آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای صد و بیست‌ و پنج – در شب نوزدهم ماه رمضان
(پس از دو رکعت هفدهم و هجدهم، از هشتاد رکعت مخصوص آن شب) و همچنین (بعد از دو رکعت هفتم و هشتم در هر یک از شب‌های بیست و یک و بیست و سوم، از هفتاد رکعت مخصوص آن دو شب)

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِرَحْمَتِکَ الَّتِی لاٰتُنَالُ مِنْکَ إِلّٰا بِالرِّضَا وَالْخُرُوجِ مِنْ مَعَاصِیکَ، وَالدُّخُولِ فیٖ کُلِّ مٰا یُرْضِیکَ، وَنَجَاهً مِنْ کُلِّ وَرْطَهٍ، وَالْمَخْرَجَ مِنْ کُلِّ کِبْـرٍ وَالْعَفْوَ عَنْ کُلِّ سَیِّئَهٍ یَأْتِی بِهٰا مِنِّی عَمْدٌ، أَوْ زَلَّ بِهٰا مِنِّی خَطَاءٌ، أَوْ خَطَرَتْ بِهٰا مِنِّی خَطَرَاتُ نِسْیَانٍ، أَسْأَلُکَ خَوْفاً تُعِینُنِی بِهِ عَلیٰ حُدُودِ رِضَاکَ، وَأَسْأَلُکَ الْاَخْذَ بِأَحْسَنِ مٰا أَعْلَمُ، وَالتَّـرْکَ لِشَـرِّ مٰا أَعْلَمُ، وَالْعِصْمَهَ مِنْ أَنْ أَعْصیٰ وَأَنَا أَعْلَمُ، أَوْ أُخْطِئَ مِنْ حَیْثُ لاٰ أَعْلَمُ.

خداوندا از تو می‌خواهم به رحمتت که از تو به دست نـمی‌آید جز به رضای تو و خارج شدن از نافرمانی‌هایت، و وارد شدن به هر چه تو را خشنود سازد، و رهایی از هر گرفتاری، و راه خارج شدنی از هر خودپسندی و بخشیدن هر گناهی که صادر شود، از من به عمد، یا لغزشی از من صورت گرفته به خطا، یا بر خاطرم بگذرد خطورهای فراموشی، از تو می‌خواهم ترسی را که به آن یاری‌ام فرمایی بر حدود خشنودی‌ات، و از تو می‌خواهم که عنایت کنی مرا به عمل کردن به بهتـرین چیزی که می‌دانم و ترک نـمودن بدترین چیزی که می‌دانم و نگهداشت من از اینکه تو را آگاهانه نافرمانی کنم، یا خطا کنم از روی ناآگاهی.

وَأَسَأَلُکَ السَّعَهَ فِی الرِّزْقِ، وَالزُّهْدَ فِیمٰا هُوَ وَبَالٌ، وَأَسْأَلُکَ الْمَخْرَجَ بِالْبَیَانِ مِنْ کُلِّ شُبْهَهٍ، وَالْفَلَجَ بِالصَّوَابِ فیٖ کُلِّ حُجَّهٍ، وَالصِّدْقَ فِیمٰا عَلَیَّ وَلِیَ، وَذَلِّلْنِی بِإِعْطَاءِ النَّصَفِ مِنْ نَفْسِی فیٖ جَمِیعِ الْمَوَاطِنِ فِی الرِّضَا وَالسَّخَطِ وَالْتَوَاضُعِ وَالْقَصْدِ وَتَرْکِ قَلِیلِ الْبَغْیِ وَکَثِیرِہِ فِی الْقَوْلِ مِنِّی وَالْفِعْلِ،

و از تو می‌خواهم وسعت در رزق، و زهد در آنچه گرفتارم سازد، و از تو می‌خواهم راه خارج شدن از هر شبهه‌ای را با دلیل روشن و پیروزی در هر احتجاجی با راستی و درستی و صداقت در آنچه به ضـرر من و در آنچه به نفع من است، و رام کن مرا به انصاف دادن از خودم در همۀ مواضع در خشنودی و خشم و تواضع و میانه روی و ترک نـمودن ستمکاری را چه اندک و چه بسیار در گفتار و کردارم،

وَأَسَأَلُکَ تَـمَامَ النِّعْمَهِ فیٖ جَمِیعِ الْاَشْیَاءِ، وَالشُّکْرَ بِهٰا عَلَیَّ حَتّٰى تَرْضیٰ وَبَعْدَ الرِّضَا، وَالْخِیَرَهَ فِیمٰا یَکُونُ فِیهِ الْخِیَرَهُ بِـمَیْسُورِ جَمِیعِ الْاُمُورِ لاٰ بِـمَعْسُورِهَا یٰا کَرِیمُ.

و از تو می‌خواهم کامل شدن نعمت را در همۀ اشیاء، و شکر آن را که بر من است تا اینکه خشنود شوی، و پس از خشنودی نیز، و اختیار آنچه خیر است در آنچه خیر در آن به آسان شدن همۀ امور باشد نه به سخت شدن آنها ای کریم.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife