آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای صد و چهل‌ و دو – در وداع ماه رمضان
دعای وداع ماه رمضان:
این مناجات چهل و پنجمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صد و چهل و دومین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

امام سجاد (علیه السلام) در فرازهای نخستین دعای وداع ماه رمضان با خداوند خود به رازونیاز پرداخته و صفات بخشش، احسان، عفو، پرده پوشی، گذشت، حلم، مدارا و آمرزش پروردگار را مورد ستایش و تسبیح قرار داده اند.

دعای صد و چهل‌ و یک – در روز سی‌ام ماه رمضان
اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ لَا شَرِیکَ لَهُ، وَ الْحَمْدُ لِلّٰهِ کَمَا یَنْبَغِی‏ لِکَرَمِ‏ وَجْهِهِ،‏ وَ عِزِّ جَلَالِهِ وَ کَمَا هُوَ أَهْلُهُ.

همۀ حمد و سپاس‌ها از آن خداوند است که شریکی ندارد، و همۀ حمد و سپاس‌ها از آن خداوند است آنگونه که درخور کرامت ذات او و بزرگی شکوه اوست، و آن‌گونه که شایستۀ اوست.

دعای صد و چهل – در آخرین شب ماه رمضان
امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) هرگاه ماه رمضان فرا می‌رسید، هیچ غلام و یا کنیزی را کتک نـمی‌زد، و اگر غلام یا کنیزی گناهی مرتکب می‌شد، نزد خود می‌نوشت فلانی گناه کرد و فلان کنیز گناه کرد در فلان روز و فلان وقت و او را کیفر نـمی‌داد. پس کیفر آنها جمع می‌شد، تا اینکه آخرین شب ماه رمضان فرا می‌رسید. و آنان را فرا می‌خواند، و در اطراف خود جمع‌شان می‌کرد، سپس آن نامه را آشکار می‌نـمود و می‌فرمود: ای فلان تو چنین و چنان کردی، و تو را ادب نکردم، آیا این را به یاد می‌آوری؟ و او می‌گفت: آری ای فرزند رسول خدا. تا به همۀ آنها رسیدگی می‌کرد، و از همه اقرار می‌گرفت، سپس در میان آنان می‌ایستاد، و به آنها می‌فرمود: صداهای‌تان را بلند کنید و بگویید:

دعای صد و سی‌ و نه – در روز بیست و نهم ماه رمضان
یَا مُکَوِّرَ اللَّیْلِ عَلَی النَّهَارِ، وَمُکَوِّرَ النَّهَارِ عَلَی اللَّیْلِ، یَا عَالِمُ یَا خَبِیرُ، یَا رَبَّ الْأَرْبَابِ، یَا سَیِّدَ السَّادَاتِ یٰآ اَللّٰهُ،[1] لٰآ إِلَهَ إِلّٰآ أَنْتَ [2] وَحْدَکَ لَا شَـرِیکَ لَکَ، یَا مَنْ هُوَ أَقْرَبُ إِلَیَّ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ، یٰآ اَللّٰهُ یٰآ اَللّٰهُ یٰآ اَللّٰهُ، لَکَ الْأَسْمٰآءُ الْحُسْنَى وَالْأَمْثَالُ الْعُلْیَا وَالْکِبْـرِیٰآءُ وَالٰالٰآءُ.

دعای صد و سی‌ و هشت – در روز بیست و هشتم ماه رمضان
یَا خَازِنَ‏ اللَّیْلِ‏ فِی الْهَوٰآءِ، وَ خَازِنَ النُّورِ فِی السَّمَاءِ، وَ مَانِعَ السَّمٰآءِ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ‏، وَ حَارِسَهُمٰآ أَنْ تَزُولَا،

ای نگهدارندۀ شب در هوا و نگهدارندۀ نور در آسمان، ای که آسمان را از افتادن بر زمین بازداشته‌ای مگر به ارادۀ خودت، و ای که نگهبان زمین و آسمانی تا پایدار بمانند!

دعای صد و سی‌ و هفت – در روز بیست و هفتم ماه رمضان
یَا مَادَّ الظِّلِ‏ وَ لَوْ شِئْتَ لَجَعَلْتَهُ سَاکِناً، ثُمَّ جَعَلْتَ‏ الشَّمْسَ عَلَیْهِ دَلِیلًا، ثُمَّ قَبَضْتَهُ إِلَیْکَ‏ قَبْضاً یَسِیراً، یَا ذَا الْحَوْلِ وَ الطَّوْلِ وَ الْکِبْرِیَاءِ وَ الْآلَاءِ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ عَلَّامُ [1] الْغُیُوبِ وَ الشَّهَادَهِ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ [2] یَا قُدُّوسُ یَا سَلَامُ، یَا مُؤْمِنُ یَا مُهَیْمِنُ، یَا عَزِیزُ یَا جَبَّارُ، یَا مُتَکَبِّرُ یَا خَالِقُ، یَا بَارِئُ یَا مُصَوِّرُ، یَا اللّٰهُ یَا اللّٰهُ، لَکَ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى وَ الْأَمْثَالُ الْعُلْیَا وَ الْکِبْرِیَاءُ وَ الْآلَاءُ.

دعای صد و سی‌ و شش – در شب بیست و هفتم ماه رمضان
از زید بن علی (علیهماالسلام) روایت شده است که فرمود: شنیدم پدرم علی بن الحسین (علیهماالسلام) در شب بیست و هفتم ماه رمضان، که از اول شب تا آخر آن می‌گفت:

اَللّٰهُمَّ ارْزُقْنِی التَّجَافِیَ عَنْ دَارِ الْغُرُورِ، وَالْإِنَابَهَ إِلیٰ دَارِ الْخُلُودِ، وَالاِسْتِعْدَادَ لِلْمَوْتِ قَبْلَ حُلُولِ الْفَوْتِ.

خداوندا، دورى گزیدن و کنار کشیدن از سـراى فریب و بازگشت به سـراى جاودانگى و آمادگى براى مرگ پیش از فوتِ فرصت را، روزى‌ام کن.

دعای صد و سی‌ و پنج – در روز بیست و ششم ماه رمضان
یَا جَاعِلَ‏ اللَّیْلِ‏ وَ النَّهَارِ آیَتَیْنِ، یَا مَاحِیَ‏ آیَهِ اللَّیْلِ وَ جَاعِلَ آیَهِ النَّهَارِ مُبْصِرَهً لِنَبْتَغِیَ فَضْلًا مِنْهُ وَ رِضْوَاناً، یَا مُفَصِّلَ کُلِّ شَیْ‏ءٍ تَفْصِیلًا، یَا مَانِعَ السَّمَاوَاتِ‏ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ‏ وَ حَافِظَهُمَا أَنْ تَزُولا، ﴿وَ لَئِنْ زَالَتا إِنْ أَمْسَکَهُمَا مِنْ أَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ إِنَّهُ کَانَ حَلِیماً غَفُوراً﴾.

دعای صد و سی‌ و چهار – در روز بیست و پنجم ماه رمضان
اَللّٰهُمَّ یَا جَاعِلَ اللَّیْلِ لِبَاساً، وَ النَّهَارِ مَعَاشاً، وَ الْأَرْضِ مِهَاداً، وَ الْجِبَالِ أَوْتَاداً، یَا اَللّٰهُ یَا قَادِرُ، یَا اَللّٰهُ یَا قَاهِرُ، یَا اَللّٰهُ یَا حَنَّانُ، یَا اَللّٰهُ یَا مَنَّانُ، یَا اَللّٰهُ یَا سَمِیعُ، یَا اَللّٰهُ یَا قَرِیبُ، یَا اَللّٰهُ یَا مُجِیبُ، یَا اَللّٰهُ یَا بَاعِثُ، یَا اَللّٰهُ یَا وَارِثُ، یَا اَللّٰهُ یَا حَقُّ، یَا اَللّٰهُ یَا وَکِیلُ، یَا اَللّٰهُ یَا کَفِیلُ، یَا اَللّٰهُ یَا رَبُّ [1]، یَا اَللّٰهُ یَا مُغِیثُ،[2] یَا اَللّٰهُ یَا حَبِیبُ،[3] یَا اَللّٰهُ یَا جَلِیلُ، یَا اَللّٰهُ یَا جَمِیلُ، یَا اَللّٰهُ یَا نُورُ، یَا اَللّٰهُ یَا [4] ذَا الْعَظَمَهِ وَ الْجَبَرُوتِ وَ الْفَضْلِ وَ الْإِحْسَانِ، وَ الْمَنِّ وَ السُّلْطَانِ.

دعای صد و سی‌ و سه – در روز بیست و چهارم ماه رمضان
یَا فَالِقَ‏ الْإِصْبَاحِ‏ وَجَاعِلَ [1] اللَّیْلِ سَکَناً وَ الشَّمْسِ [2] وَ الْقَمَرِ [3] حُسْباناً، یَا عَزِیزُ یَا ذَا الطَّوْلِ وَ الْمَنِّ وَ الْقُوَّهِ وَ الْحَوْلِ وَ الْفَضْلِ وَ الْإِنْعَامِ وَ الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ،

ای شکافندۀ سپیده‌دم! ای که شب را مایۀ آرامش و خورشید و ماه را وسیله ‏اى براى محاسبه و اندازه ‏گیرى زمان آفریدی! ای عزیز و قدرتمند! ای صاحب لطف و احسان، و دارندۀ قدرت و توانایی، و فضل و بخشش! ای صاحب بزرگی و شکوه و بزرگواری!