آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای صد و چهل‌ و هشت – در روز عرفه
اَللّٰهُمَّ إِنَّ مَلَائِکَتَکَ مُشْفِقُونَ مِنْ خَشْیَتِکَ، سَامِعُونَ مُطِیعُونَ لَکَ وَهُمْ بِأَمْرِکَ یَعْمَلُونَ،‏ لاٰیَفْتُـرُونَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ یُسَبِّحُونَ، وَأَنَا أَحَقُّ بِالْخَوْفِ الدَّائِمِ لِإِسَاءَتِی عَلیٰ نَفْسِی، وَتَفْرِیطِهَا إِلَی اقْتِـرَابِ أَجَلِی، فَکَمْ لیٖ یٰا رَبِّ مِنْ ذَنْبٍ أَنَا فِیهِ مَغْرُورٌ مُتَحَیِّرٌ؟

دعای صد و چهل‌ و هفت – در روز عرفه
دعای روز عرفه:
این حمدیه و مناجات چهل و هفتمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صد و چهل و هفتمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

امام سجاد (علیه السلام) در دعای روز عرفه که یکی از طولانی ترین و کاملترین دعاهای صحیفه می باشد، به تشریح موضوعات مختلفی پرداخته اند.

دعای صد و چهل‌ و شش – در روز عید فطر
دعای روز عید فطر و جمعه:
این مناجات نامه چهل و ششمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صد و چهل و ششمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

امام زین العابدین (علیه السلام) در دعای روز عید فطر و جمعه به تمامی نعمت های خداوند اعتراف کرده و ضمن توصیف ویژگی های حضرت حق در صدد جلب رحمت خداوند می باشند.

دعای صد و چهل‌ و پنج – هنگام افطار
از امام صادق (علیه‌السلام) روایت شده است که فرمود: علی بن الحسین (علیهماالسلام) هر وقت ماه رمضان فرا می‌رسید، جز به دعا و تسبیح و استغفار و تکبیر، سخن نـمی‌گفت و هرگاه افطار می‌نـمود می‌گفت:

اَللّٰهُمَّ اِنْ شِئْتَ اَنْ تَفْعَلَ فَعَلْتَ.

خداوندا اگر بخواهی انجام دهی انجام می‌دهی.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife

دعای صد و چهل‌ و چهار – در روز عید فطر
از جابر بن عبدالله انصاری روایت شده است که گفت: در مدینه بودم هنگامی که مروان بن حکم از سوی یزید بن معاویه بر آن حکومت داشت. ماه رمضان بود و هنگامی که آخرین شب آن فرا رسید، دستور داد منادی خود را که مردم را نداد دهد برای خارج شدن به سوی بقیع، برای نـماز عید. پس من هنگام صبح از منزلـم خارج شدم و قصد داشتم در تاریکی آخر شب به دیدار سـرورم علی بن الحسین (علیهماالسلام) برسم، پس از هر کوچه‌ای که از کوچه‌های مدینه می‌گذشتم، اهل آن را می‌دیدم که به سوی بقیع می‌رفتند و می‌گفتند: به کجا می‌روی ای جابر؟ می‌گفتم: به سوی مسجد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله).

دعای صد و چهل‌ و سه – در وداع ماه رمضان
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعٰالَمِینَ‏، الْحَمْدُ لِلّٰهِ لاٰشَـرِیکَ لَهُ، اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الْعَلِیِّ الْأَعْلیٰ، اَلْعَلِیمِ الْکَرِیمِ، الْعَظِیمِ الرَّحِیمِ، اللَّطِیفِ الْخَبِیرِ، الْحَمْدُ لِلّٰهِ الْمَحْمُودِ عَلیٰ نَعْمَائِهِ، الْمَشْکُورِ عَلیٰ اٰلَائِهِ، الَّذِی‏ لاٰیَنْسیٰ مَنْ ذَکَرَہُ، وَلاٰ یُخَیِّبُ مَنْ رَجَاهُ، وَلاٰ یَرُدُّ مَنْ دَعَاهُ،

دعای صد و چهل‌ و دو – در وداع ماه رمضان
دعای وداع ماه رمضان:
این مناجات چهل و پنجمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صد و چهل و دومین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

امام سجاد (علیه السلام) در فرازهای نخستین دعای وداع ماه رمضان با خداوند خود به رازونیاز پرداخته و صفات بخشش، احسان، عفو، پرده پوشی، گذشت، حلم، مدارا و آمرزش پروردگار را مورد ستایش و تسبیح قرار داده اند.

دعای صد و چهل‌ و یک – در روز سی‌ام ماه رمضان
اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ لَا شَرِیکَ لَهُ، وَ الْحَمْدُ لِلّٰهِ کَمَا یَنْبَغِی‏ لِکَرَمِ‏ وَجْهِهِ،‏ وَ عِزِّ جَلَالِهِ وَ کَمَا هُوَ أَهْلُهُ.

همۀ حمد و سپاس‌ها از آن خداوند است که شریکی ندارد، و همۀ حمد و سپاس‌ها از آن خداوند است آنگونه که درخور کرامت ذات او و بزرگی شکوه اوست، و آن‌گونه که شایستۀ اوست.

دعای صد و چهل – در آخرین شب ماه رمضان
امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) هرگاه ماه رمضان فرا می‌رسید، هیچ غلام و یا کنیزی را کتک نـمی‌زد، و اگر غلام یا کنیزی گناهی مرتکب می‌شد، نزد خود می‌نوشت فلانی گناه کرد و فلان کنیز گناه کرد در فلان روز و فلان وقت و او را کیفر نـمی‌داد. پس کیفر آنها جمع می‌شد، تا اینکه آخرین شب ماه رمضان فرا می‌رسید. و آنان را فرا می‌خواند، و در اطراف خود جمع‌شان می‌کرد، سپس آن نامه را آشکار می‌نـمود و می‌فرمود: ای فلان تو چنین و چنان کردی، و تو را ادب نکردم، آیا این را به یاد می‌آوری؟ و او می‌گفت: آری ای فرزند رسول خدا. تا به همۀ آنها رسیدگی می‌کرد، و از همه اقرار می‌گرفت، سپس در میان آنان می‌ایستاد، و به آنها می‌فرمود: صداهای‌تان را بلند کنید و بگویید:

دعای صد و سی‌ و نه – در روز بیست و نهم ماه رمضان
یَا مُکَوِّرَ اللَّیْلِ عَلَی النَّهَارِ، وَمُکَوِّرَ النَّهَارِ عَلَی اللَّیْلِ، یَا عَالِمُ یَا خَبِیرُ، یَا رَبَّ الْأَرْبَابِ، یَا سَیِّدَ السَّادَاتِ یٰآ اَللّٰهُ،[1] لٰآ إِلَهَ إِلّٰآ أَنْتَ [2] وَحْدَکَ لَا شَـرِیکَ لَکَ، یَا مَنْ هُوَ أَقْرَبُ إِلَیَّ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ، یٰآ اَللّٰهُ یٰآ اَللّٰهُ یٰآ اَللّٰهُ، لَکَ الْأَسْمٰآءُ الْحُسْنَى وَالْأَمْثَالُ الْعُلْیَا وَالْکِبْـرِیٰآءُ وَالٰالٰآءُ.