آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای هشتاد – در بیان توبه و درخواست آن
دعای توبه و استغفار:
این دعا سی و یکمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و هشتادمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

امام سجاد (علیه السلام) فرازهای ابتدایی دعای توبه و استغفار را با ذکر صفات خداوند متعال آغاز نموده و سپس به توصیف احوال گناهکاران و چیرگی شیطان بر آنها پرداخته اند. در حقیقت دعای توبه و استغفار، شرح انواع گناهان، حالات توبه کننده، شرایط توبه راستین و راه رهایی از گناهان را دربرگرفته است.

حضرت زین العابدین (علیه السلام) با علم به این موضوع که گناه و آلودگی در دنیا و آخرت گریبان گیر انسان است و سبب مرگ تدریجی روح و نفس می شود، دعای توبه و استغفار را برای طلب بخشیده شدن تمام گناهان تقریر فرموده اند.

آموزه ها و ارکان اصلی دعای توبه و استغفار شامل؛ اعتراف به گناه و خطا در درگاه الهی، امید به بخشش خداوند، درخواست توفیق اعمال نیک برای جبران خطاها، ثابت قدم بودن در بندگی و اطاعت خداوند، عهد بستن با حضرت حق برای عدم آلودگی مجدد به گناه و ترک گناه، عذرخواهی از پرودگار به خاطر جهل به او، درخواست خشنودی و رضایت از فضل معبود خویش، گواهی آسمان و زمین به توبهٔ دعاکننده، رهایی از وسوسه شیطان و نجات از گمراهی می باشد.

حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) همچنین در فرازهای پایانی دعای توبه و استغفار مخاطب را به سوی مقام ولایت محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) سوق داده و آنان را شفیعانی در روز قیامت دانسته که سبب هدایت و رهایی از گمراهی انسان ها هستند.

همچنین در مضامین دعای توبه و استغفار برطرف شدن کوردلی مقدمه ای بر توبه واقعی و راستین بیان شده که در چنین شرایطی توبه کنندگان از ظاهر و باطن گناه، لغزش های گذشته و حال و زنگارهای قلب تطهیر می شوند.

نکته طلایی دعای توبه و استغفار تحول درونی انسان با انجام توبه واقعی می باشد که سبب حُب الهی و دژی بازدارنده از گناه می شود.
اَللّٰهُمَّ یٰا مَنْ لاٰیَصِفُهُ نَعْتُ الْوَاصِفِینَ، وَیٰا مَنْ لاٰیُجَاوِزُەُ رَجَاءُ الرَّاجِینَ، وَیٰا مَنْ لاٰیَضِیعُ لَدَیْهِ أَجْرُ الْمُحْسِنِینَ، وَیٰا مَنْ هُوَ مُنْتَهىٰ خَوْفِ الْعَابِدِینَ، وَیٰا مَنْ هُوَ غَایَهُ خَشْیَهِ الْمُتَّقِینَ.

خداوندا ای آن‌که توصیف وصف کنندگان او را نـمی‌ستاید، و ای آن‌که امید امیدواران از او نـمی‌گذرد، و ای آن‌که پاداش نیکوکاران نزد او تباه نـمی‌شود، و ای آن‌که حضـرت او نهایت ترس عابدان است، و ای آنکه آخرین حد بیم پرهیزکاران است.

هٰذَا مَقَامُ مَنْ تَدَاوَلَتْهُ أَیْدِی الذُّنُوبِ، وَقَادَتْهُ أَزِمَّهُ الْخَطَایَا، وَاسْتَحْوَذَ عَلَیْهِ الشَّیْطَانُ، فَقَصَّـرَ عَمّٰا أَمَرْتَ بِهِ تَفْرِیطاً، وَتَعَاطىٰ مٰا نَهَیْتَ عَنْهُ تَغْرِیراً کَالْجَاهِلِ بِقُدْرَتِکَ عَلَیْهِ، أَوْ کَالْمُنْکِرِ فَضْلَ إِحْسَانِکَ إِلَیْهِ، حَتّٰى إِذَا انْفَتَحَ لَهُ بَصَـرُ الْهُدىٰ، وَتَقَشَّعَتْ عَنْهُ سَحَائِبُ الْعَمىٰ، أَحْصیٰ مٰا ظَلَمَ بِهِ نَفْسَهُ، وَفَکَّرَ فِیمٰا خَالَفَ بِهِ رَبَّهُ، فَرَأىٰ کَثِیرَ عِصْیَانِهِ کَثِیراً، وَجَلِیلَ مُخَالَفَتِهِ جَلِیلًا.

این جایگاه کسی است که دست‌های گناهان، او را دست به دست کرده‌اند؛ و افسار خطاها، او را به دنبال خود کشیده‌اند؛ و شیطان بر او چیره شده و در رابطه با تباه کردن فرمانت نسبت به آنچه امر فرمودی کوتاهی کرده؛ و به خاطر غفلتش از عاقبت کار، آنچه را نهی کردی، مرتکب شده. مانند کسی که قدرتت را بر وجودش جاهل و فراوانی احسانت را نسبت به خودش منکر است تا هنگامی‌که دیدۀ هدایت برایش باز شده و ابرهای کوردلی، از صفحۀ باطنش برطرف گشته، ستم‌هایی که بر خود کرده، به شمار آورده و در اموری که پروردگارش را مخالفت کرده به اندیشه نشسته؛ در نتیجه گناه بزرگش را بزرگ و عظمت مخالفتش را عظیم دیده.

فَأَقْبَلَ نَحْوَکَ مُؤَمِّلًا لَکَ، مُسْتَحْیِیاً مِنْکَ، وَوَجَّهَ رَغْبَتَهُ إِلَیْکَ ثِقَهً بِکَ، فَأَمَّکَ بِطَمَعِهِ یَقِیناً، وَقَصَدَکَ بِخَوْفِهِ إِخْلَاصاً. قَدْ خَلاٰ طَمَعُهُ مِنْ کُلِّ مَطْمُوعٍ فِیهِ غَیْرِکَ، وَأَفْرَخَ رَوْعُهُ مِنْ کُلِّ مَحْذُورٍ مِنْهُ سِوَاکَ،

پس با امید به حضـرتت و شـرمساری از وجود مقدّست، به جانب تو روی کرده؛ و از باب اطمینان به تو، رغبت و شوقش را متوجّه پیشگاه تو ساخته و از روی یقین با طمعش آهنگ تو کرده؛ و از باب اخلاص، با توشۀ ترسش به سوی تو روی آورده، طمعش از هر که به او طمع ورزیده می‌شود، تهی شده غیر تو؛ و ترسش از هر چه از آن ترسیده می‌شود، برطرف شده جز تو،

فَمَثَلَ بَیْنَ یَدَیْکَ مُتَضَـرِّعاً، وَغَمَّضَ بَصَـرَەُ إِلَی الْأَرْضِ مُتَخَشِّعاً، وَطَأْطَأَ رَأْسَهُ لِعِزَّتِکَ مُتَذَلِّلاً، وَأَبَثَّکَ مِنْ سِـرِّەِ مٰا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنْهُ خُضُوعاً، وَعَدَّدَ مِنْ ذُنُوبِهِ مٰا أَنْتَ أَحْصیٰ لَهٰا خُشُوعاً. وَاسْتَغَاثَ بِکَ مِنْ عَظِیمِ مٰا وَقَعَ بِهِ فیٖ عِلْمِکَ، وَقَبِیحِ مٰا فَضَحَهُ فیٖ حُکْمِکَ، مِنْ ذُنُوبٍ أَدْبَرَتْ لَذَّاتُهَا فَذَهَبَتْ، وَأَقَامَتْ تَبِعَاتُهَا فَلَزِمَتْ،

پس با حال زاری و ذلّت پیش رویت ایستاده و از روی تواضع و فروتنی دیده‌اش را به سوی زمین انداخته و سـرش را در برابر عزّتت، ذلیلانه به زیرافکنده؛ و خاضعانه رازش را که تو از او به آن داناتری، برایت آشکار ساخته؛ و خاشعانه گناهانش را که حضـرتت به تعدادش آگاه‌تر است برشمرده؛ و برای نجات از گناهان بزرگی که برای مرتکب شونده‌اش در علم تو، عین هلاکت است؛ و زشتی اعمالی که در عرصۀ قضا و قدَرَت او را رسوا کرده، به فریادرسی و طلب یاری برخاسته؛ همان گناهانی که روزگار لذّت‌هایش پشت کرده و از بین رفته و پیامدهای زیان بخشش به جا مانده و گریبان‌گیر شده،

لاٰیُنْکِرُ یٰا إِلٰهیٖ عَدْلَکَ إِنْ عَاقَبْتَهُ، وَلاٰ یَسْتَعْظِمُ عَفْوَکَ إِنْ عَفَوْتَ عَنْهُ وَرَحِمْتَهُ، لِأَنَّکَ الرَّبُّ الْکَرِیمُ الَّذِی لاٰیَتَعَاظَمُهُ غُفْرَانُ الذَّنْبِ الْعَظِیمِ، اَللّٰهُمَّ فَهٰا أَنَا ذَا قَدْ جِئْتُکَ مُطِیعاً لِأَمْرِکَ فِیمٰا أَمَرْتَ بِهِ مِنَ الدُّعَاءِ، مُتَنَجِّزاً وَعْدَکَ فِیمٰا وَعَدْتَ بِهِ مِنَ الْإِجَابَهِ إِذْ تَقُولُ: ﴿اُدْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ﴾. اَللّٰهُمَّ فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَالْقَنِی بِـمَغْفِرَتِکَ کَمٰا لَقِیتُکَ بِإِقْرَارِی، وَارْفَعْنِی عَنْ مَصَارِعِ الذُّنُوبِ کَمٰا وَضَعْتُ لَکَ نَفْسِی، وَاسْتُـرْنِی بِسِتْـرِکَ کَمٰا تَأَنَّیْتَنِی عَنِ الْاِنْتِقَامِ مِنِّی.

ای خدای من! اگر این گنهکار را کیفر دهی، عدالتت را منکر نـمی‌شود؛ و اگر از او گذشت کنی و به او رحمت آوری، گذشتت را در برابر بی‌نهایت بودنت بزرگ نـمی‌شمارد؛ برای این‌که تو پروردگار کریمی، پروردگاری که آمرزش گناه بزرگ، او را بزرگ ننماید. خداوندا اینک منم که در پیشگاهت نسبت به امرت، مطیع و سـر به فرمان آمدم؛ و آن امر این است: ما را دستور دادی دعا کنیم و من وفای به وعده‌ای را که در مورد اجابت دعا داده‌ای، خواستارم؛ زیرا فرمودی: «مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم». خداوندا پس بر محمّد و آلش درود فرست و با من با آمرزشت برخورد کن، چنانکه من با اعتـراف به گناه با تو برخورد کردم؛ و مرا از لغزش‌گاه‌های گناهان برگیر، چنانکه خود را برای تو پست کردم؛ و به پرده‌پوشی‌ات بر من پرده پوشان، چنانکه از به کیفر رساندن من درنگ کردی.

اَللّٰهُمَّ وَثَبِّتْ فیٖ طَاعَتِکَ نِیَّتِی، وَأَحْکِمْ فیٖ عِبَادَتِکَ بَصِیـرَتِی وَوَفِّقْنِی مِنَ الْأَعْمَالِ لِمٰا تَغْسِلُ بِهِ دَنَسَ الْخَطَایَا عَنِّی، وَتَوَفَّنِی عَلیٰ مِلَّتِکَ وَمِلَّهِ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ السَّلَامُ إِذَا تَوَفَّیْتَنِی، اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَتُوبُ إِلَیْکَ فیٖ مَقَامِی هَذَا مِنْ کَبَائِرِ ذُنُوبِی وَصَغَائِرِهَا، وَبَوَاطِنِ سَیِّئَاتِی وَظَوَاهِرِهَا، وَسَوَالِفِ زَلَّاتِی وَحَوَادِثِهَا، تَوْبَهَ مَنْ لاٰیُحَدِّثُ نَفْسَهُ بِـمَعْصِیَهٍ، وَلاٰ یُضْمِرُ أَنْ یَعُودَ فیٖ خَطِیئَهٍ.

