آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای صد – عذرخواهی از درگاه الهی
دعای عذرخواهی از کوتاهی در حق مردم:
این دعا سی و هشتمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صدمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

امام سجاد (علیه السلام) دعای عذرخواهی از کوتاهی در حق مردم را به دلیل ادای حقوقی تقریر فرموده اند که شاید بصورت ناخواسته پایمال شده باشند. در این دعا حضرت زین العابدین (علیه السلام) از پرودگار خود عذرخواهی کرده و درخواست آمرزش از آن مقام کبریایی را دارند.

دعای عذرخواهی از کوتاهی در حق مردم به برخی نکات مهم در روابط اجتماعی سالم از جمله؛ لزوم دفاع از ستمدیده، سپاسگزاری از نیکان، اهمیت پذیرش عذرخواهی، حرام بودن افشای اسرار دیگران، تعلل نکردن در ادای حقوق و لزوم برآورده کردن درخواست صاحبان حق اشاره دارد.

دعای نود و نه – در سپاسگزاری
یٰا مَنْ فَضُلَ إِنْعَامُهُ إِنْعَامَ الْمُنْعِمِینَ، وَعَجَزَ عَنْ شُکْرِہِ شُکْرُ الشّٰاکِرِینَ، وَقَدْ جَرَّبْتُ غَیْرَکَ مِنَ الْمَأْمُولِینَ لِغَیْرِی مِنَ السّٰائِلِینَ، فَإِذَا کُلُّ قَاصِدٍ لِغَیْرِکَ مَرْدُودٌ، کُلُّ طَرِیقٍ إِلیٰ سِوَاکَ مَسْدُودٌ، وَکُلُّ خَیْرٍ عِنْدَکَ مَوْجُودٌ، وَکُلُّ خَیْرٍ عِنْدَ سِوَاکَ مَفْقُودٌ.

ای آنکه برتری دارد نعمت دادنش، نعمت دادن منعمان را، و ناتوان گشته از شکرش سپاس سپاسگزاران، و من آزموده‌ام غیر تو را از افراد مورد امید، برای غیر من از سائلان، و دیدم که هر کس غیر تو را قصد کند، مردود است، و هر راهی به سوی غیر تو بسته، و هر خیری، نزد تو موجود و هر خیری نزد غیر تو نایافته می‌باشد.

دعای نود و هشت – هرگاه به تقصیر در سپاسگزاری اعتراف می‌کرد
دعا برای اعتراف به ناتوانی از شکرگزاری:
این مناجات سی و هفتمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و نود و هشتمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

دعا برای اعتراف به ناتوانی از شکرگزاری یکی از نیایش هایی ست که به تقصیر و کوتاهی انسان در شکرگزاری معبود خود پرداخته و شکر در پی شکر را عملی واجب برشمرده است.

حضرت سیدالعابدین (علیه السلام) در فرازهای ابتدایی دعا برای اعتراف به ناتوانی از شکرگزاری حد فرمانبرداری و طاعت پرودرگار را بالاتر از آن معرفی کرده که کسی را یارای رسیدن به آن باشد.

دعای نود و هفت – هنگامی که به ابر و برق نگاه می‌کرد و صدای رعد را می‌شنید
دعا هنگام رعد و برق:
این نیایش سی و ششمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و نود و هفتمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

حضرت زین العابدین (علیه السلام) در دعا هنگام رعد و برق به چگونگی نگاه انسان به رخدادهای طبیعی پرداخته اند و در این دعا رعد و برق را دو نشانه و دستیار از نشانه های خداوند که تحت فرمان او سودبخش یا زیان آورند، برشمرده اند.

امام سجاد (علیه السلام) در دعا هنگام رعد و برق بدست آوردن هر فرصتی را غنیمت دانسته تا انسان را به شکرگزاری فرمانروای هستی وادار کنند. در حقیقت مضامین این دعا گویای آنست که مؤمن واقعی، نظام هستی را هر لحظه در تسخیر اراده و قدرت خداوند می بیند و از هر حادثه ای برای توجه به نعمات پروردگار بهره می برد.

دعای نود و شش – در خشنودی، هنگامی که به دنیاداران نگاه می‌کرد
دعا برای راضی بودن به مقدرات الهی:
این دعا سی و پنجمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و نود و ششمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) دعا برای راضی بودن به مقدرات الهی را از ان جهت تقریر فرموده اند که بندگان از خداوند به خاطر داده ها و نداده ها سپاسگزاری کنند. در این دعا امام انسان ها را از خُلق حسد و خشم نسبت به داشته های دیگران برحذر داشته اند.

در مضامین دعا برای راضی بودن به مقدرات الهی خشنودی از داده های حق تعالی و دل بستن به قضای پرودگار مقامی بالاتر از صبر در برابر حوادث ناگوار برشمرده شده است.

