آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای صد و بیست‌ و دو – در روز شانزدهم ماه رمضان
اَللّٰهُمَّ یَارَحْمَانُ یَااَللّٰهُ یَااَللّٰهُ یَااَللّٰهُ [1] یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، أَسْأَلُکَ بِأَسْمَائِکَ الْکَبِیرَهِ الْعَظِیمَهِ الرَّضِیَّهِ الْمَرْضِیَّهِ الْجَلِیلَهِ التَّامَّهِ الْمَشْهُورَهِ الْکَامِلَهِ الْمَشْهُودَهِ [2] الَّتِی لَا یُسَمَّى بِهَا أَحَدٌ غَیْرُک‏،

دعای صد و بیست‌ و یک – در روز پانزدهم ماه رمضان
یَا ذَا الْمَنِّ وَ الْإِحْسَانِ وَ لَا یُمَنُّ عَلَیْکَ، یَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ، یَا ذَا الطَّوْلِ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، یَا ظَهْرَ اللَّاجِینَ وَ مَأْمَنَ الْخَائِفِینَ، أَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ أَنْ تَرْزُقَنِی رِزْقاً حَلَالًا طَیِّباً وَاسِعاً یَکُونُ لِی غِنًى عَنْ خَلْقِکَ، وَ یَکُونُ لَکَ الْمَنُّ عَلَیَّ فِیهِ خَالِصاً، وَ اجْعَلْنِی فِیهِ لَکَ مِنَ الشَّاکِرِین‏.

دعای صد و نوزده – در روز سیزدهم ماه رمضان
اَللّٰهُمَّ إِنَّ الظَّلَمَهَ جَحَدُوا آیَاتِکَ، وَکَفَرُوا بِکِتَابِکَ، وَکَذَّبُوا رُسُلَکَ، وَاسْتَنْکَفُوا عَنْ عِبَادَتِکَ، وَرَغِبُوا عَنْ مِلَّهِ خَلِیلِکَ، وَبَدَّلُوا مَا جَاءَ بِهِ رَسُولُکَ، وَشَـرَعُوا [1] غَیْرَ دِینِکَ، وَاقْتَدَوْا بِغَیْرِ هُدَاکَ، وَاسْتَنُّوا بِغَیْرِ سُنَّتِکَ، وَتَعَدَّوْا حُدُودَکَ، وَسَعَوْا مُعَاجِزِینَ فِی آیَاتِکَ، وَتَعَاوَنُوا عَلَی إِطْفَاءِ نُورِکَ،

خداوندا! ستمگران نشانه‌های تو را انکار کردند، به کتاب تو کفر ورزیدند، پیامبران تو را تکذیب کردند، و از بندگی تو سر باز زدند. آن‌ها از آیین خلیل تو روی گرداندند، آنچه را که پیامبر تو آورده بود تغییر دادند، دینی غیر از دین تو برقرار کردند، و به جای هدایت تو از راه دیگری پیروی نمودند. آن‌ها سنّتی غیر از سنّت تو را پیش گرفتند، از حدود تو تجاوز کردند، و در برابر نشانه‌هایت با دشمنی و عناد رفتار کردند و در خاموش کردن و محو نور تو همدست شدند.

دعای صد و هجده – در نخستین روز از ماه رمضان
گاهی خودت می‌دانی چقدر خراب کرده‌ای!
اما در مقابلت عظمتی از رحمت و عشق، به خویش فرا می‌خواندت.

هم میل رفتن داری،
هم پای سنگینی که از آنچه کرده، نایِ جلوتر رفتن ندارد!

نمی‌دانی اگر بروی چگونه می‌پذیردت،
و می‌دانی اگر بمانی همه چیز را باخته‌ای!

و این ماجرا را علی‌بن‌الحسین علیه‌السلام در دعای نخستین روز رمضان، از زبان قلب ما قلم زده‌اند:

دعای صد و هفده – در هر روز از ماه رمضان
بعضی کارها، بعضی عمل‌ها، بعضی دعاها، حیاتی‌اند.
باید هر روز، آن هم در زمان‌های مهمی تکرار شوند.

• هم جزئی‌اند و به ضروری‌ترین امور اشاره دارند،
• و هم کاملند و برای همۀ ابعاد وجودیِ انسان، نقشه دارند.

دعای هر روز رمضان در صحیفۀ جامعه، دعایی تمدنی است و همراه با آینده جریان دارد،
مثل تمام دعاهایی که مربوط به آیندۀ وراثت صالحان در زمین، و ظهور و حاکمیت حجت الله در زمین است.
دعایی جامع و در عین حال جزئی، که تمام ابعاد انسان را تا آینده‌‌‌ای بی‌نهایت درنظر دارد.

دعای صد و شانزده – هنگام سحر در هر شب از ماه رمضان
سحر رمضان، وقتِ اُنس گرفتن و محکم کردن رفاقت‌هاست،
و برای هر اُنس، ابتدا باید ترس‌ها را ریخت!
تا در آغوشی که باز شده، آرام گرفت…

سحرهای رمضان، به قدر وُسع‌مان، از این سفرۀ وسیع و عظیم برای اُنس با خدا بهره بگیریم.
می‌توانیم آنرا به چندین بخش تقسیم نموده و هر سحر قسمتی از آن را نوش جان کنیم.

از ابوحمزه ثـمالی روایت شده که: حضـرت امام زین العابدین (علیه‌السلام) در ماه رمضان، بیشتـر شب را نـماز می‌خواند و هنگام سحر، این دعا را می‌خواند:

دعای صد و پانزده – هنگام فرا رسیدن ماه رمضان
دعای فرارسیدن ماه رمضان:
این حمدیه چهل و چهارمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صد و پانزدهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

دعای فرارسیدن ماه رمضان در حقیقت نوعی حمدیه و تسبیح خداوندی ست که این ماه را به عنوان راهی برای خالص شدن و پاک شدن بندگان از گناهان قرار داد. امام سجاد (علیه السلام) دعای فرارسیدن ماه رمضان را با مضامین غنی شکرگزاری آغاز نموده و در خلال این دعا به فضیلت ها و ارزشهای ماه رمضان، شرایط روزه واقعی و وظایف مؤمن در این ماه اشاره می کنند.

دعای صد و چهارده – در شب نیمۀ شعبان هنگام نماز شب
هرگاه اراده کردی نماز شب را، پس دو رکعت نـماز بجای آور و این دعا را بخوان:

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ شَجَرَهِ النُّبُوَّهِ، وَمَوْضِعِ الرِّسَالَهِ، وَمُخْتَلَفِ الْمَلَائِکَهِ، وَمَعْدِنِ الْعِلْمِ، وَأَهْلِ بَیْتِ الْوَحْیِ، وَأَعْطِنِی فیٖ هٰذِہِ اللَّیْلَهِ أُمْنِیَتِی، وَتَقَبَّلْ وَسِیلَتِی، فَإِنِّی بِـمُحَمَّدٍ وَعَلِیٍّ وَأَوْصِیَائِهِمَا إِلَیْکَ أَتَوَسَّلُ، وَعَلَیْکَ أَتَوَکَّلُ، وَلَکَ أَسْأَلُ، یٰا مُجِیبَ الْمُضْطَرِّینَ، یٰا مَلْجَأَ الْهَارِبِینَ، وَمُنْتَهىٰ رَغْبَهِ الرَّاغِبِینَ، وَنَیْلِ الطَّالِبِینَ.

دعای صد و سیزده – در هر روز ماه شعبان هنگام زوال و در شب نیمه آن
از عباس بن مجاهد از پدرش روایت شده است که گفت: حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) دعا می‌کرد هنگام زوال در روزهای ماه شعبان، و در شب نیمۀ آن، و صلوات می‌فرستاد بر حضـرت پیامبـر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با این صلوات و می‌فرمود:

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ شَجَرَهِ النُّبُوَّهِ، وَمَوْضِعِ الرِّسَالَهِ وَمُخْتَلَفِ الْمَلاٰئِکَهِ، وَمَعْدِنِ الْعِلْمِ، وَأَهْلِ بَیْتِ الْوَحْیِ.

دعای صد و دوازده – در ماه رجب
از طاووس یمانی روایت شده است که گفت: در ماه رجب بر حجر گذشتم و شخصی را دیدم که در رکوع و سجود است، او را تأمل نـمودم، و دیدم که علی بن الحسین (علیهماالسلام) است، پس با خود گفتم: ای دل، مردی صالح از اهل‌بیت نبوت است. به خدا که دعایش را غنیمت شمارم، پس مراقب او گشتم، تا اینکه فراغت یافت از نـمازش و دو دست خود را به سوی آسمان بالا برد، و شـروع به گفتـن کرد:

سَیِّدِی سَیِّدِی، وَهَذِہِ یَدَایَ قَدْ مَدَدْتُهُمَا إِلَیْکَ بِالذُّنُوبِ مَمْلُوَّهً، وَعَیْنَایَ إِلَیْکَ بِالرَّجَاءِ مَمْدُودَهً، وَحَقٌّ لِمَنْ دَعَاکَ بِالنَّدَمِ تَذَلُّلاً، أَنْ تُجِیبَهُ بِالْکَرَمِ تَفَضُّلاً. سَیِّدِی، أَمِنْ أَهْلِ الشِّقَاءِ خَلَقْتَنِی فَأُطِیلَ بُکَائِی؟ أَمْ مِنْ أَهْلِ السَّعَادَهِ خَلَقْتَنِی فَأُبَشِّـرَ رَجَائِی؟ سَیِّدِی، أَلِضَـرْبِ الْمَقَامِعِ خَلَقْتَ أَعْضَائِی؟ أَمْ لِشُـرْبِ الْحَمِیمِ خَلَقْتَ أَمْعَائِی؟