آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای سی‌ و نه – در درخواست حوائج از خدای تعالی
دعا برای طلب حاجت از خداوند:
این نیایش سیزدهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیه می باشد و در کتاب صحیفه جامعه به عنوان سی و نهمین دعا تنظیم شده است.

حضرت زین العابدین (علیه السلام) در همان آغاز مناجات با بیان نیاز انسان به خداوند متعال، قلب مخاطب را با معارف الهی گره می زند. دعا برای طلب حاجت از خداوند، توانایی مخلوقات در برآوردن آرزوها و نیازها را دستخوش نومیدی قرار داده است.

همچنین امام سجاد (علیه السلام) با حفظ تناسب و توازن در آموزه های دعا برای طلب حاجت از خداوند، غیرقابل شمارش و بی منت بودن نعمت های حق تعالی را در خلال گفت وگوی خویش مکتوب نموده است و از خزانهٔ بی نهایت الهی بهترین حاجات خود را درخواست کرده است.

در حقیقت دعا برای طلب حاجت از خداوند، با کلامی بلیغ و توأم با عجز به مخاطب خود یاد می دهد که چگونه عارفانه و عاشقانه از هم نشینی با خداوند لذت ببرد. و با استمرار و تداوم در این مجالست، حاجت های خود را درخواست کند.

موضوع اصلی دعا برای طلب حاجت از خداوند، در تمنای حاجات، محترم شمردن حکمت پروردگار و حُسن ظن داشتن به ساحت مقدس خداوند می باشد.

نکته طلایی دعا برای طلب حاجت از خداوند، خشنودی فرمانروای هستی از اصرار بندگان بر دعای خود و خسته نشدن خداوند از دعای بندگان است.

اَللّٰهُمَّ یٰا مُنْتَهىٰ مَطْلَبِ الحٰاجٰاتِ، وَیٰا مَنْ عِنْدَەُ نَیْلُ الطَّلِبَاتِ، وَیٰا مَنْ لاٰیَبِیعُ نِعَمَهُ بِالْأَثْـمَانِ، وَیٰا مَنْ لاٰیُکَدِّرُ عَطَایَاهُ بِالِامْتِنَانِ، وَیٰا مَنْ یُسْتَغْنىٰ بِهِ وَلاٰ یُسْتَغْنىٰ عَنْهُ، وَیٰا مَنْ یُرْغَبُ إِلَیْهِ وَلاٰ یُرْغَبُ عَنْهُ، وَیٰا مَنْ لاٰتُفْنِی خَزَائِنَهُ الْمَسَائِلُ، وَیٰا مَنْ لاٰتُبَدِّلُ حِکْمَتَهُ الْوَسَائِلُ، وَیٰا مَنْ لاٰتَنْقَطِعُ عَنْهُ حَوَائِجُ الْمُحْتَاجینَ، وَیٰا مَنْ لاٰیُعَنِّیهِ دُعَاءُ الدَّاعِینَ.

خداوندا ای نهایت درخواست و تقاضای نیازها، و ای آنکه نزد اوست به دست آوردن خواسته‌ها و ای آن‌که نعمت‌هایش را به بها و قیمت نـمی‌فروشد، و ای آن‌که بخشش‌هایش را به منّت گذاشتـن، تیره و ناصاف نـمی‌کند، و ای آن‌که به سبب او بی‌نیاز می‌شوند و از او بی‌نیاز نـمی‌شوند، و ای آن‌که به او رغبت می‌کنند و از او روی برنتابند، و ای آن‌که درخواست‌ها، گنج‌هایش را از بین نـمی‌برد، و ای آنکه دست‌آویزها، حکمتش را تغییر نـمی‌دهد، و ای آنکه رشتۀ حوایج نیازمندان از او قطع نـمی‌شود، و دعای دعاکنندگان او را خسته و درمانده نـمی‌کند.

تَـمَدَّحْتَ بِالْغَنَاءِ عَنْ خَلْقِکَ وَأَنْتَ أَهْلُ الْغِنىٰ عَنْهُمْ، وَنَسَبْتَهُمْ إِلَی الْفَقْرِ وَهُمْ أَهْلُ الْفَقْرِ إِلَیْکَ، فَمَنْ حَاوَلَ سَدَّ خَلَّتِهِ مِنْ عِنْدِکَ وَرَامَ صَـرْفَ الْفَقْرِ عَنْ نَفْسِهِ بِکَ، فَقَدْ طَلَبَ حَاجَتَهُ فیٖ مَظَانِّهَا وَأَتیٰ طَلِبَتَهُ مِنْ وَجْهِهَا، وَمَنْ تَوَجَّهَ بِحَاجَتِهِ إِلیٰ أَحَدٍ مِنْ خَلْقِکَ، أَوْ جَعَلَهُ سَبَبَ نُجْحِهَا دُونَکَ، فَقَدْ تَعَرَّضَ لِلْحِرْمَانِ، وَاسْتَحَقَّ مِنْ عِنْدِکَ فَوْتَ الْاِحْسَانِ.

