آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای سی‌ و‌ دو – پناه جستـن به خداوند عزوجلّ
دعا در پناه بردن به خداوند:
این استعاذه دهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیهٔ معروف و سی و دومین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) در این دعا از خداوند درخواست دارند که با فضل خود با بندگانش رفتار کند نه با عدالتش.

دعا در پناه بردن به خداوند برآوردن حاجات را از وعده های واجب خداوند به بندهٔ خود خوانده و در خلال دعا آستان حق را خاستگاه نیازمندان معرفی کرده است.

امام زین العابدین(علیه السلام) هنگام دعا در پناه بردن به خداوند، نیازمندی انسان به معبود خویش و خوشحالی شیطان از نافرمانی انسان را جزء ارکان اصلی این استعاذه قرار داده و کم طاقتی بندگان از عذاب الهی را سبب این پناهندگی می دانند.

آن حضرت در ادامهٔ پناه بردن به خداوند، مهمترین ویژگی انسان شقاوتمند را محروم ماندن از رحمت الهی قلمداد کرده و از یگانه فرمانروای هستی، فریادرسی را طلب نموده است.

دعای سی‌ و یک – دعا برای سعادتمندی
اَللّٰهُمَّ لاٰتُخَیِّبْ رَجٰاءً هُوَ مَنُوطٌ بِکَ، وَلاٰ تُصَفِّرْ کَفّاً هِیَ مَمْدُودَهٌ اِلَیْکَ، وَلاٰ تُذِلَّ نَفْساً هِیَ عَزِیزَهٌ عَلَیْکَ بِـمَعْرِفَتِکَ، وَلاٰ تَسْلُبْ عَقْلاً هُوَ مُسْتَضِی‌ءٌ بِنُورِ هِدٰایَتِکَ، وَلاٰ تُقْذِ عَیْناً فَتَحْتَهٰا بِنِعْمَتِکَ، وَلاٰ تُخْرِسْ لِسٰاناً عَوَّدْتَهُ الثَّنٰاءَ عَلَیْکَ، وَکَمٰا کُنْتَ اَوَّلاً بِالتَّفَضُّلِ، فَکُنْ اٰخِراً بِالْاِحْسٰانِ، اَلنّٰاصِیَهُ بِیَدِکَ، وَالْوَجْهُ عٰانٍ لَکَ، وَالْخَیْرُ مُتَوَقَّعٌ مِنْکَ، وَالْمَصِیرُ عَلیٰ کُلِّ حٰالٍ اِلَیْکَ.

خداوندا، نومید مساز امیدی را که به تو وابسته است و محروم مساز دستی را که به سوی تو دراز گشته، و خوار مساز شخصی را که با شناخت تو بر تو عزیز است، و سلب مکن عقلی را که به نور هدایت تو روشنی جسته، و مبند چشمی را که آن را گشوده‌ای با نعمتت، و لال مکن زبانی را که به ستایشت عادت داده‌ای، و آنگونه که در آغاز بوده‌‌ای اهل تفضل، در آخر نیز رفتار کن به احسان. پیشانی در دست تو و چهره خاضع است برای تو، و خیر از تو مورد انتظار است و سـرانجام به هر حال به سوی تو می‌باشد.

دعای سی‌ ام – آمرزش خواهی از خداوند عزوجلّ
دعا در شوق به مغفرت و آمرزش از خداوند:
این دعا نهمین دعا در کتاب صحیفه سجادیهٔ معروف می باشد که در کتاب صحیفه جامعه به عنوان سی اُمین دعا تنظیم شده است.

دعا در شوق به مغفرت و آمرزش از خداوند مناجاتی ست که ابتدا بازگشت به سوی حق تعالی و توبه ای موردپسند را درخواست می کند و سپس از تصمیمات ناگواری که منجر به خشم پروردگار می شود خود را برحذر می کند. حضرت زین العابدین (علیه السلام) میل و ذائقهٔ مخاطب را با مفاهیم شیرین این نیایش به سمت میلِ به آمرزش خواهی سوق می دهد. آن حضرت هنگام دعا در شوق به مغفرت و آمرزش از خداوند ضعف انسانی که از نطفه ای بی ارزش به وجود می آید را به زبان آورده و با ظرافت بیان از خداوند متعال درخواست یاری و استعانت دارد.

نکته طلایی دعا در شوق به مغفرت و آمرزش از خداوند اشتیاق به بخشیده شدن و دریافت پاداش از فرمانروای هستی می باشد.

دعای بیست و نه – در پناه جستن

از امام صادق (علیه‌السلام) روایت شده است که حضـرت علی بن الحسین (علیهما‌السلام) می‌فرمود: اگر این کلمات را بگویم، اهمیت نـمی‌دهم که انس و جن بر ضـرر من جمع شوند:

بِسْمِ اللّٰهِ وَبِاللّٰهِ وَمِنَ اللّٰهِ وَاِلَی اللّٰهِ، وَفیٖ سَبِیلِ اللّٰهِ، وَعَلیٰ مِلَّهِ رَسُولِ اللّٰهِ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهٖ، اَللّٰهُمَّ اِلَیْکَ اَسْلَمْتُ نَفْسِی، وَاِلَیْکَ اَلْجَأْتُ ظَهْرِی، وَاِلَیْکَ وَجَّهْتُ وَجْهِی، وَاِلَیْکَ فَوَّضْتُ اَمْرِی.

به نام خدا و به خدا و از خدا و به سوی خدا و در راه خدا، و بر آئین رسول خدا درود خدا بر او و خاندانش باد، خداوندا به تو سپردم خود را، و پشتم را به تو پناه داده‌ام و به سوی تو روی کرده‌ام، و امر خود را به تو واگذار نـمودم.

دعای بیست‌ و پنج – دعا هنگام مطلب مهمی
یٰا خَیْرَ مَنْ خَلَوْتُ بِهِ وَحْدِی، وَیٰا خَیْرَ مَنْ نٰاجَیْتُهُ فیٖ سِـرِّی، وَیٰا خَیْرَ مَنْ مَدَدْتُ اِلَیْهِ عُنُقِی، وَیٰا خَیْرَ مَنْ اَشَـرْتُ اِلَیْهِ بِکَفِّی.

ای بهتـرین کسی که تنها با وی خلوت می‌کنم، و ای بهتـرین کسی که با او راز دل می‌گویم در نهانم، و ای بهتـرین کسی که گردنم را به سویش فراز می‌آورم و ای بهتـرین کسی که با دست گدائی‌ام به لطف او اشاره می‌نـمایم.

اَسْاَلُکَ اللّٰهُمَّ اَنْ تَرْزُقَنِی الْخَیْرَ وَتُعْطِیَنِیهِ، وَاَنْ تَصْـرِفَ عَنِّی الشَّـرَّ وَتُجَنِّبَنِیهِ، وَاَنْ تَزْجُرَ عَنِّی الشَّیْطَانَ وَتَکْفِیَنِیهِ، وَاَنْ تَسقِیَنِی مِنْ حَوْضِ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَتُورِدَنِیهِ، وَاَنْ تَرْزُقَنِی الْفِرْدَوْسَ وَتُحِلَّنِیهِ، اَدْعُوکَ یٰارَبِّ تَضَـرُّعاً وَخُفْیَهً، رَغْبَهً وَرَهْبَهً، خَوْفاً وَطَمَعاً، اِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعٰاءِ.

دعای هفتم – در تمجید خداوند عزوجلّ

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی تَجَلّیٰ لِلْقُلُوبِ بِالْعَظَمَةِ، وَاحْتَجَبَ عَنِ الْاَبْصَارِ بِالْعِزَّةِ، وَاقْتَدَرَ عَلَی الْاَشْیَاءِ بِالْقُدْرَةِ، فَلاَ الْاَبْصَارُ تَثْبُتُ لِرُؤْیَتِهِ، وَلاَ الْاَوْهَامُ تَبْلُغُ کُنْهَ عَظَمَتِهِ.

سپاس خداوند را که به عظمت برای دل‌ها تجلی نـمود و از دیدگان پنهان گشت با عزت، و بر اشیاء به قدرت توانا گشت، که نه دیدگان برای دیدنش بر جای می‌مانند و نه اوهام به حقیقت عظمتش پی می‌برند.

تَجَبَّـرَ بِالْعَظَمَةِ وَالْکِبْـرِیَاءِ، وَتَعَطَّفَ بِالْعِزِّ وَالْبِـرِّ وَالْجَلالِ وَتَقَدَّسَ بِالْحُسْنِ وَالْجَمَالِ، وَتَـمَجَّدَ بِالْفَخْرِ وَالْبَهَاءِ، وَتَهَلَّلَ بِالْمَجْدِ وَالْاٰلٰاءِ، وَاسْتَخْلَصَ بِالنَّورِ وَالضِّیَاءِ.

به عظمت و کبـریاء قدرت یافت، و با عزت و نیکی و شکوه عطوفت روا داشت، و به زیبایی و جمال پاک و مقدس گشت و با فخر و عظمت، با شکوه شد و درخشان گردید با مجد و نشانه‌های عظمت، و ویژگی یافت با نور و درخشش.

دعای ششم – تسبیح و شکر خداوند عزوجلّ

حضـرت علی بن الحسین (علیهما‌السلام)، هرگاه آیۀ ﴿وَإنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللّٰهِ لاٰتُحْصُوهٰا﴾ را می‌خواند؛ می‌گفت:

سُبْحَانَ مَنْ لَمْ یَجْعَل فیٖ أحَدٍ مِنْ مَعرِفَةِ نِعَمِهِ إلاَّ الْمَعْرِفَةَ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَتِهَا، کَمٰا لَمْ یَجْعَلْ فیٖ أحَدٍ مِنْ مَعْرِفَةِ إِدْرَاکِهِ أکثَـرَ مِنَ الْعِلْمِ بِأَنَّهُ لاٰیُدْرِکُهُ، فَشَکَرَ عَزَّوَجَلَّ مَعْرِفَةَ الْعَارِفِینَ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَتِهِ، وَجَعَلَ مَعْرِفَتَهُمْ بِالتَّقْصِیرِ شُکْراً، کَمٰا جَعَلَ عِلْمَ الْعَالِمِینَ أَنَّهُمْ لاٰیُدرِکُونَهُ إِیـمَاناً، عِلْماً مِنْهُ أَنَّهُ قَدَّرَ وُسْعَ الْعِبَادِ، فَلاٰ یُجَاوِزُونَ ذٰلِکَ.

دعای پنجم – تسبیح خداوند در روز ششم هر ماه

سُبْحَانَ مَنْ أَشْـرَقَ نُورُەُ کُلَّ ظُلْمَةٍ، سُبْحَانَ مَنْ قَدَّرَ بِقُدْرَتِهِ کُلَّ قُدْرَةٍ، سُبْحَانَ مَنِ احْتَجَبَ عَنِ الْعِبَادِ وَلاٰشَیْءَ یَحْجُبُهُ، سُبْحَانَ اللّٰهِ وَبِحَمْدِەِ.

پاک است آنکه نورش هر تاریکی را روشن ساخت، پاک است آنکه با قدرتش هر قدرتی را مقدر ساخت. پاک است آن که از بندگان پوشیده است در حالی که چیزی او را نـمی‌پوشاند، پاک است و او را می‌ستاییم.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife

دعای چهارم – تسبیح خداوند عزوجلّ

از سعید بن مسیب روایت است که گفت: مردم از مکه خارج نـمی‌شدند تا اینکه حضـرت علی بن الحسین سید العابدین (علیهما‌السلام) خارج شود، پس آن حضـرت خارج شد و من نیز همراه او خارج شدم پس، فرود آمد در یکی از منزلگاه‌ها و دو رکعت نـماز خواند و در سجودش تسبیح گفت (یعنی به این تسبیح) پس درخت و سنگی باقی نـماند که با وی تسبیح نگفته باشد و ما هراسناک گشتیم.

آن حضـرت سر برداشت و فرمود: ای سعید، هراسان شدی؟ گفتم: آری، ای فرزند رسول خدا. فرمود این تسبیح اعظم است، پدرم مرا حدیث گفت از جدم، از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) که فرمود: با این تسبیح، گناهان نـمانند و خداوند جل جلاله هنگامی که جبـرئیل را آفرید، به او الهام فرمود این تسبیح را و آن اسم بزرگ خداوند است.

سُبْحَانَکَ اللّٰهُمَّ وَحَنَانَیْکَ، سُبْحَانَکَ اللّٰهُمَّ وَتعَالَیْتَ، سُبْحَانَکَ اللّٰهُمَّ وَالْعِزُّ اِزَارُکَ، سُبْحَانَکَ اللّٰهُمَّ وَالْعَظَمَةُ رِدَاؤُکَ، سُبْحَانَکَ اللّٰهُمَّ وَالْکِبْـرِیَاءُ سُلطٰانُکَ، سُبْحَانَکَ مِنْ عَظِیمٍ مٰا اَعْظَمَکَ، سُبْحَانَکَ سُبِّحْتَ فِی الْمَلَاءِ الْاَعْلیٰ سُبْحَانَکَ تَسْمَعُ وَتَرىٰ مٰا تَحْتَ الثَّـریٰ، سُبْحَانَکَ اَنْتَ شٰاهِدُ کُلِّ نَجْوىٰ،

دعای سوم – ستایش یکتایی خداوند عزوجلّ

إِلٰهیٖ بَدَتْ قُدْرَتُکَ وَلَم تَبْدُ هَیْئَةُ جَلاٰلِکَ، فَجَهِلُوکَ وَ قَدَّرُوکَ بِالتَّقْدِیرِ عَلیٰ غَیْرِ مٰا أَنتَ بِهٖ، شَبَّهُوکَ وَاَنَا بَرِیءٌ یٰا إِلٰهیٖ مِنَ الَّذِینَ بِالتَّشْبِیهِ طَلَبُوکَ، لَیْسَ کَمِثْلِکَ شَیْءٌ،

خدای من، قدرتت آشکار شد در حالی که هیئت جلالت ظاهر نگردید پس تو را جاهل گشتند و سنجیدند به سنجش‌هایی نسبت دادند به نسبت‌هایی غیر از آنچه تو بر آن هستی، ترا تشبیه نـمودند و من بیزاری می‌جویم ای خدای من از آنان که با تشبیه نـمودن تو را جستند، چیزی همانند تو نیست،