خداوندا نیّتم را در طاعتت استوار کن و بینشم را در بندگی‌ات محکم فرما و به اعمالی موفّقم دار که به سبب آن اعمال، چرکی خطاها را از من بشویی و هنگامی‌که می‌خواهی جانم را بگیری، مرا بر آیین خود و آیین پیامبـرت محمّد -که بر او سلام باد- بـمیران. خداوندا در این موقعیتی که هستم، از گناهان بزرگ و کوچکم و پوشیده و آشکارم و از لغزش‌های گذشته و جدیدم، به سویت توبه می‌کنم؛ توبۀ کسی که با خود از گناه سخن نـمی‌گوید و اندیشه بازگشتـن در عرصۀ خطا را به خاطرش راه نـمی‌دهد.

وَقَدْ قُلْتَ یٰا إِلٰهیٖ فیٖ مُحْکَمِ کِتَابِکَ: ﴿إِنَّکَ تَقْبَلُ التَّوْبَهَ عَنْ عِبَادِکَ وَتَعْفُو عَنِ السَّیِّئَاتِ﴾، ﴿وَتُحِبُّ التَّوَّابِینَ﴾ فَاقْبَلْ تَوْبَتِی کَمٰا وَعَدْتَ، وَاعْفُ عَنْ سَیِّئَاتِی کَمٰا ضَمِنْتَ، وَأَوْجِبْ لیٖ مَحَبَّتَکَ کَمٰا شَـرَطْتَ، وَلَکَ یٰا رَبِّ شَـرْطِی أَلاّٰ أَعُودَ فیٖ مَکْرُوهِکَ، وَضَمَانِی أَلاّٰ أَرْجَعَ فیٖ مَذْمُومِکَ، وَعَهْدِی أَنْ أَهْجُرَ جَمِیعَ مَعَاصِیکَ.

ای خدای من! در کتاب محکم و استوارت فرمودی: «بازگشت و توبه بندگانت را می‌پذیری و از گناهان گذشت می‌کنی» و «توبه‌کنندگان را دوست داری.» پس چنانکه وعده دادی، توبه‌ام را بپذیر؛ و همان گونه که ضمانت کردی، از گناهانم گذشت کن؛ و چنانکه شـرط فرمودی، محبّتت را بر من واجب گردان. ای پروردگارم! من هم در برابر این همه عنایات تو تعهّد و شـرطم این است که به آنچه پسند تو نیست باز نگردم و ضمانتم این است که به آنچه مورد نکوهش توست بازنگردم و پیمانم این است که از تـمام گناهانت دوری کنم.

اَللّٰهُمَّ إِنَّکَ أَعْلَمُ بِـمٰا عَمِلْتُ، فَاغْفِرْ لیٖ مٰا عَلِمْتَ، وَاصْـرِفْنِی بِقُدْرَتِکَ إِلیٰ مٰا أَحْبَبْتَ، اَللّٰهُمَّ وَعَلَیَّ تَبِعَاتٌ قَدْ حَفِظْتُهُنَّ، وَتَبِعَاتٌ قَدْ نَسِیتُهُنَّ، وَکُلُّهُنَّ بِعَیْنِکَ الَّتِی لاٰتَنَامُ، وَعِلْمِکَ الَّذِی لاٰیَنْسیٰ، فَعَوِّضْ مِنْهٰا أَهْلَهَا، وَاحْطُطْ عَنِّی وِزْرَهَا، وَخَفِّفْ عَنِّی ثِقْلَهَا، وَاعْصِمْنِی مِنْ أَنْ أُقَارِفَ مِثْلَهَا.

خداوندا به آنچه انجام داده‌ام آگاه‌تری؛ پس آنچه را از من آگاهی بیامرز و مرا به قدرتت به آنچه دوست داری، برگردان. خداوندا حق و حقوق قابل مطالبه‌ای از مردم به عهدۀ من است که آن‌ها را به یاد دارم و حق و حقوقی است که از یاد برده‌ام و همۀ آن‌ها در برابر چشم توست که به خواب نـمی‌رود؛ و در مقابل دانش توست که فراموش نـمی‌کند؛ پس در برابر آن حقوق، به صاحبانش عوض ده؛ و گرانی آن‌ها را از دوش من فرود آر و سنگینی‌اش را از من بردار و مرا از این که مرتکب مانند آن‌ها شوم، حفظ کن.

اَللّٰهُمَّ وَإِنَّهُ لاٰوَفَاءَ لیٖ بِالتَّوْبَهِ إِلّٰا بِعِصْمَتِکَ، وَلَا اسْتِمْسَاکَ بیٖ عَنِ الْخَطَایَا إِلّٰا عَنْ قُوَّتِکَ، فَقَوِّنِی بِقُوَّهٍ کَافِیَهٍ، وَتَوَلَّنِی بِعِصْمَهٍ مَانِعَهٍ. اَللّٰهُمَّ أَیُّـمٰا عَبْدٍ تَابَ إِلَیْکَ وَهُوَ فیٖ عِلْمِ الْغَیْبِ عِنْدَکَ، فَاسِخٌ لِتَوْبَتِهِ، وَعَائِدٌ فیٖ ذَنْبِهِ وَخَطِیئَتِهِ، فَإِنِّی أَعُوذُ بِکَ أَنْ أَکُونَ کَذَلِکَ، فَاجْعَلْ تَوْبَتِی هَذِەِ تَوْبَهً لاٰأَحْتَاجُ بَعْدَهَا إِلیٰ تَوْبَهٍ، تَوْبَهً مُوجِبَهً لِمَحْوِ مٰا سَلَفَ، وَالسَّلَامَهِ فِیمٰا بَقِیَ.

خداوندا برای من قدرت وفای به توبه نیست جز به نگهداری تو و توان خودداری از خطاها نیست مگر از ناحیۀ نیرو و توان تو؛ پس مرا به نیرویی کفایت‌کننده نیرومند ساز و به نگه‌دارنده‌ای بازدارنده، یاری‌ام ده. خداوندا هر بنده‌ای که به پیشگاهت توبه کند ولی در علم غیب تو معلوم است که شکنندۀ توبه است و بازگشت کرده‌است به گناه و خطایش؛ من به تو پناه می‌آورم از این که چنین باشم؛ پس این توبۀ مرا توبه‌ای قرار ده که پس از آن نیازمند به توبه‌ای نباشم؛ توبه‌ای سبب محو شدن گناهان گذشته و سلامت از گناه در باقی‌ماندۀ عمر.

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَعْتَذِرُ إِلَیْکَ مِنْ جَهْلِی، وَأَسْتَوْهِبُکَ سُوءَ فِعْلِی، فَاضْمُمْنِی إِلیٰ کَنَفِ رَحْمَتِکَ تَطَوُّلًا، وَاسْتُـرْنِی بِسِتْـرِ عَافِیَتِکَ تَفَضُّلًا. اَللّٰهُمَّ وَإِنِّی أَتُوبُ إِلَیْکَ مِنْ کُلِّ مٰا خَالَفَ إِرَادَتَکَ، أَوْ زَالَ عَنْ مَحَبَّتِکَ، مِنْ خَطَرَاتِ قَلْبِی وَلَحَظَاتِ عَیْنِی وَحِکَایَاتِ لِسَانِی، تَوْبَهً تَسْلَمُ بِهٰا کُلُّ جَارِحَهٍ عَلیٰ حِیَالِهَا مِنْ تَبِعَاتِکَ، وَتَأْمَنُ مِمّٰا یَخَافُ الْمُعْتَدُونَ مِنْ أَلِیمِ سَطَوَاتِکَ.

خداوندا از نادانی‌ام به درگاهت عذر می‌خواهم و نسبت به زشتی عملم طلب بخشش می‌کنم؛ پس مرا از باب احسان در پناه رحمت خود آر و از راه تفضّل به پوشش عافیتت مرا بپوشان. خداوندا از هر عملی که با خواسته‌ات مخالفت می‌کند، یا مرا از عرصۀ محبتت بیرون می‌برد، مانند اندیشه‌های غیر منطقی دلـم و نگاه‌های چشمم و گفته‌های بی‌جای زبانم، به درگاهت توبه می‌کنم؛ توبه‌ای که هر یک از اندامم به سهم خودش از کیفرت سالـم بـماند و از سخت‌گیری‌های دردناکت که متجاوزان از آن می‌ترسند، در امان قرار گیرد.

اَللّٰهُمَّ فَارْحَمْ وَحْدَتِی بَیْنَ یَدَیْکَ، وَوَجِیبَ قَلْبِی مِنْ خَشْیَتِکَ، وَاضْطِرَابَ أَرْکَانِی مِنْ هَیْبَتِکَ، فَقَدْ أَقَامَتْنِی یٰارَبِّ ذُنُوبِی مَقَامَ الْخِزْیِ بِفِنَائِکَ، فَإِنْ سَکَتُّ لَمْ یَنْطِقْ عَنِّی أَحَدٌ، وَإِنْ شَفَعْتُ فَلَسْتُ بِأَهْلِ الشَّفَاعَهِ.

خداوندا تنهایی‌ام را در برابرت و تپیدن دلـم را از ترست و لرزۀ اندامم را از هیبتت، رحم کن. ای پروردگارم! محققاً گناهانم مرا در آستانت در مقام خواری و رسوایی برپا داشته؛ پس اگر سکوت کنم، کسی از جانب من سخن نـمی‌گوید؛ و اگر از خود شفاعت کنم، شایستۀ شفاعت نیستم.

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَشَفِّعْ فیٖ خَطَایَایَ کَرَمَکَ، وَعُدْ عَلیٰ سَیِّئَاتِی بِعَفْوِکَ، وَلاٰ تَجْزِنِی جَزَائِی مِنْ عُقُوبَتِکَ، وَابْسُطْ عَلَیَّ طَوْلَکَ، وَجَلِّلْنِی بِسِتْـرِکَ وَافْعَلْ بیٖ فِعْلَ عَزِیزٍ تَضَـرَّعَ إِلَیْهِ عَبْدٌ ذَلِیلٌ فَرَحِمَهُ، أَوْ غَنِیٍّ تَعَرَّضَ لَهُ عَبْدٌ فَقِیرٌ فَنَعَشَهُ،

خداوندا بر محمّد و آلش درود فرست و کرم و بزرگواری‌ات را نسبت به خطاهایم، شفیع من قرار ده؛ و با عفوت بر زشتی‌های من تفضّل فرما و به پاداشی که از کیفرت سزاوار آنم پاداشم مده و دامان احسانت را بر من بگستـران و مرا به پردۀ پوششت بپوشان؛ و با من رفتار کن، رفتار نیرومندی که بندۀ خواری پیش او به زاری برخاسته و او بر آن بندۀ خوار رحمت آورده؛ یا رفتار توانگری که تهی‌دستی نزد او رفته و او تهی‌ دست را از مال و ثروتش بی‌نیاز کرده.

اَللّٰهُمَّ لاٰخَفِیرَ لیٖ مِنْکَ فَلْیَخْفُرْنِی عِزُّکَ، وَلاٰ شَفِیعَ لیٖ إِلَیْکَ فَلْیَشْفَعْ لیٖ فَضْلُکَ، وَقَدْ أَوْجَلَتْنِی خَطَایَایَ فَلْیُؤْمِنِّی عَفْوُکَ، فَمٰا کُلُّ مٰا نَطَقْتُ بِهِ عَنْ جَهْلٍ مِنِّی بِسُوءِ أَثَرِی، وَلاٰ نِسْیَانٍ لِمٰا سَبَقَ مِنْ ذَمِیمِ فِعْلِی، لٰکِنْ لِتَسْمَعَ سَمَاؤُکَ وَمَنْ فِیهٰا، وَأَرْضُکَ وَمَنْ عَلَیْهَا، مٰا أَظْهَرْتُ لَکَ مِنَ النَّدَمِ، وَلَجَأْتُ إِلَیْکَ فِیهِ مِنَ التَّوْبَهِ،

خداوندا از کیفرت برایم حمایت‌کننده‌ای نیست؛ پس باید عزّت و توانایی‌ات حمایتم کند و برایم در پیشگاه تو شفیعی نیست؛ پس باید احسانت شفیع من شود و گناهانم مرا ترسانده؛ پس باید بخشش و گذشتت مرا امان دهد. پس آنچه به زبان آوردم، از ناحیۀ نادانی نسبت به کردار زشتم و از روی فراموشی در مورد عمل بر گذشته‌ام نیست؛ بلکه برای آن است که آسمانت و هر که در آن است و زمینت و هر که روی آن است، صدای ندامتی که برای تو آشکار کردم و فریاد توبه‌ای که در سایۀ آن به تو پناه بردم، بشنود.

فَلَعَلَّ بَعْضَهُمْ بِرَحْمَتِکَ یَرْحَمُنِی لِسُوءِ مَوْقِفِی، أَوْ تُدْرِکُهُ الرِّقَّهُ عَلَیَّ لِسُوءِ حَالِی، فَیَنَالَنِی مِنْهُ بِدَعْوَهٍ هِیَ أَسْمَعُ لَدَیْکَ مِنْ دُعَائِی، أَوْ شَفَاعَهٍ أَوْکَدُ عِنْدَکَ مِنْ شَفَاعَتِی، تَکُونُ بِهٰا نَجَاتِی مِنْ غَضَبِکَ وَفَوْزَتِی بِرِضَاکَ.

تا مگر برخی از آنان به خاطر رحمتت بر بدی وضعم رحم کند، یا رقّت بر من به سبب بدی حالـم او را دریابد تا از سوی خود دعایی به من کند که از دعای خود من، نزد تو به اجابت نزدیک‌تر باشد؛ یا از طرف او شفاعتی به من برسد که از شفاعت من استوارتر جلوه کند؛ شفاعتی که نجاتم از خشمت و دستیابی‌ام به خشنودی‌ات به آن باشد.

اَللّٰهُمَّ إِنْ یَکُنِ النَّدَمُ تَوْبَهً إِلَیْکَ فَأَنَا أَنْدَمُ النَّادِمِینَ، وَإِنْ یَکُنِ التَّـرْکُ لِمَعْصِیَتِکَ إِنَابَهً فَأَنَا أَوَّلُ الْمُنِیبِینَ، وَإِنْ یَکُنِ الاِسْتِغْفَارُ حِطَّهً لِلذُّنُوبِ فَإِنِّی لَکَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِینَ. اَللّٰهُمَّ فَکَمٰا أَمَرْتَ بِالتَّوْبَهِ وَضَمِنْتَ الْقَبُولَ، وَحَثَثْتَ عَلَی الدُّعَاءِ، وَوَعَدْتَ الْإِجَابَهَ، فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَاقْبَلْ تَوْبَتِی، وَلاٰ تَرْجِعْنِی مَرْجِعَ الْخَیْبَهِ مِنْ رَحْمَتِکَ، إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ عَلَی الْمُذْنِبِینَ، وَالرَّحِیمُ لِلْخَاطِئِینَ الْمُنِیبِینَ.

خداوندا اگر پشیمانی از گناه، در پیشگاهت توبه است، من از همه پشیمانان، پشیمان‌ترم؛ و اگر ترک گناهانت بازگشت است، من اولین بازگشت کننده‌ام؛ و اگر استغفار، ریزندۀ گناهان است، پس من از مغفرت جویان تو هستم. خداوندا چنانکه به توبه کردن فرمان دادی و پذیرفتنش را ضمانت فرمودی و به دعا ترغیب کردی و اجابتش را وعده دادی؛ پس بر محمد و آلش درود فرست و توبه‌ام را بپذیر و مرا از درگاهت باز مگردان؛ بازگشت کسی که از رحمتت ناامید است. همانا تو پذیرنده توبه گناهکارانی و رحم کننده بر خطاکاران بازگشت کننده‌ای.

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، کَمٰا هَدَیْتَنَا بِهِ، وَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، کَمَا اسْتَنْقَذْتَنَا بِهِ، وَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، صَلَاهً تَشْفَعُ لَنٰا یَوْمَ الْقِیَامَهِ وَیَوْمَ الْفَاقَهِ إِلَیْکَ، إِنَّکَ عَلیٰ کُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدِیرٌ، وَهُوَ عَلَیْکَ یَسِیرٌ.

خداوندا بر محمّد و آلش درود فرست، چنانکه ما را به وسیلۀ او راهنمایی کردی؛ و بر محمّد و آلش درود فرست، چنانکه ما را به سبب او، از جهالت و گمراهی رهانیدی؛ و بر محمّد و آلش درود فرست درودی که در روز قیامت و روز نیاز به تو، از ما شفاعت کند؛ یقیناً تو بر هر کاری توانایی و خواستۀ من بر تو آسان است.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife