آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای نود و دو – در استخاره و طلب خیر
دعا برای استخاره و خیر خواستن از خداوند:
این نیایش سی و سومین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و نود و دومین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) در دعا برای استخاره و خیر خواستن از خداوند، طلب خیر و صلاح در تمام امور دنیایی را دارند. آن حضرت در این دعا استخاره را از آموزه هایی برشمرده اند که سبب انتخاب راهی درست می شود و از جانب پروردگار به قلب الهام شده است.

ارکان اصلی دعا برای استخاره و خیر خواستن از خداوند، شامل درخواست مقام تسلیم و یقین، طلب دوری از گناه و غفلت در امور، عاقبت بخیری، محبوب دانستن حکم الهی، آسان جلوه دادن دستوراتی که بندگان آنها را سخت می شمارند، زایل شدن تردید و دودلی و داشتن نیت صادقانه می باشد.

دعای نود و یک – در هنگام سحر
از طاووس روایت است که گفت: او را (یعنی حضـرت زین‌العابدین علیه‌السلام را) دیدم که طواف می‌کرد از سـر شب تا به هنگام سحر، و عبادت می‌نـمود و هنگامی که کسی را ندید، چشم بر آسمان دوخت و گفت:

إِلٰهٖی غَارَتْ نُجُومُ سَمَاوَاتِکَ، وَهَجَعَتْ عُیُونُ أَنَامِکَ، وَأَبْوَابُکَ مَفَتَّحَاتٌ لِلسّٰائِلِینَ، جِئْتُکَ لِتَغْفِرَ لیٖ وَتَرْحَمَنِی، وَتُرِیَنِی وَجْهَ جَدِّی مُحَمَّدٍ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ فیٖ عَرَصَاتِ الْقِیَامَهِ.

خدای من، ستارگان آسمان ناپدید شدند، و چشمان آفریدگانت به خواب رفتند، و درهایت برای درخواست کنندگان باز هستند، نزد تو آمده‌ام تا مرا بیامرزی و رحم کنی، و به من نشان دهی روی جدم محمد را – که درود خدا بر او و خاندانش باد- در صحنه‌های قیامت.

دعای نود – بعد از نماز شب (معروف به دعای حزین)
اُناجِیکَ یٰا مَوْجُودٌ فیٖ کُلِّ مَکَانٍ لَعَلَّکَ تَسْمَعُ نِدَائِی، فَقَدْ عَظُمَ جُرْمِى وَقَلَّ حَیآئِی، مَوْلاٰىَ یٰا مَوْلاٰىَ، اَىَّ الاَهْوالِ اَتَذَکَّرُ وَاَیَّهٰا اَنْسیٰ، وَلَوْلَمْ یَکُنْ اِلاَّ الْمَوْتُ لَکَفىٰ، کَیْفَ وَمٰا بَعْدَ الْمَوْتِ اَعْظَمُ وَاَدْهىٰ؟!

راز گویم با تو اى که هستى در هر جا و مکان، تا شاید فریادم را بشنوى، چون‌که جرم و گناهم بزرگ و شـرمم کم است، مولایم اى مولایم، کدام یک از هراس‌هایم را یادآورى کنم و کدام یک را فراموش کنم و اگر نباشد، چسان! با اینکه جهان پس از مرگ بزرگ‌تر و سخت‌تر است.

دعای هشتاد و نه – بعد از نماز شب
إِلٰهٖی وَسَیِّدِی هَدَأَتِ الْعُیُونُ، وَغَارَتِ النُّجُومُ، وَسَکَنَتِ الْحَرَکَاتُ مِنَ الطَّیْرِ فِی الْوُکُورِ وَالْحِیتَانِ فِی الْبُحُورِ، وَأَنْتَ الْعَدْلُ الَّذِی لاٰیَجُورُ، وَالْقِسْطُ الَّذِی لاٰیَمِیلُ، وَالدّٰائِمُ الَّذِی لاٰیَزُولُ، أَغْلَقَتِ الْمُلُوکُ أَبْوَابَهَا، وَدَارَتْ عَلَیْهَا حُرّٰاسُهَا، وَبَابُکَ مَفْتُوحٌ لِمَنْ دَعَاکَ یٰا سَیِّدِی، وَخَلاٰ کُلُّ حَبِیبٍ بِحَبیبِهِ، وَأَنْتَ الْمَحْبُوبُ إِلَیَّ.

خدای من و سـرورم، چشم‌ها آرام گرفتند و ستارگان غروب نـمودند و حرکات آرام شدند و از پرندگان در آشیانه‌ها و ماهی‌ها در دریاها، و تو آن دادگری هستی که ستم نـمی‌کند و عدالت‌پیشه‌ای که از حق دور نـمی‌شود و پاینده‌ای که نیست نـمی‌گردد، بستند پادشاهان درهای‌شان را و گشتند دور از نگهبانان‌شان، در حالی که درِ تو باز است برای کسی که تو را فراخواند ای سـرورم، و هر محبوبی با محبوبش به خلوت نشست و تو محبوب نزد من هستی.

دعای هشتاد و هشت – بعد از بجا آوردن نمازشب، برای خویشتن در اعتراف به گناه
دعا پس از نماز شب برای اعتراف به گناه:
این مناجات سی و دومین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و هشتاد و هشتمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

امام سجاد (علیه السلام) هنگام دعا پس از نماز شب برای اعتراف به گناه، خداوند را یگانه سلطانی خطاب می کنند، که از همراهی لشکرها و یاری کنندگان بی نیاز می باشد و سپس به سلطنت غالب و بلندپایه پرودگار خود اقرار می کنند.

مضامین دعا پس از نماز شب برای اعتراف به گناه با شناخت معارف الهی و توحیدی آغاز شده و سپس آن حضرت به معرفی جایگاه ناچیز و ضعف خود در برابر پادشاه هستی می پردازند.

دعای هشتاد و هفت – در استغفار در قنوت وتر
اَللّٰهُمَّ إِنَّ اسْتِغْفَارِی إِیّٰاکَ وَأَنَا مُصِـرٌّ عَلیٰ مٰا نَهَیْتَ قِلَّهُ حَیَاءٍ، وَتَرْکِیَ الْاِسْتِغْفَارَ مَعَ عِلْمِی بِسَعَهِ حِلْمِکَ تَضْیِیعٌ لِحَقِّ الرَّجَاءِ.

خداوندا طلب مغفرت من از تو، در حالی که بر آنچه نهی کرده‌ای اصـرار می‌ورزم، کم حیایی است و اینکه استغفار را ترک کنم با وجود علم من از وسعت بردباری‌ات، ضایع کردن حق امیدواری است.

اَللّٰهُمَّ إِنَّ ذُنُوبِی تَؤْیِسُنِی أَنْ أَرْجُوکَ، وَإِنَّ عِلْمِی بِسَعَهِ رَحْمَتِکَ یُؤْمِنُنِی أَنْ أَخْشَاکَ، فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَحَقِّقْ رَجَائِی لَکَ، وَکَذِّبْ خَوْفِی مِنْکَ، وَکُنْ لیٖ عِنْدَ أَحْسَنِ ظَنِّی بِکَ یٰا أَکْرَمَ الْاَکْرَمِینَ، وَأَیِّدْنِی بِالْعِصْمَهِ، وَأَنْطِقْ لِسَانِی بِالْحِکْمَهِ، وَاجْعَلْنِی مِمَّنْ یَنْدَمُ عَلیٰ مٰاضَیَّعَهُ فیٖ أَمْسِهِ

دعای هشتاد و شش – در آخر وتر در حالی که به نماز ایستاده است
از ابوحمزه ثـمالی روایت شده است که گفت: علی بن الحسین (علیهماالسلام) در آخر وترش در حالی که به نـماز ایستاده بود، می‌گفت:

رَبِّ أَسَأْتُ وَظَلَمْتُ نَفْسِی، وَبِئْسَ مٰا صَنَعْتُ، وَهٰذِەِ یَدَایَ جَزَاءً بِـمٰا صَنَعَتٰا.

پروردگارا، من بدی کردم و به خود ستم نـمودم، و بد است آنچه کرده‌ام و اینها دو دست من هستند به کیفر آنچه کرده‌اند.

گفت: سپس دو دستش را روبروی صورتش باز می‌کرد و می‌فرمود:

دعای هشتاد و پنج – در قنوت وتر
حضـرت امام سجاد (علیه‌السلام) در قنوت نـماز وتر سیصد بار می‌فرمود:

اَلَعَفْوَ، اَلَعَفْوَ

خدایا عفو کن عفو کن.

دعای هشتاد و چهار – هرگاه به نماز می‌ایستاد در اول شب و در آخر آن
الف- اول شب

از حمّاد بن حبیب عطار کوفی نقل شده است که گفت: برای حج خارج شدیم و شب هنگام از «زباله» که منزلی در راه عراق به مکه است حرکت کردیم، در بین راه باد سیاه تندی وزیدن گرفت و قافله را پراکنده کرد.

من در آن بیابان راه را گم کردم و به دره‌ای دوردست رسیدم، هنگامی که شب فرا رسید به درختی بلند که در آنجا بود پناه بردم، پاسی که از شب گذشت و تاریکی همه جا را فرا گرفت جوانی را دیدم که جامۀ سفیدی به تن داشت و بوی مشک از او به مشام می‌رسید و به آن محل می‌آمد.

دعای هشتاد و سه – در دو رکعت پیش از نماز شب
الف- در رکعت اول

حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) پیش از نـماز شب، دو رکعت نـماز سبک به جای می‌آورد، که در آنها در رکعت اول سورۀ توحید، و در رکعت دوم سورۀ کافرون را می‌خواند، و دست‌های خود را در تکبیر بالا می‌برد، پس از رکوع و می‌گفت:

اَللّٰهُمَّ أَنْتَ الْمَلِکُ الْحَقُّ الْمُبِینُ، ذُوالْعِزِّ الشّٰامِخِ، وَالسُّلْطَانِ الْبَاذِخِ، وَالْمَجْدِ الْفَاضِلِ، أَنْتَ الْمَلِکُ الْقَاهِرُ، الْکَبِیرُ الْقَادِرُ، الْغَنِیُّ الْفَاخِرُ، یَنَامُ الْعِبَادُ وَلاٰ تَنَامُ، وَلاٰ تَغْفَلُ وَلاٰ تَسْأَمُ.