موجودات، وحدانیت، قائم بودن به قدرت و بی نیازی و برتری خداوند اشاره کرد.

دعای هفتاد و سه – بر ضمره
از امام باقر (علیه‌السلام) روایت شده است که: حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) فرمود: مرگ ناگهانی تخفیفی بر مؤمن است و افسوس خوردنی بر کافر و مؤمن می‌شناسد غسل دهنده و حمل کننده‌اش را. پس اگر او را نزد پروردگارش خیری باشد، می‌خواهد از حمل کننده‌اش عجله کردن در مورد او را و اگر غیر از آن باشد، از آنها می‌خواهد که در مورد او کوتاهی کنند.

ضمره بن سمره گفت: ای علی، اگر آنگونه باشد که می‌گویی، از تابوت بر می‌جست. پس خندید و دیگران را خنداند. امام سجاد (علیه‌السلام) فرمود:

اَللّٰهُمَّ اِنْ کَانَ ضَمْرَهُ بْنُ سَمْرَهَ ضَحِکَ وَاَضْحَکَ مِنْ حَدِیثِ رَسُولِ اللّٰهِ فَخُذْەُ اَخْذَ اٰسِفٍ.

خداوندا اگر ضمره بن سمره خندیده و خندانیده از حدیث رسول خدا، پس او را بگیر گرفتـن به خشم آمده‌ای.

دعای هفتاد و دو – بر عبیداللّٰه بن زیاد لَعَنَهُ اللّٰه
مدائنی از رجالش روایت کرد: که مختار بن ابی عبید ثقفی در کوفه قیام کرد. پس سـر ابن زیاد را نزد حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) فرستاد. اتفاقاً هنگامی آن را بر آن حضـرت وارد نـمودند که وی ناهار می‌خورد. پس حضـرت فرمود: مرا بر ابن زیاد لعنه اللّٰه وارد کردند. در حالی که وی ناهار می‌خورد و سـر پدرم در برابرش بود. پس گفتم:

اَللّٰهُمَّ لاٰتُـمِتْنِی حَتّٰى تُرِیَنِی رَأْسَ ابْنِ زِیٰادٍ وَاَنَا اَتَغَدّىٰ.

دعای هفتاد و یک – بر حرمله بن کاهل لَعَنَهُ اللّٰه
از منهال بن عمرو روایت شده است که گفت: هنگام بازگشت از مکه، بر امام علی بن الحسین (علیهماالسلام) وارد شدم، پس به من فرمود: ای منهال! حرمله بن کاهل اسدی چه شد؟ گفتم: او را دیدم که در کوفه زنده بود. حضـرت دو دست خود را بالا برد و فرمود:

اَللّٰهُمَّ اَذِقْهُ حَرَّ الْحَدِیدِ، اَللّٰهُمَّ اَذِقْهُ حَرَّ الْحَدِیدِ، اَللّٰهُمَّ اَذِقْهُ حَرَّ الْحَدِیدِ، اَللّٰهُمَّ اَذِقْهُ حَرَّ النّٰارِ.

خداوندا، داغی آهن را به او بچشان، خداوندا حرارت آهن را به او بچشان، خداوند سوزندگی آهن را به او بچشان، خداوندا داغی آتش را به او بچشان.

دعای هفتاد – بر مردم شام
اَللّٰهُمَّ اِنَّکَ قَدْ نَدَبْتَ إِلیٰ فَضْلِکَ، وَاَمَرْتَ بِدُعَائِکَ، وَضَمِنْتَ الْاِجَابَهَ لِدُعَاتِکَ، وَلَمْ یَخِبْ مَنْ فَزِعَ اِلَیْکَ بِرَغْبَتِهِ، اَوْ قَصَدَکَ بِحَاجَتِهِ وَلَمْ یَرْجِعْ مِنْکَ الطّٰالِبُ صِفْراً مِنْ عَطَائِکَ، وَلاٰ خَائِباً مِنْ مَوٰاهِبِکَ، وَاَیُّ رٰاجٍ اَمَّکَ فَلَمْ یَجِدْکَ قَرِیباً، وَاَیُّ وٰافِدٍ وَفَدَ اِلَیْکَ فَاقْتَطَعَتْهُ عَوٰائِقُ الرَّدِّ دُونَکَ، بَلْ اَیُّ مُسْتَنْبِطٍ لِمَزِیدِکَ اَکْدىٰ دُونَ اسْتِمَاحَهِ سِجَالِ نِعْمَتِکَ؟!

خداوندا، تو مردم را به سوی فضل خویش دعوت نـمودی، و دستور دادی که تو را بخوانند، و ضمانت کردی اجابت را برای دعا کنندگانت و ناامید نگشت هر کس که به رغبت سوی تو پناهنده شد یا قصد تو نـمود برای حاجتش و بازنگشت از درگاه تو درخواست کننده در حالی که، دست خالی از عطایت و یا ناامید از بخشش‌هایت باشد و کدام امیدوار قصد تو کرد، و تو را نزدیک نیافت و کدام وارد بر تو را می‌توان یافت که بازداشته باشد او را، موانع ردّ در برابر تو، بلکه کدام جستجو کننده فضلت را می‌توان دید، که خواسته‌اش را نیافته باشد، بدون درخواست بهرۀ نعمتت؟

دعای شصت و نه – هنگامی که از ستم بنی امیه نزد او شکایت برده شد
از جابر نقل شده است که گفت: هنگامی که خلافت به بنی امیه رسید، در روزگارشان ریختند خون حرام را، و (نعوذ باللّٰه) لعنت کردند امیرالـمؤمنین صلوات‌اللّه‌علیه را، بر منبـرهای‌شان (هزار ماه) و ترور کردند شیعیان‌شان را، در شهرها و کشتند آنها را و ریشه کن نـمودند آنان را، و بر این کار علمای سوء بر آنها اعتـراض ننمودند به خاطر علاقه به مال اندک از بین رفتنی دنیا، و امتحان آنان بر شیعیان لعنت کردن امیرمؤمنان (علیه‌السلام) شد که هر کس آن حضـرت را لعنت نـمی‌کرد، او را می‌کشتند. پس وقتی که این وضع در میان شیعیان گستـرش یافت و زیاد و طولانی شد، شکایت بردند شیعیان نزد حضـرت زین العابدین (علیه‌السلام) و گفتند: ای فرزند رسول خدا ما را تبعید کردند از شهرها و نابودمان کردند با کشتـن آشکار، و علنی کرده‌اند لعنت کردن امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را در شهرها و در مسجد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و بر منبـر آن حضـرت، و بر آنها اعتـراض نـمی‌کنند اعتـراض کننده‌ای، و تغییر نـمی‌دهد بر آنان تغییر دهنده‌ای، و هرگاه کسی از ما بر لعنت کردن او اعتـراض کند می‌گویند: این ترابی است و گزارش آن را به سلطان‌شان می‌دهند و به او می‌نویسند: که این شخص ابوتراب را به نیکی یاد کرد، تا آنجا که او را می‌زنند و زندانی می‌کنند و سپس به قتل می‌رسانند. هنگامی که آن حضـرت (علیه‌السلام) این را شنید به آسمان نگاه کرد و گفت:

دعای شصت و هشت – برای محمد بن شهاب زهری
زهری روایت کرده است که حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) برای وی دعا کرد هنگام بیماری‌اش، پس برآورده ساخت خداوند، خواسته‌هایش را و آن دعا، این است:

اَللّٰهُمَّ اِنَّ ابْنَ شِهَابٍ قَدْ فَزِعَ اِلَیَّ بِالْوَسِیلَهِ اِلَیْکَ بِاٰبٰائِی فِیهٰا، [فَاَسْاَلُکَ] بالْاِخْلاٰصِ مِنْ اٰبٰائِی وَاُمَّهَاتِی إِلّٰا جُدْتَ عَلَیْهِ بِـمٰا قَدْ اَمَّلَ بِبَـرَکَهِ دُعٰائِی، وَاسْکُبْ لَهُ مِنَ الرِّزْقِ، وَارْفَعْ لَهُ مِنَ الْقَدْرِ، وَغَیِّرْەُ مٰا یُصَیِّرُەُ کَفِتاً لِمٰا عَلَّمْتَهُ مِنَ الْعِلْمِ.