آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای صد و هفت – در توسل به نام‌های خداوند عزوجلّ
از امام حسین (علیه‌السلام) روایت شده است که فرمود: وارد شدم بر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در حالی که اُبی بن کعب نزد آن حضـرت بود و حدیث را ادامه داد تا اینکه فرمود: اُبی به آن حضـرت عرض کرد: ای رسول خدا، این نطفه که در پشت محبوبم حسین قرار دارد چیست؟ فرمود: مثل این نطفه همانند مثل ماه است و آن نطفه بیان کردن و توضیح دادن است هر کس پیرو او باشد، رشد یافته و هر کس از او گمراه شود بیخرد و سقوط کرده خواهد بود. گفت: اسم او چیست؟ فرمود: اسمش علی، و دعایش این است:

یٰا دَائِمُ یٰا دَیْمُومُ، یٰا حَیُّ یٰا قَیُّومُ، یٰا کَاشِفَ الْغَمِّ، وَیٰا فَارِجَ الْهَمِّ، وَیٰا بَاعِثَ الرُّسُلِ، وَیٰا صَادِقَ الْوَعْدِ، صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَافْعَلْ بیٖ مٰا أَنْتَ أَهْلُهُ.

ای ماندگار، ای جاویدان، ای زنده، ای پایدار، ای برطرف کنندۀ غم، و ای دورکنندۀ اندوه، و ای فرستندۀ پیامبـران و ای آنکه وعده‌اش راستین است، دورد فرست بر محمد و آل محمد، و با من عمل کن آنچه را تو شایسته آن هستی.

و هر کس این دعا را بخواند، خدای عزوجل او را با علی بن الحسین (علیهما‌السلام) محشور می‌فرماید، و او راهبـرش به سوی بهشت خواهد بود.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife