آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای صد و هفده – در هر روز از ماه رمضان
بعضی کارها، بعضی عمل‌ها، بعضی دعاها، حیاتی‌اند.
باید هر روز، آن هم در زمان‌های مهمی تکرار شوند.

• هم جزئی‌اند و به ضروری‌ترین امور اشاره دارند،
• و هم کاملند و برای همۀ ابعاد وجودیِ انسان، نقشه دارند.

دعای هر روز رمضان در صحیفۀ جامعه، دعایی تمدنی است و همراه با آینده جریان دارد،
مثل تمام دعاهایی که مربوط به آیندۀ وراثت صالحان در زمین، و ظهور و حاکمیت حجت الله در زمین است.
دعایی جامع و در عین حال جزئی، که تمام ابعاد انسان را تا آینده‌‌‌ای بی‌نهایت درنظر دارد.

دعای صد و شانزده – هنگام سحر در هر شب از ماه رمضان
سحر رمضان، وقتِ اُنس گرفتن و محکم کردن رفاقت‌هاست،
و برای هر اُنس، ابتدا باید ترس‌ها را ریخت!
تا در آغوشی که باز شده، آرام گرفت…

سحرهای رمضان، به قدر وُسع‌مان، از این سفرۀ وسیع و عظیم برای اُنس با خدا بهره بگیریم.
می‌توانیم آنرا به چندین بخش تقسیم نموده و هر سحر قسمتی از آن را نوش جان کنیم.

از ابوحمزه ثـمالی روایت شده که: حضـرت امام زین العابدین (علیه‌السلام) در ماه رمضان، بیشتـر شب را نـماز می‌خواند و هنگام سحر، این دعا را می‌خواند:

دعای صد و پانزده – هنگام فرا رسیدن ماه رمضان
دعای فرارسیدن ماه رمضان:
این حمدیه چهل و چهارمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صد و پانزدهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

دعای فرارسیدن ماه رمضان در حقیقت نوعی حمدیه و تسبیح خداوندی ست که این ماه را به عنوان راهی برای خالص شدن و پاک شدن بندگان از گناهان قرار داد. امام سجاد (علیه السلام) دعای فرارسیدن ماه رمضان را با مضامین غنی شکرگزاری آغاز نموده و در خلال این دعا به فضیلت ها و ارزشهای ماه رمضان، شرایط روزه واقعی و وظایف مؤمن در این ماه اشاره می کنند.

دعای صد و چهارده – در شب نیمۀ شعبان هنگام نماز شب
هرگاه اراده کردی نماز شب را، پس دو رکعت نـماز بجای آور و این دعا را بخوان:

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ شَجَرَهِ النُّبُوَّهِ، وَمَوْضِعِ الرِّسَالَهِ، وَمُخْتَلَفِ الْمَلَائِکَهِ، وَمَعْدِنِ الْعِلْمِ، وَأَهْلِ بَیْتِ الْوَحْیِ، وَأَعْطِنِی فیٖ هٰذِہِ اللَّیْلَهِ أُمْنِیَتِی، وَتَقَبَّلْ وَسِیلَتِی، فَإِنِّی بِـمُحَمَّدٍ وَعَلِیٍّ وَأَوْصِیَائِهِمَا إِلَیْکَ أَتَوَسَّلُ، وَعَلَیْکَ أَتَوَکَّلُ، وَلَکَ أَسْأَلُ، یٰا مُجِیبَ الْمُضْطَرِّینَ، یٰا مَلْجَأَ الْهَارِبِینَ، وَمُنْتَهىٰ رَغْبَهِ الرَّاغِبِینَ، وَنَیْلِ الطَّالِبِینَ.

دعای صد و سیزده – در هر روز ماه شعبان هنگام زوال و در شب نیمه آن
از عباس بن مجاهد از پدرش روایت شده است که گفت: حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) دعا می‌کرد هنگام زوال در روزهای ماه شعبان، و در شب نیمۀ آن، و صلوات می‌فرستاد بر حضـرت پیامبـر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با این صلوات و می‌فرمود:

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ شَجَرَهِ النُّبُوَّهِ، وَمَوْضِعِ الرِّسَالَهِ وَمُخْتَلَفِ الْمَلاٰئِکَهِ، وَمَعْدِنِ الْعِلْمِ، وَأَهْلِ بَیْتِ الْوَحْیِ.

