آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای چهل‌ و یک – در درخواست حوائج
یٰا مَنْ حَازَ کُلَّ شَیْ‌ءٍ مَلَکُوتاً، وَقَهَرَ کُلَّ شَیْءٍ جَبَـرُوتاً، اَلِجْ قَلْبِی فَرَحَ الْاِقْبٰالِ عَلَیْکَ، وَاَلْحِقْنِی بِـمَیْدٰانِ الصّٰالِحِینَ الْمُطِیعِینَ لَکَ.

ای آنکه هر چیزی را از جهت ملکوت در برگرفته و هر چیزی را از حیث جبـروت مقهور ساخته است، داخل ساز به قلب من شادی روی آوردن به تو را، و مرا ملحق ساز به میدان صالحان فرمانبـردارت.

یٰا مَنْ قَصَدَهُ الطّٰالِبُونَ فَوَجَدُوهُ مُتَفَضِّلاً، وَلَجَاَ اِلَیْهِ الْعٰائِذُونَ فَوَجَدُوهُ نَوّٰالاً وَاَمَّهُ الْخٰائِفُونَ فَوَجَدُوهُ قَرِیباً. صَلَّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ.

دعای چهل – درخواست حوائج از خدای تعالی
اَللّٰهُمَّ عَفْوُکَ عَنْ ذُنُوبِی، وَتَجَاوُزُکَ عَنْ خَطَایَایَ، وَسَتْـرُکَ عَلیٰ قَبِیحِ عَمَلِی، اَطْمَعَنِی فیٖ اَنْ اَسْاَلَکَ مٰا لاٰاَسْتَحِقُّهُ بِـمٰا اَذَقْتَنِی مِنْ رَحْمَتِکَ، وَاَوْلَیْتَنِی مِنْ اِحْسٰانِکَ، فَصِـرْتُ اَدْعُوکَ اٰمِناً، وَاَسْاَلُکَ مُسْتَأْنِساً، لاٰخَائِفاً وَلاٰ وَجِلاً مُدِلًّا عَلَیْکَ بِاِحْسٰانِکَ اِلَیَّ، عَاتِباً عَلَیْکَ اِذٰا اَبْطَاَ عَلَیَّ مٰا قَصَدْتُ فِیهِ اِلَیْکَ، وَلَعَلَّ الَّذِی اَبْطَاَ عَلَیَّ هُوَ خَیْرٌ لیٖ لِعِلْمِکَ بِعَوٰاقِبِ الْاُمُورِ.

خداوندا عفو تو از گناهانم، و گذشت تو از خطاهایم و پرده‌پوشی‌ات بر کار زشتم مرا به طمع انداخت که از تو درخواست کنم آنچه را استحقاق ندارم به آنچه از رحمتت به من چشاندی و به من لطف کردی، و از احسانت، پس با ایمنی ترا بخوانم، و با انس و آرامش از تو درخواست کنم نه بیمناک و نه هراسان، بر تو ناز کننده‌ام با احسانت به من، پرخاش می‌کنم بر تو هرگاه بر من دیر شود آنچه را قصد کرده‌ام، از پیشگاهت، و چه بسا آنچه بر من دیر گشته برای من بهتـر است به جهت علم تو به عاقبت کارها.

دعای سی‌ و نه – در درخواست حوائج از خدای تعالی
دعا برای طلب حاجت از خداوند:
این نیایش سیزدهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیه می باشد و در کتاب صحیفه جامعه به عنوان سی و نهمین دعا تنظیم شده است.

حضرت زین العابدین (علیه السلام) در همان آغاز مناجات با بیان نیاز انسان به خداوند متعال، قلب مخاطب را با معارف الهی گره می زند. دعا برای طلب حاجت از خداوند، توانایی مخلوقات در برآوردن آرزوها و نیازها را دستخوش نومیدی قرار داده است.

همچنین امام سجاد (علیه السلام) با حفظ تناسب و توازن در آموزه های دعا برای طلب حاجت از خداوند، غیرقابل شمارش و بی منت بودن نعمت های حق تعالی را در خلال گفت وگوی خویش مکتوب نموده است و از خزانهٔ بی نهایت الهی بهترین حاجات خود را درخواست کرده است.

در حقیقت دعا برای طلب حاجت از خداوند، با کلامی بلیغ و توأم با عجز به مخاطب خود یاد می دهد که چگونه عارفانه و عاشقانه از هم نشینی با خداوند لذت ببرد. و با استمرار و تداوم در این مجالست، حاجت های خود را درخواست کند.

موضوع اصلی دعا برای طلب حاجت از خداوند، در تمنای حاجات، محترم شمردن حکمت پروردگار و حُسن ظن داشتن به ساحت مقدس خداوند می باشد.

نکته طلایی دعا برای طلب حاجت از خداوند، خشنودی فرمانروای هستی از اصرار بندگان بر دعای خود و خسته نشدن خداوند از دعای بندگان است.

دعای سی‌ و هشت – طلب مغفرت از خداوند عزوجلّ
اَللّٰهُمَّ اِنَّ اسْتِغْفٰارِی اِیّٰاکَ مَعَ الْاِصْـرٰارِ عَلَی الذَّنْبِ لُؤْمٌ، وَتَرْکِی لِلاِسْتِغْفَارِ مَعَ سَعَهِ رَحْمَتِکَ عَجْزٌ، اِلٰهیٖ کَمْ تَتَحَبَّبُ اِلَیَّ بِالنِّعَمِ وَاَنْتَ عَنِّی غَنِیٌّ، وَاَتَبَغَّضُ اِلَیْکَ بِالْمَعَاصِی وَاَنَا اِلَیْکَ مُحْتَاجٌ.

خداوندا طلب مغفرت من از تو با وجود اصـرار بر گناه، فرومایگی است، و اینکه ترک کنم استغفار را با وجود گستـردگی رحمتت، ناتوانی است، خدای من، چقدر با نعمت‌ها نسبت به من اظهار محبت و دوستی می‌کنی در حالی که از من بی‌نیاز هستی، و با تو دشمنی می‌کنم با گناهان، در حالی که من به تو نیازمندم.

فَیٰا مَنْ اِذٰا وَعَدَ وَفیٰ، وَاِذٰا تَوَعَّدَ عَفٰا، صَلِّ اللّٰهُمَّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَافْعَلْ بیٖ اَوْلَی الْاَمْرَیْنِ بِکَ، اِنَّکَ عَلیٰ کُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدِیرٌ.

دعای سی‌ و هفت – طلب مغفرت از خداوند عزوجلّ
اَللّٰهُمَّ إِنَّ اسْتِغْفَارِی إِیّٰاکَ وَأَنَا مُصِـرٌّ عَلیٰ مٰا نَهَیْتَ قِلَّهُ حَیٰاءٍ، وَتَرْکِیَ الْاِسْتِغْفَارَ مَعَ عِلْمِی بِسْعَهِ حِلْمِکَ تَضْیِیعٌ لِحَقِّ الرَّجٰاءِ.

خداوندا طلب مغفرت من از تو، در حالی که بر آنچه مرا از آن نهی کرده‌ای اصـرار دارم، کم حیایی باشد و اینکه ترک استغفار کنم در حالی که از وسعت رحمتت آگاهم، ضایع کردن حق امیدواری است.

اَللّٰهُمَّ إِنَّ ذُنُوبِی تُؤْیِسُنِی أَنْ أَرْجُوَکَ، وَإِنَّ عِلْمِی بِسَعَهِ رَحْمَتِکَ یُؤْمِنُنِی أَنْ أَخْشَاکَ، فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَحَقِّقْ رَجٰائِی لَکَ، وَکَذِّبْ خَوْفِی مِنْکَ، وَکُنْ لیٖ عِنْدَ أَحْسَنِ ظَنِّی بِکَ یٰا اَرْحَمَ الرّٰحِمِینَ.

دعای سی‌ و شش – اعتراف به گناه و ستایش خداوند

اَللّٰهُمَّ اِنَّکَ دَعَوْتَنِی اِلَی النَّجٰاهِ فَعَصَیْتُکَ، وَدَعٰانِی عَدُوُّکَ اِلَی الْهَلَکَهِ فَاَجَبْتُهُ، فَکَفىٰ مَقْتاً عِنْدَکَ اَن اَکُونَ لِعَدُوِّکَ اَحْسَنَ طَاعَهً مِنّیٖ لَکَ، فَوٰاسَوْأَتٰاهُ اِذْ خَلَقْتَنِی لِعِبٰادَتِکَ، وَوَسَّعْتَ عَلَیَّ مِنْ رِزْقِکَ، فَاسْتَعَنْتُ بِهِ عَلیٰ مَعْصِیَتِکَ، وَاَنْفَقْتُهُ فیٖ غَیْرِ طَاعَتِکَ.

خداوندا تو مرا به رستگاری فراخواندی و من تو را نافرمانی کردم، و دشمنت مرا فراخواند به هلاکت و من او را اجابت نـمودم، پس، برای ناخشنودی تو این بس که به دشمنت فرمانبـرتر باشم. نسبت به تو، پس بدا به حال من که مرا برای عبادتت آفریدی و از روزی‌ات بر من وسعت بخشیدی، و من از آن، برای معصیت تو یاری جستم، و آن را در غیر طاعتت مصـرف کردم.

دعای سی‌ و پنج – اعتـراف به گناه و درخواست فزونی عافیت
رَبِّ اِنَّکَ قَدْ حَسَّنْتَ خَلْقِی، وَعَظَّمْتَ عَافِیَتِی، وَوَسَّعْتَ عَلَیَّ فیٖ رِزْقِکَ، وَلَمْ تَزَلْ تَنْقُلُنِی مِنْ نِعْمَهٍ إِلیٰ کَرَامَهٍ، وَمِنْ کَرَامَهٍ إِلیٰ رِضیً تُجَدِّدُ لیٖ ذٰلِکَ فیٖ لَیْلِی وَنَهَارِی، لاٰأَعْرِفُ غَیْرَ مٰا أَنَا فِیهِ مِنْ عَافِیَتِکَ یٰا مَوْلاٰیَ، حَتّٰی ظَنَنْتُ أَنَّ ذٰلِکَ وَاجِبٌ عَلَیْکَ لیٖ، وَأَنَّهُ لاٰیَنْبَغِی لیٖ أَنْ أَکُونَ فیٖ غَیْرِ مَرْتَبَتِی، لِأَنِّی لَمْ أَذُقْ طَعْمَ الْبَلَاءِ فَأَجِدُ طَعْمَ الرِّضٰا، وَلَمْ یُذْلِلْنِی الْفَقْرُ فَأَعْرِفُ لَذَّهَ الْغِنیٰ، وَلَمْ یُلْهِنِی الْخَوْفُ فَاَعْرِفُ فَضْلَ الْاَمْنِ.

دعای سی‌ و چهار – اعتـراف به گناه و درخواست توبه
دعا برای اعتراف به گناه و درخواست توبه:
این دعا دوازدهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیه می باشد و در صحیفه جامعه به عنوان سی و چهارمین دعا تنظیم شده است.

امام سجاد (علیه السلام) این دعا را در چهار بخش مختلف به رشته تقریر درآورده اند. نخستین بخش دعا برای اعتراف به گناه و درخواست توبه، اقرار به گناهان و کوتاهی در امور الهی ست. آن حضرت سپس با بیانی ستودنی درخواست بازگشت و انابه به سوی حق تعالی دارد.

امام علی بن الحسین(علیه السلام) باحالات جسمی سراپا ترس و خوف و لرزش به قلب معبود خود راه می گشاید و آفریدگار را توبه پذیری خطاب می کند که بندگان را به این صفت خود عادت داده است.

در بخش سوم دعا برای اعتراف به گناه و درخواست توبه، عوامل سلب توفیق دعا و حاجت خواهی بندگان از خداوند را غفلت از واجبات و سستی در انجام فرائض الهی معرفی نموده، که در نتیجه سبب کفران نعمت و ناتوانی در مناجات با الله می شود.

امام بسیار متخصصانه در آخرین بخش از دعا برای اعتراف به گناه و درخواست توبه، ویژگی بندگان تائب و بهترین بندگان پروردگار را مورد بررسی قرار داده و با غنیمت شمردن فرصت توبه، از خداوند منان طلب عفو و بخشش نموده است. توکل و استعانت از خدای عزوجل، خشنودی خداوند از عمل کم بندگان، فراوانی پاداش او، ضمانت الهی برای استجابت دعاها، مهمترین ارکان دعا برای اعتراف به گناه و درخواست توبه، می باشد.

نکته طلایی دعا برای اعتراف به گناه و درخواست توبه، باز بودن مسیر توبه برای گناه کاران و ممنوعیت از ناامیدی از رحمت خداوند است.

دعای سی‌ و سه – در عاقبت به خیری در کارها
دعا برای عاقبت بخیری در کارها:
این دعا یازدهمین مناجات از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیه و سی و سومین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

بیانات ارزشمند حضرت سیدالساجدین (علیه السلام) در دعا برای عاقبت بخیری در کارها ذکر و یاد خداوند را زمینه ساز سربلندی، شکرگزاری را زمینه ساز سعادت و اطاعت حق تعالی را سبب نجات انسان می داند.

آموزه های این نیایش حکیمانه، از تاًثیر اعمال انسان بر احوال فرشتگان پرده برداشته است و هنگام دعا برای عاقبت بخیری در کارها، آسودگی و فراغتی سالم و بدون خستگی را از خداوند طلب کرده است.

حضرت سیدالمتقین در خلال این دعا با درود بر محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) تقاضای توبه و بازگشت پذیرفته شده از خداوند را دارد و از آشکار شدن عیوب در روز قیامت به معبود خود پناه برده است.

نکته طلایی دعا برای عاقبت بخیری در کارها، اشاره به مهربانی بی نهایت پروردگار و مستجیب بودن او دارد.
یٰا مَنْ ذِکْرُەُ شَـرَفٌ لِلذَّاکِرِینَ، وَیٰا مَنْ شُکْرُەُ فَوْزٌ لِلشَّاکِرِینَ، وَیٰا مَنْ طَاعَتُهُ نَجَاهٌ لِلْمُطِیعِینَ، صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَاشْغَلْ قُلُوبَنَا بِذِکْرِکَ عَنْ کُلِّ ذِکْرٍ، وَأَلْسِنَتَنَا بِشُکْرِکَ عَنْ کُلِّ شُکْرٍ، وَجَوَارِحَنَا بِطَاعَتِکَ عَنْ کُلِّ طَاعَهٍ،

دعای سی‌ و‌ دو – پناه جستـن به خداوند عزوجلّ
دعا در پناه بردن به خداوند:
این استعاذه دهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیهٔ معروف و سی و دومین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) در این دعا از خداوند درخواست دارند که با فضل خود با بندگانش رفتار کند نه با عدالتش.

دعا در پناه بردن به خداوند برآوردن حاجات را از وعده های واجب خداوند به بندهٔ خود خوانده و در خلال دعا آستان حق را خاستگاه نیازمندان معرفی کرده است.

امام زین العابدین(علیه السلام) هنگام دعا در پناه بردن به خداوند، نیازمندی انسان به معبود خویش و خوشحالی شیطان از نافرمانی انسان را جزء ارکان اصلی این استعاذه قرار داده و کم طاقتی بندگان از عذاب الهی را سبب این پناهندگی می دانند.

آن حضرت در ادامهٔ پناه بردن به خداوند، مهمترین ویژگی انسان شقاوتمند را محروم ماندن از رحمت الهی قلمداد کرده و از یگانه فرمانروای هستی، فریادرسی را طلب نموده است.