آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای ششم – تسبیح و شکر خداوند عزوجلّ

حضـرت علی بن الحسین (علیهما‌السلام)، هرگاه آیۀ ﴿وَإنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللّٰهِ لاٰتُحْصُوهٰا﴾ را می‌خواند؛ می‌گفت:

سُبْحَانَ مَنْ لَمْ یَجْعَل فیٖ أحَدٍ مِنْ مَعرِفَةِ نِعَمِهِ إلاَّ الْمَعْرِفَةَ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَتِهَا، کَمٰا لَمْ یَجْعَلْ فیٖ أحَدٍ مِنْ مَعْرِفَةِ إِدْرَاکِهِ أکثَـرَ مِنَ الْعِلْمِ بِأَنَّهُ لاٰیُدْرِکُهُ، فَشَکَرَ عَزَّوَجَلَّ مَعْرِفَةَ الْعَارِفِینَ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَتِهِ، وَجَعَلَ مَعْرِفَتَهُمْ بِالتَّقْصِیرِ شُکْراً، کَمٰا جَعَلَ عِلْمَ الْعَالِمِینَ أَنَّهُمْ لاٰیُدرِکُونَهُ إِیـمَاناً، عِلْماً مِنْهُ أَنَّهُ قَدَّرَ وُسْعَ الْعِبَادِ، فَلاٰ یُجَاوِزُونَ ذٰلِکَ.

پاک است آنکه قرار نداد در کسی از شناخت نعمت‌هایش مگر آشنایی به تقصیر از شناخت آنها، همانگونه که قرار نداد در کسی از شناخت ادراکش بیش از آگاهی بر اینکه او را در نـمی‌یابد، پس سپاس گفت خدای عزوجل معرفت آنان را که آگاهند به کوتاهی خویش از معرفت او، و شناخت آنان را به تقصیر خود به عنوان، سپاسگزاری قرار داد، همچنان‌که علم دانشمندان را به اینکه او را درک نـمی‌کنند، ایمان به حساب آورد، به علمی از او که وی توانایی بندگانش را محدود فرموده و آنان از آن حد نـمی‌گذرند.

***

و نیز، حضـرت علی بن الحسین (علیهما‌السلام) در تسبیح خود می‌گفت:

سُبْحَانَ مَنْ جَعَلَ الْاِعْتِـرَافَ بِالنِّعْمَةِ لَهُ حَمْداً.

پاک است آنکه اعتـراف کردن به اینکه نعمت از اوست را ستایش خود قرار داد.

سُبْحَانَ مَنْ جَعَلَ الْاِعْتِـرَافَ بِالْعَجزِ عَنِ الشُّکْرِ شُکْراً.

پاک است آنکه اعتـراف به ناتوانی در سپاسگزاری را، سپاسگزاری به حساب آورد.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife