دعای هشتاد و دو – در دل شب
امام سجاد (علیه‌السلام) در دل شب هنگامی که چشم‌ها آرام می‌گرفت، این دعا را می‌خواند:

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

إِلَهِی غَارَتْ[1] نُجُومُ سَمَائِکَ[2] وَنَامَتْ عُیُونُ أَنَامِکَ[3] وَهَدَأَتْ أَصْوَاتُ عِبَادِکَ وَأَنْعَامِکَ[4] وَغَلَّقَتِ الْمُلُوکُ[5] عَلَیْهَا أَبْوَابَهَا وَطَافَ عَلَیْهَا حُرَّاسُهَا[6] وَاحْتَجَبُوا عَمَّنْ یَسْأَلُهُمْ حَاجَهً أَوْ یَنْتَجِعُ[7] مِنْهُمْ فَائِدَهً.

محبوب من! ستارگان آسمانت فرو رفتند، چشمان خلق به خواب رفته و صداهای بندگان و چارپایان خاموش شده است. پادشاهان درهای کاخ‌هایشان را به روی خود بستند، و نگهبانانشان به نگهبانی بر گرد آنان درآمدند و خود را از نیازمندانی که از آنها حاجتی می‌طلبند یا کسانی که از آن‌ها سود و بهره‌ای می‌خواهند، پنهان کردند.

دعای هشتاد و یک – در طلب توبه
اَللّٰهُمَّ اِنَّکَ أَعْلَمُ بِـمٰا عَمِلْتُ، فَاغْفِرْ لیٖ مٰا عَلِمْتَ وَمٰا عَمِلْتُ، وَاصْـرِفْنِی بِقُدْرَتِکَ اِلیٰ مٰا أَوْجَبْتَ، وَعَلَیَّ تَبِعَاتٌ قَدْ نَسِیتُهُنَّ، وَکُلُّهُنَّ بَعَیْنِکَ الَّتِی لاٰتَنَامُ، وَعِلْمِکَ الَّذِی لاٰیَنْسیٰ، فَعَوِّضْ مِنْهٰا أَهْلَهَا، وَاحْطُطْ عَنِّی وِزْرَهَا، وَخَفِّفْ عَنّیٖ ثِقْلَهَا، وَاعْصِمْنِی أَنْ أُقَارِفَ مِثْلَهَا.

خداوندا، تو داناتری به آنچه انجام داده‌ام، پس بیامرز بر من آنچه را دانسته‌ای، و آنچه را انجام داده‌ام و مرا متوجه کن به قدرتت، به سوی آنچه واجب نـموده‌ای، و بر گردن من حقوقی است که آنها را فراموش کرده‌ام، و همۀ آنها در مقابل چشم تو هستند، که بخواب نـمی‌رود، و علم تو که فراموش نـمی‌کند، پس عوض ده صاحبان آنها را، و فروگذار از من بارشان را، و سبک کن بر من سنگینی آنها را، و مرا نگهدار از اینکه مرتکب شوم مانند آنها را.

دعای هشتاد – در بیان توبه و درخواست آن
دعای توبه و استغفار:
این دعا سی و یکمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و هشتادمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

امام سجاد (علیه السلام) فرازهای ابتدایی دعای توبه و استغفار را با ذکر صفات خداوند متعال آغاز نموده و سپس به توصیف احوال گناهکاران و چیرگی شیطان بر آنها پرداخته اند. در حقیقت دعای توبه و استغفار، شرح انواع گناهان، حالات توبه کننده، شرایط توبه راستین و راه رهایی از گناهان را دربرگرفته است.

حضرت زین العابدین (علیه السلام) با علم به این موضوع که گناه و آلودگی در دنیا و آخرت گریبان گیر انسان است و سبب مرگ تدریجی روح و نفس می شود، دعای توبه و استغفار را برای طلب بخشیده شدن تمام گناهان تقریر فرموده اند.

دعای هفتاد و نه – در یاری جستن بر پرداخت وام
دعای پرداخت قرض و بدهی:
این نیایش سی اُمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و هفتاد و نهمین دعا از کتاب صحیفه جامعه می باشد.

حضرت زین العابدین (علیه السلام) در دعای پرداخت قرض و بدهی به آثار بدهکاری بر ذهن و جسم و قلب پرداخته و از رنج و اندوه مقروض بودن به خداوند متعال پناه برده اند.

ارکان اصلی دعای پرداخت قرض و بدهی درخواست فراوانی و فراخی مال، خودداری از اسراف، میانه روی در زندگی، برنامه ریزی مطلوب اقتصادی در زندگی، داشتن روحیهٔ بخشش، کسب روزی حلال و هم نشینی با تهی دستان از پروردگار است.

دعای هفتاد و هشت – در طلب معیشت
از امام صادق (علیه‌السلام) روایت شده است که فرمود: حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) به این دعا، دعا می‌کرد:
اَللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ حُسْنَ الْمَعِیشَهِ مَعِیشَهً أَتَقَوَّى بِهَا عَلَى جَمِیعِ حَوَائِجِی، وَ أَتَوَصَّلُ بِهَا فِی الْحَیَاهِ إِلَى آخِرَتِی مِنْ غَیْرِ أَنْ تُتْرِفَنِی‏ فِیهَا فَأَطْغَى،‏ أَوْ تُقَتّـِرَ 1 بِهَا عَلَیَّ فَأَشْقَى.

خداوندا! از تو معیشتی نیکو و شایسته‌ می‌طلبم که با آن بتوانم بر تمامی نیازهایم چیره شوم و به وسیلۀ آن در دنیا به سرای آخرت دست یابم؛ بی‌آنکه مرا در ناز و نعمت غرق کنی تا سرکشی کنم، و یا زندگی را بر من سخت بگیری تا دچار رنج و بدبختی شوم.

دعای هفتاد و هفت – در طلب روزی
اَللّٰهُمَّ سَأَلْتَ عِبَادَکَ قَرْضاً مِمّٰا تَفَضَّلْتَ بِهِ عَلَیْهِمْ، وَضَمِنْتَ لَهُمْ مِنْهُ خَلَفاً، وَوَعَدْتَهُمْ عَلَیْهِ وَعْداً حَسَناً، فَبَخِلُوا عَنْکَ، فَکَیْفَ بِـمَنْ هُوَ دُونَکَ اِذَا سَأَلَهُمْ؟ فَالْوَیْلُ لِمَنْ کَانَتْ حَاجَتُهُ اِلَیْهِمْ.

خداوندا از بندگانت قرض خواسته‌ای از آنچه بر آنان تفضل فرموده‌ای، و برای آنان ضمانت نـمودی که آن را عوض دهی، و وعده دادی آنان را بر آن وعده‌ای نیکو، و آنان در برابر تو بخل ورزیدند پس چگونه باشد نسبت به آنکه او از تو پایین تر است اگر از آنها درخواست کند؟ پس وای بر آنکه حاجتش نزد آنان باشد.

فَاَعُوذُ بِکَ یٰا سَیِّدیٖ اَنْ تَکِلْنِی إِلیٰ اَحَدٍ مِنْهُمْ، فَاِنَّهُمْ لَوْ یَمْلِکُونَ خَزَائِنَ رَحْمَتِکَ لَاَمْسَکُوا خَشْیَهَ الْاِنْفَاقِ بِـمٰا وَصَفْتَهُمْ، ﴿وَکٰانَ الْاِنْسٰانُ قَتُوراً﴾.

دعای هفتاد و شش – هنگامی که روزی بر آن حضـرت تنگ می‌شد
دعا هنگام تنگ شدن رزق و روزی:
این دعا بیست و نهمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و هفتاد و ششمین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

در دعا هنگام تنگ شدن رزق و روزی، حضرت سجاد (علیه السلام) تنها به دنبال اظهار عجز و ناتوانی و تنگدستی در پیشگاه خداوند نیست؛ بلکه از طریق مناجات به درگاه الهی راه کارهای توحیدی اسلام را برای تأمین روزی معرفی می کنند.

حضرت زین العابدین(علیه السلام) در دعا هنگام تنگ شدن رزق و روزی، از پروردگار خویش درخواست رهایی از رنج و مشقتی را دارد که به خاطر کسب روزی جسم و بدن به زحمت می افتد و در واقع تلاش بیهوده است.

دعای هفتاد‌ و‌ پنج – در توکل بر خداوند عزوجلّ
زید بن اسلم گفت: از دعای علی بن الحسین (علیهما‌السلام) (این دعا) بوده است:

اَللّٰهُمَّ لٰاتَکِلْنِی اِلیٰ نَفْسِی فَاَعْجَزُ عَنْهٰا، وَلٰا تَکِلْنِی اِلَی الْمَخْلُوقِینَ فَیُضَیِّعُونِی.

خداوندا، مرا به خودم وامگذار، که از آن ناتوان شوم، و مرا وامگذار به آفریدگان، که مرا تباه سازند.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife

دعای هفتاد و چهار – هنگام پناه بردن به خدای عزوجلّ
دعا در وقت پناه بردن به خداوند:
این مناجات بیست و هشتمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیه و هفتاد و چهارمین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

دعا در وقت پناه بردن به خداوند، هنگام رازونیاز حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) با پرودگار خویش بیان شده است. این دعا تجلی گاه متواضعانه ترین ارتباط بنده با خدا دانسته شده است.

تمام مضامین دعا در وقت پناه بردن به خداوند نشان دهندهٔ شناخت ژرف امام سجاد (علیه السلام) از پروردگار هستی می باشد. دعاکننده در این دعا به آدابی آراسته می شود که می بایست هنگام نیایش و مناجات با خداوند آنها را فراگرفته باشد.

از ارکان مهم دعا در وقت پناه بردن به خداوند می توان، به خالص شدن برای خداوند و بریدن از غیر او، ناامیدی از احسان غیر خدا، خوار شدن کسانی که طلب عزت از غی خدا دارند، لزوم درس گرفتن از اشتباهات دیگران، شامل شدن رحمت الهی بر همه موجودات، وحدانیت، قائم بودن به قدرت و بی نیازی و برتری خداوند اشاره کرد.