دعای نود و پنج – هنگامی که گرفتار می‌شد یا کسی را گرفتار رسوایی گناهی می‌دید
دعا هنگام گرفتاری:
این مناجات سی و چهارمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و نود و پنجمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

امام سجاد (علیه السلام) با توجه به حال گرفتاران و رسواشدگان بر اثر گناه، دعا هنگام گرفتاری را تقریر فرموده اند. در نخستین فراز این دعا مطلع بودن خداوند منان از کار زشت بندگان و پرده پوشی بر آن عمل مورد ستایش قرار گرفته است.

بیانات ارزشمند حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) در فرازهای پایانی دعا هنگام گرفتاری انسان را با پیامد کردارهای زشت او آشنا کرده و به سوی تلاش و مجاهدت برای جبران آن کار نادرست واداشته است.

دعای نود و چهار – در استخاره «بعد از بجای آوردن دو رکعت نماز»
از امام باقر (علیه‌السلام) است که فرمود: حضـرت علی بن الحسین (علیهما‌السلام) هرگاه تصمیم به حج یا عمره یا آزاد کردن یا خرید غلام یا فروش آن می‌گرفت، وضو می‌ساخت و دو رکعت نـماز استخاره به جای می‌آورد، و در آنها سوره رحمان و سوره حشـر را می‌خواند و پس از فراغت از نماز، صدبار از خداوند طلب خیر می‌کرد، و سپس سورۀ توحید و معوذتین را می‌خواند، و سپس می‌گفت:

دعای نود و سه – در استخاره «بعد از دو رکعت نماز»
امام باقر (علیه‌السلام) فرمود: حضـرت علی بن الحسین (علیهما‌السلام) هرگاه قصد می‌کرد امر حج یا عمره، یا فروش و یا خرید، و یا آزاد کردن برده‌ای را، وضو می‌گرفت و بعد دو رکعت نماز استخاره می‌خواند، که در آنها سوره «حشـر» و سوره «رحمان» را قرائت می‌کرد، و پس از فراغت از نماز در حالی که نشسته بود «معوذتین» و سورۀ «توحید» را می‌خواند، سپس می‌گفت:

اَللّٰهُمَّ إِنْ کَانَ -کذا وکذا- خَیْراً لیٖ فیٖ دِینِی وَدُنْیَایَ، وَعَاجِلِ أَمْرِی وَآجِلِهٖ، فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَیَسِّـرْہُ لیٖ عَلیٰ أَحْسَنِ الْوُجُوهِ وَأَجْمَلِهَا.

دعای نود و دو – در استخاره و طلب خیر
دعا برای استخاره و خیر خواستن از خداوند:
این نیایش سی و سومین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و نود و دومین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) در دعا برای استخاره و خیر خواستن از خداوند، طلب خیر و صلاح در تمام امور دنیایی را دارند. آن حضرت در این دعا استخاره را از آموزه هایی برشمرده اند که سبب انتخاب راهی درست می شود و از جانب پروردگار به قلب الهام شده است.

ارکان اصلی دعا برای استخاره و خیر خواستن از خداوند، شامل درخواست مقام تسلیم و یقین، طلب دوری از گناه و غفلت در امور، عاقبت بخیری، محبوب دانستن حکم الهی، آسان جلوه دادن دستوراتی که بندگان آنها را سخت می شمارند، زایل شدن تردید و دودلی و داشتن نیت صادقانه می باشد.

دعای نود و یک – در هنگام سحر
از طاووس روایت است که گفت: او را (یعنی حضـرت زین‌العابدین علیه‌السلام را) دیدم که طواف می‌کرد از سـر شب تا به هنگام سحر، و عبادت می‌نـمود و هنگامی که کسی را ندید، چشم بر آسمان دوخت و گفت:

إِلٰهٖی غَارَتْ نُجُومُ سَمَاوَاتِکَ، وَهَجَعَتْ عُیُونُ أَنَامِکَ، وَأَبْوَابُکَ مَفَتَّحَاتٌ لِلسّٰائِلِینَ، جِئْتُکَ لِتَغْفِرَ لیٖ وَتَرْحَمَنِی، وَتُرِیَنِی وَجْهَ جَدِّی مُحَمَّدٍ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ فیٖ عَرَصَاتِ الْقِیَامَهِ.

خدای من، ستارگان آسمان ناپدید شدند، و چشمان آفریدگانت به خواب رفتند، و درهایت برای درخواست کنندگان باز هستند، نزد تو آمده‌ام تا مرا بیامرزی و رحم کنی، و به من نشان دهی روی جدم محمد را – که درود خدا بر او و خاندانش باد- در صحنه‌های قیامت.