خود را به بی‌نیازی از آفریدگانت ستودی، و تو شایستۀ بی‌نیازی از آنانی و آنان را به فقر نسبت دادی و آنان فقیران نسبت به تو هستند، پس هر کس که بکوشد رفع نیاز و احتیاج کند از نزد تو، و تصمیم بگیرد که فقر را به وسیله تو از خود دور نـماید، حاجتش را از محل درست آن طلب کرده، و به دنبال درخواست و خواهشش، از راه صحیح و درستش آمده، و کسی که برای حاجتش به یکی از آفریده‌های تو رو کند یا او را به جای تو وسیلۀ رسیدن به نیازش قرار دهد؛ محقّقاً خود را در معرض محرومیت قرار داده و سزاوار از دست رفتـن احسان تو گشته است.

اَللّٰهُمَّ وَلیٖ إِلَیْکَ حَاجَهٌ قَدْ قَصَّـرَ عَنْهَا جُهْدِی، وَتَقَطَّعَتْ دُونَهٰا حِیَلِی، وَسَوَّلَتْ لیٖ نَفْسِی رَفْعَهَا إِلیٰ مَنْ یَرْفَعُ حَوَائِجَهُ إِلَیْکَ، وَلاٰ یَسْتَغْنِی فیٖ طَلِبَاتِهِ عَنْکَ، وَهِیَ زَلَّهٌ مِنْ زَلَلِ الْخَاطِئِینَ، وَعَثْـرَهٌ مِنْ عَثَـرَاتِ الْمُذْنِبِینَ، ثُمَّ انْتَبَهْتُ بِتَذْکِیرِکَ لیٖ مِنْ غَفْلَتِی، وَنَهَضْتُ بِتَوْفِیقِکَ مِنْ زَلَّتِی، وَنَکَصْتُ بِتَسْدِیدِکَ عَنْ عَثْـرَتِی،

خداوندا برای من در پیشگاه حضـرتت حاجتی است که دست طاقت و توانم از دست‌یابی به آن کوتاه است و رشته چاره‌ام، بدون لطف تو بریده است و نَفْسم در نظرم چنین آراسته که رفع نیازم را از کسی بخواهم که رفع نیازهایش را از تو می‌خواهد و در حاجاتش از تو بی‌نیاز نیست؛ این درخواست حاجت از غیر تو لغزشی است از لغزش‌های خطاکاران و افتادنی است از افتادن‌های گناهکاران. آنگاه به یادآوری تو، از خواب غفلت بیدار شدم؛ و به توفیق تو از عرصه‌گاه لغزشم برخاستم؛ و به راهنمایی تو از افتادنم به وادی خطر بازگشتم؛ و از علل درافتادن به گمراهی دست برداشتم،

وَقُلْتُ سُبْحَانَ رَبِّی کَیْفَ یَسْأَلُ مُحْتَاجٌ مُحْتَاجاً، وَأَنّیٰ یَرْغَبُ مُعْدِمٌ إِلیٰ مُعْدِمٍ؟ فَقَصَدْتُکَ یٰا إِلٰهیٖ بِالرَّغْبَهِ، وَأَوْفَدْتُ عَلَیْکَ رَجَائِی بِالثِّقَهِ بِکَ، وَعَلِمْتُ أَنَّ کَثِیرَ مٰا أَسْأَلُکَ یَسِیرٌ فیٖ وُجْدِکَ وَأَنَّ خَطِیرَ مٰا أَسْتَوْهِبُکَ حَقِیرٌ فیٖ وُسْعِکَ، وَأَنَّ کَرَمَکَ لاٰیَضِیقُ عَنْ سُؤٰالِ أَحَدٍ، وَأَنَّ یَدَکَ بِالْعَطَایَا أَعْلیٰ مِنْ کُلِّ یَدٍ،

و گفتم: منزّە و پاک است پروردگارم، چگونه نیازمندی از نیازمند دیگر درخواست کند و از کجا تهی‌دستی به تهی‌دستی دیگر میل و رغبت نشان دهد؟! روی این حساب-ای خدای من- با اشتیاق و شوق آهنگ تو کردم؛ و از باب اطمینان به تو، امیدم را به سوی حضـرتت آوردم. و دانستم آنچه را از تو می‌خواهم، هر چند زیاد باشد، در کنار دارایی‌ات اندک است؛ و چیزهای باارزشی که بخشش آن را از تو درخواست می‌کنم، در جنب توانایی‌ات کوچک و بی‌مقدار است؛ و دایرۀ کرم و بزرگواری‌ات با تقاضای هیچ‌کس تنگ نـمی‌شود؛ و دست بخشندگی‌ات از هر دستی برتر است.

اَللّٰهُمَّ فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَاحْمِلْنِی بِکَرَمِکَ عَلَی التَّفَضُّلِ، وَلاٰ تَحْمِلْنِی بِعَدْلِکَ عَلَی الْاِسْتِحْقَاقِ، فَمٰا أَنَا بِأَوَّلِ رَاغِبٍ رَغِبَ إِلَیْکَ فَأَعْطَیْتَهُ وَهُوَ یَسْتَحِقُّ الْمَنْعَ، وَلاٰ بِأَوَّلِ سَائِلٍ سَأَلَکَ فَأَفْضَلْتَ عَلَیْهِ وَهُوَ یَسْتَوْجِبُ الْحِرْمَانَ.

خداوندا بر محمّد و آلش درود فرست و مرا به کرم و بزرگواری‌ات بر دست یافتـن به احسانت یاری ده و از باب عدالتت بر کیفری که سزاوار آنم دچار مکن؛ من اوّلین رغبت کننده‌ای نیستم که به حضـرتت رو آورده، پس به او عطا کرده‌ای و حال آن‌که سزاوار ممنوع شدن از عطایت بوده؛ و اولین خواهنده‌ای نیستم که از تو درخواست حاجت کرده و تو بر او احسان کرده‌ای در حالی که مستحق محرومیت از احسان تو بوده است.

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَ کُنْ لِدُعَائِی مُجِیباً، وَمِنْ نِدَائِی قَرِیباً، وَلِتَضَـرُّعِی رَاحِماً، وَلِصَوْتِی سَامِعاً، وَلاٰ تَقْطَعْ رَجَائِی عَنْکَ، وَلاٰ تَبُتَّ سَبَبِی مِنْکَ، وَلاٰ تُوَجِّهْنِی فیٖ حَاجَتِی هَذِەِ وَ غَیْرِهَا إِلیٰ سِوَاکَ، وَتَوَلَّنِی بِنُجْحِ طَلِبَتِی وَقَضَاءِ حَاجَتِی، وَنَیْلِ سُؤْلِی قَبْلَ زَوَالِی عَنْ مَوْقِفِی هَذَا، بِتَیْسِیرِکَ لِیَ الْعَسِیرَ، وَحُسْنِ تَقْدِیرِکَ لیٖ فیٖ جَمِیعِ الْأُمُورِ.

خداوندا بر محمّد و آلش درود فرست و مستجاب کنندۀ دعایم باش و به ندایم توجه کن و به زاری‌ام رحمت آر و صدایم را شنوا باش، و امیدم را از حضـرتت قطع مکن و دست‌آویز مرا از خود جدا مساز و در این حاجتم و دیگر حوایجم، مرا به سوی غیر خودت روانه مکن. و با برآورده شدن تقاضایم و روا شدن حاجتم و رسیدن به مطلبم؛ پیش از برخاستـن از جایم و با آسان ساختـن مشکلم و با سـرنوشت خوبی که در تـمام امور برایم رقم می‌زنی، کارساز من باش.

وَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، صَلَاهً دَائـِمَهً نَامِیَهً لَاانْقِطَاعَ لِأَبَدِهَا، وَلاٰ مُنْتَهَى لِأَمَدِهَا وَاجْعَلْ ذٰلِکَ عَوْناً لیٖ وَسَبَباً لِنَجَاحِ طَلِبَتِی اِنَّکَ وَاسِعٌ کَرِیمٌ وَمِنْ حَاجَتِی یٰا رَبِّ «کَذَا وَ کَذَا»

و بر محمّد و آلش درود فرست؛ درودی همیشگی و ابدی که برای مدّتش انقطاعی و برای زمانش پایانی نباشد؛ این درود را برایم مدد و جهت برآورده شدن حاجتم، سبب قرار ده؛ همانا تو بزرگ و گستـرده و کریمی، و از حاجت من است ای پروردگارم:

آنگاه حاجتت را می‌گویی، سپس سـر به سجده می‌گذاری و در سجده می‌گویی:

فَضْلُکَ اٰنَسَنِی، وَإِحْسَانُکَ دَلَّنِی، فَأَسْأَلُکَ بِکَ وَبِـمُحَمَّدٍ وَآلِهِ صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِمْ أَن لاٰتَرُدَّنِی خَائِباً.

عطا و بخششت به من آرامش می‌دهد و احسانت راهنمایی‌ام می‌کند؛ و به حقّ خودت و به حقّ محمّد و آلش -که درودت بر آنان باد- از تو می‌خواهم که مرا از پیشگاهت ناامید برنگردانی.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife