آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای چهارم – تسبیح خداوند عزوجلّ

از سعید بن مسیب روایت است که گفت: مردم از مکه خارج نـمی‌شدند تا اینکه حضـرت علی بن الحسین سید العابدین (علیهما‌السلام) خارج شود، پس آن حضـرت خارج شد و من نیز همراه او خارج شدم پس، فرود آمد در یکی از منزلگاه‌ها و دو رکعت نـماز خواند و در سجودش تسبیح گفت (یعنی به این تسبیح) پس درخت و سنگی باقی نـماند که با وی تسبیح نگفته باشد و ما هراسناک گشتیم.

آن حضـرت سر برداشت و فرمود: ای سعید، هراسان شدی؟ گفتم: آری، ای فرزند رسول خدا. فرمود این تسبیح اعظم است، پدرم مرا حدیث گفت از جدم، از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) که فرمود: با این تسبیح، گناهان نـمانند و خداوند جل جلاله هنگامی که جبـرئیل را آفرید، به او الهام فرمود این تسبیح را و آن اسم بزرگ خداوند است.

سُبْحَانَکَ اللّٰهُمَّ وَحَنَانَیْکَ، سُبْحَانَکَ اللّٰهُمَّ وَتعَالَیْتَ، سُبْحَانَکَ اللّٰهُمَّ وَالْعِزُّ اِزَارُکَ، سُبْحَانَکَ اللّٰهُمَّ وَالْعَظَمَةُ رِدَاؤُکَ، سُبْحَانَکَ اللّٰهُمَّ وَالْکِبْـرِیَاءُ سُلطٰانُکَ، سُبْحَانَکَ مِنْ عَظِیمٍ مٰا اَعْظَمَکَ، سُبْحَانَکَ سُبِّحْتَ فِی الْمَلَاءِ الْاَعْلیٰ سُبْحَانَکَ تَسْمَعُ وَتَرىٰ مٰا تَحْتَ الثَّـریٰ، سُبْحَانَکَ اَنْتَ شٰاهِدُ کُلِّ نَجْوىٰ،

دعای سوم – ستایش یکتایی خداوند عزوجلّ

إِلٰهیٖ بَدَتْ قُدْرَتُکَ وَلَم تَبْدُ هَیْئَةُ جَلاٰلِکَ، فَجَهِلُوکَ وَ قَدَّرُوکَ بِالتَّقْدِیرِ عَلیٰ غَیْرِ مٰا أَنتَ بِهٖ، شَبَّهُوکَ وَاَنَا بَرِیءٌ یٰا إِلٰهیٖ مِنَ الَّذِینَ بِالتَّشْبِیهِ طَلَبُوکَ، لَیْسَ کَمِثْلِکَ شَیْءٌ،

خدای من، قدرتت آشکار شد در حالی که هیئت جلالت ظاهر نگردید پس تو را جاهل گشتند و سنجیدند به سنجش‌هایی نسبت دادند به نسبت‌هایی غیر از آنچه تو بر آن هستی، ترا تشبیه نـمودند و من بیزاری می‌جویم ای خدای من از آنان که با تشبیه نـمودن تو را جستند، چیزی همانند تو نیست،

دعای دوم – ستایش خداوند عزوجلّ

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی تَجَلّٰی لِلْقُلُوبِ بِالْعَظَمَةِ، وَاحْتَجَبَ عِنِ الاَبْصَارِ بِالْعِزَّةِ، وَاقْتَدَرَ عَلَی الاَشْیَاءِ بِالْقُدْرَةِ، فَلاَ الاَبْصَارُ تَثْبُتُ لِرُؤْیَتِهِ، وَلاَ الْاَوْهَامُ تَبْلُغُ کُنْهَ عَظَمَتِهِ، تَجَبَّـرَ بِالْعَظَمَةِ وَالْکِبْـرِیَاءِ، وَتَعَطَّفَ بِالْعِزِّ وَالْبِـرِّ وَالْجَلَالِ، وَتَقَدَّسَ بِالْحُسْنِ وَالْجَمَالِ، وَتَـمَجَّدَ بِالْفَخْرِ وَالْبَهَاءِ، وَتَهَلَّلَ بِالْمَجْدِ وَالْاٰلاٰءِ، وَاسْتَخْلَصَ بِالنَّورِ وَالضِّیَاءِ،

سپاس خداوند را که تجلی کرد برای دل‌ها به بزرگی و عظمت، و از دیدگان پنهان گشت با عزت، و بر اشیاء توانا گشت به قدرت، که نه دیدگان برای دیدنش بر جای می‌مانند و نه اوهام به حقیقت عظمتش پی می‌برند، به عظمت و کبـریاء بزرگی کرد، و عطوفت روا داشت با عزت و نیکی و شکوه، و پاک و مقدس گشت با زیبایی و جمال، و با شکوه شد به فخر و عظمت و شکوه و درخشید با مجد و الطاف، و ویژگی یافت با نور و درخشش،

دعای اول – ستایش و ثنای خداوند عزوجلّ

دعای اول در صحیفه سجادیه کامله دعای اول در صحیفه جامعه

دعا در حمد و ستایش خداوند :

این دعا یا بهتر بگوییم این مناجات نامه که از زبان مبارک امام سجاد (علیه السلام) تقریر شده در کتاب صحیفه سجادیه به عنوان نخستین دعا آمده است. متن این دعای سراسر توحید و تسبیح، در کتاب صحیفه جامعه نیز به عنوان اولین دعا ذکر شده است.

قالب عبارات دعا در حمد و ستایش خداوند، از اقرار به وحدانیت و آفرینش بی بدیل پرودگار آغاز می شود و مخاطب را به شناخت رزق و روزی های معین سوق می دهد. ضمن اینکه امام بسیار متخصصانه به بیان ملاک های سعادت و هلاکت می پردازد، آثار شکرگزاری را برای انسان یادآوری می کند. و آموزه های این مناجات نامه را از دادگری و عدل الهی به جایگاه و مقام حقیقی انسان که برتر از فرشتگان است، پیوند می زند. کلام قوی و غنی حضرت سجاد (علیه السلام) مضامین دعا را با مهربانی پرودگار تطبیق می دهد و نعمت رحمت خداوند را دلیلی بر نجات از آتش خشم خداوند ذکر می کند. دعا در حمد و ستایش خداوند، در حقیقت گویای کسب معرفت الله و درخواست قرارگرفتن در زمرهٔ اولیای الهی می باشد. نسخه ای که اگر بند بند آن را با عمق وجود درک کنیم، در برابر تمام غم های عالم شکست ناپذیر خواهیم بود.

نکته طلایی دعا در حمد و ستایش خداوند اینست که؛ تسبیح و شکر پرودگار متعال اگرچه خارج از توان ما می باشد، ولی سرآغاز تمام خوشبختی ها و سعادت هاست.

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الْأَوَّلِ بِلاٰ أَوَّلٍ کَانَ قَبْلَهُ، وَالْآخِرِ بِلاٰ آخِرٍ یَکُونُ بَعْدَەُ، اَلَّذِی قَصُـرَتْ عَنْ رُؤْیَتِهِ أَبْصَارُ النَّاظِرِینَ وَعَجَزَتْ عَنْ نَعْتِهِ أَوْهَامُ الْوَاصِفِینَ.

سپاس و ستایش خداوندی را سزا است که در «اول بودن» بی‌آغاز و در «آخر بودن» بی‌انجام است (ازلی و ابدی است)؛ آنکه دیدگان بینندگان از دیدنش ناتوان، و اندیشه‌های وصف‌کنندگان از وصف وی عاجزند.