دعای صد و دوازده – در ماه رجب
از طاووس یمانی روایت شده است که گفت: در ماه رجب بر حجر گذشتم و شخصی را دیدم که در رکوع و سجود است، او را تأمل نـمودم، و دیدم که علی بن الحسین (علیهماالسلام) است، پس با خود گفتم: ای دل، مردی صالح از اهل‌بیت نبوت است. به خدا که دعایش را غنیمت شمارم، پس مراقب او گشتم، تا اینکه فراغت یافت از نـمازش و دو دست خود را به سوی آسمان بالا برد، و شـروع به گفتـن کرد:

سَیِّدِی سَیِّدِی، وَهَذِہِ یَدَایَ قَدْ مَدَدْتُهُمَا إِلَیْکَ بِالذُّنُوبِ مَمْلُوَّهً، وَعَیْنَایَ إِلَیْکَ بِالرَّجَاءِ مَمْدُودَهً، وَحَقٌّ لِمَنْ دَعَاکَ بِالنَّدَمِ تَذَلُّلاً، أَنْ تُجِیبَهُ بِالْکَرَمِ تَفَضُّلاً. سَیِّدِی، أَمِنْ أَهْلِ الشِّقَاءِ خَلَقْتَنِی فَأُطِیلَ بُکَائِی؟ أَمْ مِنْ أَهْلِ السَّعَادَهِ خَلَقْتَنِی فَأُبَشِّـرَ رَجَائِی؟ سَیِّدِی، أَلِضَـرْبِ الْمَقَامِعِ خَلَقْتَ أَعْضَائِی؟ أَمْ لِشُـرْبِ الْحَمِیمِ خَلَقْتَ أَمْعَائِی؟

دعای صد و یازده – در نخستین روز از ماه رجب
از ابوحمزه ثـمالی روایت شده است که گفت: شنیدم که حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) دعا می‌کرد در حجر، در اول ماه رجب، در سال ابن زبیر، پس به آن حضـرت گوش فرا دادم، و او می‌گفت:

یَا مَنْ یَمْلِکُ حَوَائِجَ السَّائِلِینَ، وَیَعْلَمُ ضَمِیرَ الصَّامِتِینَ، لِکُلِّ مَسْأَلَهٍ مِنْکَ سَمْعٌ حَاضِـرٌ، وَجَوَابٌ عَتِیدٌ، اَللّٰهُمَّ وَمَوَاعِیدُکَ الصَّادِقَهُ، وَأَیَادِیکَ الْفَاضِلَهُ، وَرَحْمَتُکَ الْوَاسِعَهُ فَأَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَاَنْ تَقْضِیَ حَوَائِجِی لِلدُّنْیَا وَالْآخِرَهِ، إِنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ.

دعای صد و ده – هرگاه به ماه نو نگاه می‌کرد
دعا هنگام دیدن ماه نو:
این دعا چهل و سومین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صد و دهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

حضرت سیدالساجدین (علیه السلام) در دعا هنگام دیدن ماه نو از مضامین بی همتایی بهره می برند و ماه را آفریده شده ای خطاب می کنند که مطیع و فرمانبردار است.

بیانات ارزشمند امام سجاد (علیه السلام) در دعا هنگام دیدن ماه نو حکایت از تسلط آن حضرت در علم آسمان ها دارد. امام آفرینش ماه و حرکت منزل به منزل آن را نشانه ای از مدیریت فرمانروای هستی دانسته و به میمنت آغاز ماه جدید سلامتی، ایمن بودن از بلایا، نعمت، احسان و خیر و برکت را از خداوند متعال درخواست نموده اند.

دعای صد و هشت – درخواست پوشش و حجاب از دشمن
دعا برای پوشاندن عیب ها و حفظ آبرو:
این مناجات چهل و یکمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صد و هشتمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

حضرت زین العابدین (علیه السلام) در نخستین فراز دعا برای پوشاندن عیب ها و حفظ آبرو گستره ای از بزرگواری و کرَم خداوند منان را طلب نموده است و روی برگرداندن پرودگار از بندگان خود را به عنوان یک گرفتاری برشمرده اند.

در دعا برای پوشاندن عیب ها و حفظ آبرو درخواست رحمت الهی و سقوط نکردن در عرصه انتقام و عقوبت الهی، کامل شدن حرمت و اعتبار انسان با آمرزش الهی، فرجام پرده دری و افشای اسرار مردم و درخواست رسیدن به مقام آبادسازی مجالس شایستگان از ارکان اصلی دعا هستند.

دعای صد و هفت – در توسل به نام‌های خداوند عزوجلّ
از امام حسین (علیه‌السلام) روایت شده است که فرمود: وارد شدم بر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در حالی که اُبی بن کعب نزد آن حضـرت بود و حدیث را ادامه داد تا اینکه فرمود: اُبی به آن حضـرت عرض کرد: ای رسول خدا، این نطفه که در پشت محبوبم حسین قرار دارد چیست؟ فرمود: مثل این نطفه همانند مثل ماه است و آن نطفه بیان کردن و توضیح دادن است هر کس پیرو او باشد، رشد یافته و هر کس از او گمراه شود بیخرد و سقوط کرده خواهد بود. گفت: اسم او چیست؟ فرمود: اسمش علی، و دعایش این است: