آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای نود و نه – در سپاسگزاری
یٰا مَنْ فَضُلَ إِنْعَامُهُ إِنْعَامَ الْمُنْعِمِینَ، وَعَجَزَ عَنْ شُکْرِہِ شُکْرُ الشّٰاکِرِینَ، وَقَدْ جَرَّبْتُ غَیْرَکَ مِنَ الْمَأْمُولِینَ لِغَیْرِی مِنَ السّٰائِلِینَ، فَإِذَا کُلُّ قَاصِدٍ لِغَیْرِکَ مَرْدُودٌ، کُلُّ طَرِیقٍ إِلیٰ سِوَاکَ مَسْدُودٌ، وَکُلُّ خَیْرٍ عِنْدَکَ مَوْجُودٌ، وَکُلُّ خَیْرٍ عِنْدَ سِوَاکَ مَفْقُودٌ.

ای آنکه برتری دارد نعمت دادنش، نعمت دادن منعمان را، و ناتوان گشته از شکرش سپاس سپاسگزاران، و من آزموده‌ام غیر تو را از افراد مورد امید، برای غیر من از سائلان، و دیدم که هر کس غیر تو را قصد کند، مردود است، و هر راهی به سوی غیر تو بسته، و هر خیری، نزد تو موجود و هر خیری نزد غیر تو نایافته می‌باشد.

یٰا مَنْ إِلَیْهِ بِهِ تَوَسَّلْتُ، وَإِلَیْهِ بِهِ تَسَبَّبْتُ وَتَوَصَّلْتُ، وَعَلَیْهِ فِی السَّـرّٰاءِ وَالضَّـرّٰاءِ عَوَّلْتُ وَتَوَکَّلْتُ، مٰا کُنْتُ عَبْداً لِغَیْرِکَ فَیَکُونَ غَیْرُکَ لیٖ مَوْلیٰ، وَلاٰ کُنْتُ مَرْزُوقاً مِنْ سِوَاکَ فَأَسْتَدِیمَهُ عَادَهَ الْحُسْنىٰ، وَمٰا قَصَدْتُ بٰابًا إِلّٰا بٰابَکَ فَلاٰ تَطْرُدْنِی مِنْ بٰابِکَ الْاَدْنیٰ، یٰا قَدِیراً لاٰ تَؤُدُہُ الْمَطَالِبُ، وَیٰا مَوْلیً یَبْغِیهِ کُلُّ رَاغِبٍ، حَاجَاتِی مَصْـرُوفَهٌ إِلَیْکَ، وَآمَالِی مَوْقُوفَهٌ لَدَیْکَ، کُلَّمَا وَفَّقْتَنِی لَهُ مِنْ خَیْرٍ أَحْمِلُهُ وَأَطِیقُهُ فَأَنْتَ دَلِیلِی عَلَیْهِ وَطَرِیقُهُ.

ای آنکه به وسیلۀ او به سویش متوسل شدم و به وسیلۀ او به سویش سبب جستم و راه یافتم و بر او در آسایش و سختی اعتماد کردم و توکل نـمودم، من بنده‌ای برای غیر تو نبوده‌ام، که غیر از تو برای من سـرور باشد، و از غیر تو روزی‌خور نبوده‌ام که ادامه این عادت نیک را از او بخواهم، و قصد نکردم دری جز درِ تو را، پس مرا از درِ نزدیکت مران، ای توانایی که او را گران نیاید خواسته‌ها، و ای سـروری که هر مشتاقی او را می‌جوید، نیازهایم به سوی تو بازگشت داده شده، و آرزوهایم متوقف گشته‌اند در پیشگاه تو، و هر چه مرا توفیق دهی از خیر، که تحمل کنم و بر آن توانا باشم، پس تو راهنمای من بر آن و راه من به سوی آن هستی.

یٰا مَنْ جَعَلَ الصَّبْـرَ عَوْناً عَلیٰ بَلاٰئِهِ، وَجَعَلَ الشُّکْرَ مٰادَّهً لِنَعْمَائِهِ، قَدْجَلَّتْ نِعْمَتُکَ عَنْ شُکْرِی، فَتَفَضَّلْ عَلیٰ إِقْرَارِی بِعَجْزِی بَعَفْوٍ أَنْتَ أَقْدَرُ عَلَیْهِ وَأَوْسَعُ لَهُ مِنِّی، وَإِنْ لَمْ یَکُنْ لِذَنْبِی عِنْدَکَ عُذْرٌ تَقْبَلُهُ فَاجْعَلْهُ ذَنْباً تَغْفِرُہُ، وَصَلِّ اللّٰهُمَّ عَلیٰ جَدِّی مُحَمَّدٍ رَسُولِکَ وَآلِهِ الطَّیِّبِینَ.

ای آنکه شکیبایی را کمکی بر بلا قرار داده‌ای، و شکر را وسیله ادامه نعمت‌ها، همانا که نعمتت از شکرم بزرگتـر است، پس تفضل کن بر اعتـراف من به ناتوانی‌ام، با عفوی که تو بر آن تواناتر هستی، و گستـرانیده‌تر برای آن از من هستی، و اگر گناهم را نزد تو عذری نباشد که آن را بپذیری، پس آن را قرار ده گناهی که آن را می‌بخشی، و درود فرست خداوندا، بر جدم محمد فرستادۀ تو و خاندان پاکش.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife