آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای سی‌ و پنج – اعتـراف به گناه و درخواست فزونی عافیت
رَبِّ اِنَّکَ قَدْ حَسَّنْتَ خَلْقِی، وَعَظَّمْتَ عَافِیَتِی، وَوَسَّعْتَ عَلَیَّ فیٖ رِزْقِکَ، وَلَمْ تَزَلْ تَنْقُلُنِی مِنْ نِعْمَهٍ إِلیٰ کَرَامَهٍ، وَمِنْ کَرَامَهٍ إِلیٰ رِضیً تُجَدِّدُ لیٖ ذٰلِکَ فیٖ لَیْلِی وَنَهَارِی، لاٰأَعْرِفُ غَیْرَ مٰا أَنَا فِیهِ مِنْ عَافِیَتِکَ یٰا مَوْلاٰیَ، حَتّٰی ظَنَنْتُ أَنَّ ذٰلِکَ وَاجِبٌ عَلَیْکَ لیٖ، وَأَنَّهُ لاٰیَنْبَغِی لیٖ أَنْ أَکُونَ فیٖ غَیْرِ مَرْتَبَتِی، لِأَنِّی لَمْ أَذُقْ طَعْمَ الْبَلَاءِ فَأَجِدُ طَعْمَ الرِّضٰا، وَلَمْ یُذْلِلْنِی الْفَقْرُ فَأَعْرِفُ لَذَّهَ الْغِنیٰ، وَلَمْ یُلْهِنِی الْخَوْفُ فَاَعْرِفُ فَضْلَ الْاَمْنِ.

دعای سی‌ و چهار – اعتـراف به گناه و درخواست توبه
دعا برای اعتراف به گناه و درخواست توبه:
این دعا دوازدهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیه می باشد و در صحیفه جامعه به عنوان سی و چهارمین دعا تنظیم شده است.

امام سجاد (علیه السلام) این دعا را در چهار بخش مختلف به رشته تقریر درآورده اند. نخستین بخش دعا برای اعتراف به گناه و درخواست توبه، اقرار به گناهان و کوتاهی در امور الهی ست. آن حضرت سپس با بیانی ستودنی درخواست بازگشت و انابه به سوی حق تعالی دارد.

امام علی بن الحسین(علیه السلام) باحالات جسمی سراپا ترس و خوف و لرزش به قلب معبود خود راه می گشاید و آفریدگار را توبه پذیری خطاب می کند که بندگان را به این صفت خود عادت داده است.

در بخش سوم دعا برای اعتراف به گناه و درخواست توبه، عوامل سلب توفیق دعا و حاجت خواهی بندگان از خداوند را غفلت از واجبات و سستی در انجام فرائض الهی معرفی نموده، که در نتیجه سبب کفران نعمت و ناتوانی در مناجات با الله می شود.

امام بسیار متخصصانه در آخرین بخش از دعا برای اعتراف به گناه و درخواست توبه، ویژگی بندگان تائب و بهترین بندگان پروردگار را مورد بررسی قرار داده و با غنیمت شمردن فرصت توبه، از خداوند منان طلب عفو و بخشش نموده است. توکل و استعانت از خدای عزوجل، خشنودی خداوند از عمل کم بندگان، فراوانی پاداش او، ضمانت الهی برای استجابت دعاها، مهمترین ارکان دعا برای اعتراف به گناه و درخواست توبه، می باشد.

نکته طلایی دعا برای اعتراف به گناه و درخواست توبه، باز بودن مسیر توبه برای گناه کاران و ممنوعیت از ناامیدی از رحمت خداوند است.

دعای سی‌ و سه – در عاقبت به خیری در کارها
دعا برای عاقبت بخیری در کارها:
این دعا یازدهمین مناجات از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیه و سی و سومین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

بیانات ارزشمند حضرت سیدالساجدین (علیه السلام) در دعا برای عاقبت بخیری در کارها ذکر و یاد خداوند را زمینه ساز سربلندی، شکرگزاری را زمینه ساز سعادت و اطاعت حق تعالی را سبب نجات انسان می داند.

آموزه های این نیایش حکیمانه، از تاًثیر اعمال انسان بر احوال فرشتگان پرده برداشته است و هنگام دعا برای عاقبت بخیری در کارها، آسودگی و فراغتی سالم و بدون خستگی را از خداوند طلب کرده است.

حضرت سیدالمتقین در خلال این دعا با درود بر محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) تقاضای توبه و بازگشت پذیرفته شده از خداوند را دارد و از آشکار شدن عیوب در روز قیامت به معبود خود پناه برده است.

نکته طلایی دعا برای عاقبت بخیری در کارها، اشاره به مهربانی بی نهایت پروردگار و مستجیب بودن او دارد.
یٰا مَنْ ذِکْرُەُ شَـرَفٌ لِلذَّاکِرِینَ، وَیٰا مَنْ شُکْرُەُ فَوْزٌ لِلشَّاکِرِینَ، وَیٰا مَنْ طَاعَتُهُ نَجَاهٌ لِلْمُطِیعِینَ، صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَاشْغَلْ قُلُوبَنَا بِذِکْرِکَ عَنْ کُلِّ ذِکْرٍ، وَأَلْسِنَتَنَا بِشُکْرِکَ عَنْ کُلِّ شُکْرٍ، وَجَوَارِحَنَا بِطَاعَتِکَ عَنْ کُلِّ طَاعَهٍ،

دعای سی‌ و‌ دو – پناه جستـن به خداوند عزوجلّ
دعا در پناه بردن به خداوند:
این استعاذه دهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیهٔ معروف و سی و دومین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) در این دعا از خداوند درخواست دارند که با فضل خود با بندگانش رفتار کند نه با عدالتش.

دعا در پناه بردن به خداوند برآوردن حاجات را از وعده های واجب خداوند به بندهٔ خود خوانده و در خلال دعا آستان حق را خاستگاه نیازمندان معرفی کرده است.

امام زین العابدین(علیه السلام) هنگام دعا در پناه بردن به خداوند، نیازمندی انسان به معبود خویش و خوشحالی شیطان از نافرمانی انسان را جزء ارکان اصلی این استعاذه قرار داده و کم طاقتی بندگان از عذاب الهی را سبب این پناهندگی می دانند.

آن حضرت در ادامهٔ پناه بردن به خداوند، مهمترین ویژگی انسان شقاوتمند را محروم ماندن از رحمت الهی قلمداد کرده و از یگانه فرمانروای هستی، فریادرسی را طلب نموده است.

دعای سی‌ و یک – دعا برای سعادتمندی
اَللّٰهُمَّ لاٰتُخَیِّبْ رَجٰاءً هُوَ مَنُوطٌ بِکَ، وَلاٰ تُصَفِّرْ کَفّاً هِیَ مَمْدُودَهٌ اِلَیْکَ، وَلاٰ تُذِلَّ نَفْساً هِیَ عَزِیزَهٌ عَلَیْکَ بِـمَعْرِفَتِکَ، وَلاٰ تَسْلُبْ عَقْلاً هُوَ مُسْتَضِی‌ءٌ بِنُورِ هِدٰایَتِکَ، وَلاٰ تُقْذِ عَیْناً فَتَحْتَهٰا بِنِعْمَتِکَ، وَلاٰ تُخْرِسْ لِسٰاناً عَوَّدْتَهُ الثَّنٰاءَ عَلَیْکَ، وَکَمٰا کُنْتَ اَوَّلاً بِالتَّفَضُّلِ، فَکُنْ اٰخِراً بِالْاِحْسٰانِ، اَلنّٰاصِیَهُ بِیَدِکَ، وَالْوَجْهُ عٰانٍ لَکَ، وَالْخَیْرُ مُتَوَقَّعٌ مِنْکَ، وَالْمَصِیرُ عَلیٰ کُلِّ حٰالٍ اِلَیْکَ.

خداوندا، نومید مساز امیدی را که به تو وابسته است و محروم مساز دستی را که به سوی تو دراز گشته، و خوار مساز شخصی را که با شناخت تو بر تو عزیز است، و سلب مکن عقلی را که به نور هدایت تو روشنی جسته، و مبند چشمی را که آن را گشوده‌ای با نعمتت، و لال مکن زبانی را که به ستایشت عادت داده‌ای، و آنگونه که در آغاز بوده‌‌ای اهل تفضل، در آخر نیز رفتار کن به احسان. پیشانی در دست تو و چهره خاضع است برای تو، و خیر از تو مورد انتظار است و سـرانجام به هر حال به سوی تو می‌باشد.

دعای سی‌ ام – آمرزش خواهی از خداوند عزوجلّ
دعا در شوق به مغفرت و آمرزش از خداوند:
این دعا نهمین دعا در کتاب صحیفه سجادیهٔ معروف می باشد که در کتاب صحیفه جامعه به عنوان سی اُمین دعا تنظیم شده است.

دعا در شوق به مغفرت و آمرزش از خداوند مناجاتی ست که ابتدا بازگشت به سوی حق تعالی و توبه ای موردپسند را درخواست می کند و سپس از تصمیمات ناگواری که منجر به خشم پروردگار می شود خود را برحذر می کند. حضرت زین العابدین (علیه السلام) میل و ذائقهٔ مخاطب را با مفاهیم شیرین این نیایش به سمت میلِ به آمرزش خواهی سوق می دهد. آن حضرت هنگام دعا در شوق به مغفرت و آمرزش از خداوند ضعف انسانی که از نطفه ای بی ارزش به وجود می آید را به زبان آورده و با ظرافت بیان از خداوند متعال درخواست یاری و استعانت دارد.

نکته طلایی دعا در شوق به مغفرت و آمرزش از خداوند اشتیاق به بخشیده شدن و دریافت پاداش از فرمانروای هستی می باشد.

دعای بیست و نه – در پناه جستن

از امام صادق (علیه‌السلام) روایت شده است که حضـرت علی بن الحسین (علیهما‌السلام) می‌فرمود: اگر این کلمات را بگویم، اهمیت نـمی‌دهم که انس و جن بر ضـرر من جمع شوند:

بِسْمِ اللّٰهِ وَبِاللّٰهِ وَمِنَ اللّٰهِ وَاِلَی اللّٰهِ، وَفیٖ سَبِیلِ اللّٰهِ، وَعَلیٰ مِلَّهِ رَسُولِ اللّٰهِ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهٖ، اَللّٰهُمَّ اِلَیْکَ اَسْلَمْتُ نَفْسِی، وَاِلَیْکَ اَلْجَأْتُ ظَهْرِی، وَاِلَیْکَ وَجَّهْتُ وَجْهِی، وَاِلَیْکَ فَوَّضْتُ اَمْرِی.

به نام خدا و به خدا و از خدا و به سوی خدا و در راه خدا، و بر آئین رسول خدا درود خدا بر او و خاندانش باد، خداوندا به تو سپردم خود را، و پشتم را به تو پناه داده‌ام و به سوی تو روی کرده‌ام، و امر خود را به تو واگذار نـمودم.

دعای بیست و هشت – پناه جستـن به خداوند عزوجلّ

بِسْمِ اللّٰهِ وَبِاللّٰهِ وَمِنَ اللّٰهِ وَاِلَی اللّٰهِ وَفیٖ سَبِیلِ اللّٰهِ، وَعَلیٰ مِلَّهِ رَسُولِ اللّٰهِ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ، اَللّٰهُمَّ اِنِّی اِلَیْکَ اَسْلَمْتُ نَفْسِی، وَاِلَیْکَ وَجَّهْتُ وَجْهِی، وَاِلَیْکَ اَلْجَأْتُ ظَهْرِی، وَاِلَیْکَ فَوَّضْتُ اَمْرِی.

به نام خدا و به خدا و از خدا و به سوی خدا و در راه خدا، و بر آئین رسول خدا درود خدا بر او و خاندانش باد، خداوندا به تو سپردم خود را، و به سوی تو روی کرده‌ام، و به سوی تو پشتم را پناه داده‌ام، و امر خود را به تو واگذار نـمودم.

دعای بیست‌ و هفت – پناه جستن از بلاها و اخلاق نکوهیده

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ أَنْ تَحْسُنَ فیٖ لَوٰامِحِ [مَرْأَی] الْعُیُونِ عَلاٰنِیَتِی، وَتَقْبُحَ فیٖ خَفِیّٰاتِ الْقُلُوبِ سَـرِیرَتِی، اَللّٰهُمَّ فَکَمٰا أَسَأْتُ فَاَحْسَنْتَ إِلَیَّ، فَإِذٰا عُدْتُ فَعُدْ عَلَیَّ، فَاعْمُرْنِی بِطَاعَتِکَ، وَلاٰ تُخْزِنِی بِـمَعْصِیَتِکَ، وَارْزُقْنِی مُوٰاسِاهَ مَنْ قَتَّـرْتَ عَلَیْهِ بِـمٰا وَسَّعْتَ عَلَیَّ یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ.

خداوندا به تو پناه می‌برم از اینکه آشکار من در دیده‌ها زیبا آید و زشت گردد در پنهانی‌های دل‌ها، اندرونم، خداوندا همانگونه که من بدی کردم و تو به من نیکی نـمودی، هرگاه بازگشتم، به سوی من باز آی، و مرا آباد ساز با طاعتت و رسوایم مساز با معصیتت، و مرا روزی کن همدردی کردن با کسی را که بر او تنگ گرفته‌ای به آنچه بر من وسعت بخشیده‌ای ای مهربان‌ترین مهربانان.

دعای بیست‌ و شش – پناه جستـن از ناخواسته‌ها و اخلاق ناپسند
دعا در پناه بردن به خدا از اخلاق بد و کارهای ناپسند:
این دعا هشتمین دعای صحیفه سجادیه و بیست و ششمین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.
امام سجاد (علیه السلام) در این تعویذ به ۴۴ خلق ناپسند اشاره فرموده که هر کدام به تنهایی می تواند سبب هلاکت و نابودی انسان باشد. دعا در پناه بردن به خدا از اخلاق بد و کارهای ناپسند بدی ها و فحشای پنهان را سبب چیرگی شیطان بر انسان می داند. حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) از طغیان رذائل اخلاقی قبل از آنکه صاحب خودش را به زمین بزند، به یگانه خالق هستی پناه برده اند.
امام با فراست و کیاست تمام، فرازهای دعا در پناه بردن به خدا از اخلاق بد و کارهای ناپسند را به بذل محبت پرودگار پیوند زده و در پایان از کیفر و عذاب خداوند به رحمت او پناه برده است.
نکته طلایی دعا در پناه بردن به خدا از اخلاق بد و کارهای ناپسند، طلب خیر و مرحمت برای زنان و مردان باایمان می باشد.
اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ هَیَجَانِ الْحِرْصِ وَسَوْرَهِ الْغَضَبِ، وَغَلَبَهِ الْحَسَدِ، وَضَعْفِ الصَّبْـرِ، وَقِلَّهِ الْقَنَاعَهِ، وَشَکَاسَهِ الْخُلُقِ، وَإِلْحَاحِ الشَّهْوَهِ، وَمَلَکَهِ الْحَمِیَّهِ، وَمُتَابَعَهِ الْهَوىٰ، وَمُخَالَفَهِ الْهُدىٰ، وَسِنَهِ الْغَفْلَهِ، وَتَعَاطِی الْکُلْفَهِ،

خداوندا، پناه می‌برم به تو از برانگیخته شدن آزمندی، و شدت خشم، و چیره شدن حسد، و کم طاقتی و ناخرسندی از روزی مقدّر، و تندخویی و زیاده‌روی در لذت جویی، و پا فشاری بر باطل، و پیروی هوای نفس، و سـرپیچی از راه راست، و فرو رفتـن در خواب غفلت، و خود را به مشقت انداختـن،