آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای شصت‌ و یک – هرگاه از خداوند تندرستی و شکر بر آن را درخواست می‌نمود
دعای عافیت و سلامتی:
این دعا بیست و سومین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه می باشد که در کتاب صحیفه جامعه به عنوان شصت و یکمین دعا تنظیم شده است.

حضرت سیدالعابدین (علیه السلام) دعای عافیت و سلامتی را در قالبی منسجم برای درخواست تندرستی در تمام شئون مادی و معنوی تقریر فرموده اند. از ابتدا تا آخرین فراز این دعا امام از خداوند متعال عافیت در دین، عقل، قلب و جسم را تمنا کرده و در مضامین پایانی نیز از شر شیاطین انسی و جنی به حضرت حق پناهنده شده اند.

با این تعابیر دعای عافیت و سلامتی یکی از کامل ترین ادعیه ها برای درخواست امنیت، صحت و در امان بودن از مکر دیگران می باشد.

دعای شصت – در تنگدستی و سخت حالی
اَلْحَمْدُ للِّٰهِ الَّذیٖ شَکَرَ عَلیٰ مٰا بِهِ اَنْعَمَ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی ذَمَّ عَلیٰ مٰا لَوْ شٰاءَ مِنْهُ لَعَصَمَ، فَاَسْتَغْفِرُ اللّٰهَ مِنَ الذُّنُوبِ الَّتِی عِلْمُهٰا فِی الْغُیُوبِ قَبْلَ خَطَرٰاتِهٰا عَلیَ الْقُلُوبِ.

سپاس خدای را، که سپاس گفت بر آنچه خود نعمت داده است و سپاس خدای را که نکوهش نـمود بر آنچه اگر از او خواسته بود عصمت می‌بخشید، پس، از خداوند طلب آمرزش می‌کنم، از گناهانی که پیش از آنکه بر دل‌ها خطور کند علم آن در سـراپردۀ غیب الهی بوده است.

دعای پنجاه‌ و نه – هنگام شدت و سختی و مشکل شدن کارها

دعا هنگام سختی و دشوار شدن کارها:
این مناجات بیست و دومین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و پنجاه و نهمین دعا از کتاب صحیفه جامعه می باشد.

امام سجاد (علیه السلام) این نیایش پرقدرت را به عنوان دعا هنگام سختی و دشوار شدن کارها به رشته تقریر درآورده اند.

فرازهای دعا نشانگر محتوایی ناب و گنجینه ای غنی برای تهذیب نفس می باشد، همچنین مناجات آن حضرت در این دعا نشان دهنده آن است که ایشان در همه حالات تسلیم محض خداوند بودند.

امام در دعا هنگام سختی و دشوار شدن کارها، توفیق الهی را لازمۀ رشد و تعالی انسان دانسته و همچنین خشنودی خداوند را عامل هدایت معرفی نموده اند.

موضوع اصلی دعا هنگام سختی و دشوار شدن کارها اعتراف به ضعف و ناتوانی در برابر بلاها و سختی هایی ست که فقط بدست فرمانروای هستی برطرف می شوند.

دعای پنجاه‌ و هشت – هرگاه امری او را اندوهگین می‌ساخت
روایت شده است که حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) هرگاه از امری اندوهگین می‌شد پاکیزه‌ترین جامه‌هایش را می‌پوشید، و وضو می‌ساخت و به پشت بام می‌رفت، و چهار رکعت نـماز می‌خواند: در رکعت اول «حمد» و «اذا زلزلت» و در دوم «حمد» و «اذا جاء نصـراللّٰه» و در سوم «حمد» و «قل یا ایها الکافرون» و در چهارم «حمد» و «قل هو اللّٰه احد» را می‌خواند، سپس دو دستش را به سوی آسمان بالا می‌برد و می‌گفت:

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِأَسْمَائِکَ الَّتی إِذَا دُعِیتَ بِهٰا عَلیٰ مَغَالِقِ أَبْوٰابِ السَّمَاءِ لِلْفَتْحِ انْفَتَحَتْ، وَإِذَا دُعِیتَ بِهٰا عَلیٰ مَضَائِقِ الْأَرَضِینَ لِلْفَرَجِ انْفَرَجَتْ.

دعای پنجاه‌ و هفت – هرگاه اندوهگین می‌شد وخطاها او را غمگین می‌نمود
دعا وقت اندوه و نگرانی از گناه:
بیست و یکمین دعای صحیفه سجادیه هنگام اندوهناکی امام سجاد (علیه السلام) از گناهان و خطاها تقریر شده که در کتاب صحیفه جامعه به عنوان پنجاه و هفتمین دعا آمده است.

حضرت زین العابدین(علیه السلام) در دعا وقت اندوه و نگرانی از گناه، خداوند را تنها کفایت کننده بندگان خطاب می فرمایند و دعا را با معارف توحیدی آغاز می کنند، سپس خویشتن را تحت قدرت و سیطرهٔ فرمانروای هستی معرفی کرده اند.

آن حضرت در دعا وقت اندوه و نگرانی از گناه پروردگار را بی نیاز کننده ناتوانان و یاور و نصرت بخش گرفتاران دانسته و حُزن حاصل از گناهان را راهی می داند برای بخشیده شدن آنها.

همچنین در آموزه های دعا وقت اندوه و نگرانی از گناه، قضا و قدَر الهی را در حق بندگان عین عدالت می دانند. در ادامه حضرت علی بن الحسین(علیه السلام) مخاطب را به فرمان پذیری از خداوند منان آگاه نموده اند و در زمان اعتراف به گناهان انسان را از ناامیدی به درگاه حق بازداشته اند.

دعای پنجاه‌ و چهار – در طلب باران
از ثابت بنانی روایت شده است، که گفت: همراه جمعی از عابدان بصـره همچون: ایوب سجستانی و صالح مرّی و عتبه غلام و حبیب فارسی، و مالک بن دینار، به حج رفته بودم، هنگامی که به مکه وارد شدیم، آب را کمیاب دیدیم، و از کمی باران تشنگی بر مردم سخت گشته بود، پس مردم مکه و حاجیان نزد ما شتافتند از ما خواستند که دعا کنیم و از خدا برای آنان طلب باران نـماییم. ما نیز به سوی کعبه آمده، طواف کردیم و با خضوع و تضـرع نزد کعبه دعا کردیم ولی اجابت را از ما بازداشت. پس در این حال جوانی را دیدیم که پیش آمد، در حالی که غم‌هایش او را اندوهگین کرده و مصیبت‌ها او را پریشان ساخته بود، وی چند دور طواف کعبه نـمود، سپس به سوی ما آمد و گفت:

دعای پنجاه‌ و سه – هنگام درخواست باران پس از خشکسالی
دعا برای بارش باران:
این دعا نوزدهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیه و پنجاه و سومین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

امام سجاد (علیه السلام) در جملهٔ آغازین دعا برای بارش باران از خداوند منان، آبیاری و سیراب شدن چشمهٔ دل و روح را تقاضا نموده است. سپس به مضامینی در خصوص طلب باران پس از خشکسالی پرداخته است.

در دعا برای بارش باران، حضرت سیدالعابدین (علیه السلام) به فوائد و برکات باران، ویژگی های باران سودمند و نزول باران به عنوان یکی از نعمت های بزرگ پرودگار اشاره نموده اند.

در ازنای دعا برای بارش باران، در خصوص زنده شدن مردگان از جمله زمین و گیاهان و برگرداندن حیات به همهٔ مخلوقات الهی مضامین ارزشمندی را نگارش فرموده اند.

حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) در هنگام دعا برای بارش باران، باریدن باران را عامل ارزانی قیمت ها، برطرف کننده قحطی و افزون کننده توانایی ها دانسته و همینطور ویژگی های بارانی که باریدنش مایه عذاب می باشد، را ذکر نموده اند.

دعای هفتم – در تمجید خداوند عزوجلّ

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی تَجَلّیٰ لِلْقُلُوبِ بِالْعَظَمَةِ، وَاحْتَجَبَ عَنِ الْاَبْصَارِ بِالْعِزَّةِ، وَاقْتَدَرَ عَلَی الْاَشْیَاءِ بِالْقُدْرَةِ، فَلاَ الْاَبْصَارُ تَثْبُتُ لِرُؤْیَتِهِ، وَلاَ الْاَوْهَامُ تَبْلُغُ کُنْهَ عَظَمَتِهِ.

سپاس خداوند را که به عظمت برای دل‌ها تجلی نـمود و از دیدگان پنهان گشت با عزت، و بر اشیاء به قدرت توانا گشت، که نه دیدگان برای دیدنش بر جای می‌مانند و نه اوهام به حقیقت عظمتش پی می‌برند.

تَجَبَّـرَ بِالْعَظَمَةِ وَالْکِبْـرِیَاءِ، وَتَعَطَّفَ بِالْعِزِّ وَالْبِـرِّ وَالْجَلالِ وَتَقَدَّسَ بِالْحُسْنِ وَالْجَمَالِ، وَتَـمَجَّدَ بِالْفَخْرِ وَالْبَهَاءِ، وَتَهَلَّلَ بِالْمَجْدِ وَالْاٰلٰاءِ، وَاسْتَخْلَصَ بِالنَّورِ وَالضِّیَاءِ.

به عظمت و کبـریاء قدرت یافت، و با عزت و نیکی و شکوه عطوفت روا داشت، و به زیبایی و جمال پاک و مقدس گشت و با فخر و عظمت، با شکوه شد و درخشان گردید با مجد و نشانه‌های عظمت، و ویژگی یافت با نور و درخشش.

دعای ششم – تسبیح و شکر خداوند عزوجلّ

حضـرت علی بن الحسین (علیهما‌السلام)، هرگاه آیۀ ﴿وَإنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللّٰهِ لاٰتُحْصُوهٰا﴾ را می‌خواند؛ می‌گفت:

سُبْحَانَ مَنْ لَمْ یَجْعَل فیٖ أحَدٍ مِنْ مَعرِفَةِ نِعَمِهِ إلاَّ الْمَعْرِفَةَ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَتِهَا، کَمٰا لَمْ یَجْعَلْ فیٖ أحَدٍ مِنْ مَعْرِفَةِ إِدْرَاکِهِ أکثَـرَ مِنَ الْعِلْمِ بِأَنَّهُ لاٰیُدْرِکُهُ، فَشَکَرَ عَزَّوَجَلَّ مَعْرِفَةَ الْعَارِفِینَ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَتِهِ، وَجَعَلَ مَعْرِفَتَهُمْ بِالتَّقْصِیرِ شُکْراً، کَمٰا جَعَلَ عِلْمَ الْعَالِمِینَ أَنَّهُمْ لاٰیُدرِکُونَهُ إِیـمَاناً، عِلْماً مِنْهُ أَنَّهُ قَدَّرَ وُسْعَ الْعِبَادِ، فَلاٰ یُجَاوِزُونَ ذٰلِکَ.

دعای پنجم – تسبیح خداوند در روز ششم هر ماه

سُبْحَانَ مَنْ أَشْـرَقَ نُورُەُ کُلَّ ظُلْمَةٍ، سُبْحَانَ مَنْ قَدَّرَ بِقُدْرَتِهِ کُلَّ قُدْرَةٍ، سُبْحَانَ مَنِ احْتَجَبَ عَنِ الْعِبَادِ وَلاٰشَیْءَ یَحْجُبُهُ، سُبْحَانَ اللّٰهِ وَبِحَمْدِەِ.

پاک است آنکه نورش هر تاریکی را روشن ساخت، پاک است آنکه با قدرتش هر قدرتی را مقدر ساخت. پاک است آن که از بندگان پوشیده است در حالی که چیزی او را نـمی‌پوشاند، پاک است و او را می‌ستاییم.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife