دعای صد و بیست و هشت – در روز بیستم ماه رمضان
اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ یَا خَالِقَ الظُّلُمَاتِ وَالنُّورِ، یَا ذَا الْقُدْرَهِ وَالسُّلْطَانِ، وَالْعَظَمَهِ وَالْجَبَـرُوتِ، وَالْکِبْـرِیَاءِ وَالْمَلَکُوتِ، ﴿یَا مَنْ جَعَلَ اللَّیْلَ سَکَناً وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ حُسْباناً﴾ ﴿وَالنُّجُومَ مُسَخَّرَاتٍ بِأَمْرِﮦِ﴾، لَکَ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ تَبَارَکْتَ وَتَعَالَیْتَ یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ.
دعای صد و بیست و هفت – در روز نوزدهم ماه رمضان
اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِأَنَّکَ اللّٰهُ لَا إِلٰهَ إِلَّا أَنْتَ وَحْدَکَ لَا شَرِیکَ لَکَ، وَأَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُکَ وَرَسُولُکَ، وَأَنَّکَ وَاحِدٌ أَحَدٌ صَمَدٌ، لَمْ تَلِدْ وَلَمْ تُولَدْ، وَلَمْ یَکُنْ لَکَ کُفُواً أَحَدٌ،
خدایا، از تو درخواست می‌کنم، به حق اینکه تویی خداوندی که هیچ محبوبی جز تو نیست، یگانه‌ای و هیچ شریکی نداری. و اینکه محمد، بنده و فرستادۀ توست و تویی یگانه و بی‌نیاز، نه زاده‌ای و نه زاده شده‌ای، و هیچ کسی همتا و مانند تو نیست.
دعای صد و بیست و شش – در شب‌های فرد ماه رمضان
از مولای‌مان زین العابدین (علیه‌السلام) روایت شده که این دعا را در شب‌های فرد می‌خواندند ایستاده و نشسته و در حال رکوع و سجود:
اَللَّهُمَّ إِنِّی أَمْسَیْتُ لَکَ عَبْداً دَاخِراً، لا أَمْلِکُ لِنَفْسِی نَفْعاً وَ لا ضَرًّا، وَ لَا أَصْرِفُ عَنْهَا سُوءاً، أَشْهَدُ بِذَلِکَ عَلَى نَفْسِی، وَ أَعْتَرِفُ لَکَ بِضَعْفِ قُوَّتِی وَ قِلَّهِ حِیلَتِی.
دعای صد و بیست و پنج – در شب نوزدهم ماه رمضان
(پس از دو رکعت هفدهم و هجدهم، از هشتاد رکعت مخصوص آن شب) و همچنین (بعد از دو رکعت هفتم و هشتم در هر یک از شب‌های بیست و یک و بیست و سوم، از هفتاد رکعت مخصوص آن دو شب)
اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِرَحْمَتِکَ الَّتِی لاٰتُنَالُ مِنْکَ إِلّٰا بِالرِّضَا وَالْخُرُوجِ مِنْ مَعَاصِیکَ، وَالدُّخُولِ فیٖ کُلِّ مٰا یُرْضِیکَ، وَنَجَاهً مِنْ کُلِّ وَرْطَهٍ، وَالْمَخْرَجَ مِنْ کُلِّ کِبْـرٍ وَالْعَفْوَ عَنْ کُلِّ سَیِّئَهٍ یَأْتِی بِهٰا مِنِّی عَمْدٌ، أَوْ زَلَّ بِهٰا مِنِّی خَطَاءٌ، أَوْ خَطَرَتْ بِهٰا مِنِّی خَطَرَاتُ نِسْیَانٍ، أَسْأَلُکَ خَوْفاً تُعِینُنِی بِهِ عَلیٰ حُدُودِ رِضَاکَ، وَأَسْأَلُکَ الْاَخْذَ بِأَحْسَنِ مٰا أَعْلَمُ، وَالتَّـرْکَ لِشَـرِّ مٰا أَعْلَمُ، وَالْعِصْمَهَ مِنْ أَنْ أَعْصیٰ وَأَنَا أَعْلَمُ، أَوْ أُخْطِئَ مِنْ حَیْثُ لاٰ أَعْلَمُ.
دعای صد و بیست و چهار – در روز هجدهم ماه رمضان
اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ یَاذَا الْبَهَاءِ وَالْجَلَالِ وَالْجَمَالِ، وَأَدْعُوکَ کَمَا أَمَرْتَنِی، فَاسْتَجِبْ لِی کَمَا وَعَدْتَنِی، یَا مَنْ لَایُخْلِفُ الْمِیعَادَ، یَا عَظِیمُ یَا رَحِیمُ یَا وَاسِعُ یَا کَرِیمُ یَا تَامَّ الْکِفَایَهِ، یَا حَسَنَ الْأَسْمَاءِ،
خداوندا! از تو می‌خواهم، ای صاحب شکوه و جلال و زیبایی! و تو را همان‌طور که دستور دادی می‌خوانم، پس همان گونه که وعده دادى، دعایم را اجابت کن. ای کسی که هیچ‌گاه خلاف وعده‌‌ات عمل نمی‌کنی! ای بزرگ، ای مهربان، ای گسترندۀ نعمت، ای کریم، ای که کفایتت کامل است! ای صاحب نام‌های نیک.
دعای صد و بیست و سه – در روز هفدهم ماه رمضان
اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ، الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ، الَّذِی ﴿لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْءٌ وَهُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ﴾. وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلَی نِعَمِهِ الْفَاضِلَهِ السَّابِغَهِ عَلَی جَمِیعِ خَلْقِهِ، الْبـَرِّ مِنْهُمْ وَالْفَاجِرِ.
سپاس خداوندی را که پروردگار جهانیان است، رحمت گستر و مهربانی که «هیچ چیزی مانند او نیست و او شنوا و بیناست». سپاس خدایی را که نعمت‌های گسترده و بی‌پایانش بر همۀ مخلوقاتش جاری است، چه نیکوکار و چه گناهکار.
دعای صد و بیست و دو – در روز شانزدهم ماه رمضان
اَللّٰهُمَّ یَارَحْمَانُ یَااَللّٰهُ یَااَللّٰهُ یَااَللّٰهُ [1] یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، یَااَللّٰهُ یَارَحْمَانُ، أَسْأَلُکَ بِأَسْمَائِکَ الْکَبِیرَهِ الْعَظِیمَهِ الرَّضِیَّهِ الْمَرْضِیَّهِ الْجَلِیلَهِ التَّامَّهِ الْمَشْهُورَهِ الْکَامِلَهِ الْمَشْهُودَهِ [2] الَّتِی لَا یُسَمَّى بِهَا أَحَدٌ غَیْرُک،
دعای صد و بیست و یک – در روز پانزدهم ماه رمضان
یَا ذَا الْمَنِّ وَ الْإِحْسَانِ وَ لَا یُمَنُّ عَلَیْکَ، یَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ، یَا ذَا الطَّوْلِ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، یَا ظَهْرَ اللَّاجِینَ وَ مَأْمَنَ الْخَائِفِینَ، أَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ أَنْ تَرْزُقَنِی رِزْقاً حَلَالًا طَیِّباً وَاسِعاً یَکُونُ لِی غِنًى عَنْ خَلْقِکَ، وَ یَکُونُ لَکَ الْمَنُّ عَلَیَّ فِیهِ خَالِصاً، وَ اجْعَلْنِی فِیهِ لَکَ مِنَ الشَّاکِرِین.
دعای صد و نوزده – در روز سیزدهم ماه رمضان
اَللّٰهُمَّ إِنَّ الظَّلَمَهَ جَحَدُوا آیَاتِکَ، وَکَفَرُوا بِکِتَابِکَ، وَکَذَّبُوا رُسُلَکَ، وَاسْتَنْکَفُوا عَنْ عِبَادَتِکَ، وَرَغِبُوا عَنْ مِلَّهِ خَلِیلِکَ، وَبَدَّلُوا مَا جَاءَ بِهِ رَسُولُکَ، وَشَـرَعُوا [1] غَیْرَ دِینِکَ، وَاقْتَدَوْا بِغَیْرِ هُدَاکَ، وَاسْتَنُّوا بِغَیْرِ سُنَّتِکَ، وَتَعَدَّوْا حُدُودَکَ، وَسَعَوْا مُعَاجِزِینَ فِی آیَاتِکَ، وَتَعَاوَنُوا عَلَی إِطْفَاءِ نُورِکَ،
خداوندا! ستمگران نشانه‌های تو را انکار کردند، به کتاب تو کفر ورزیدند، پیامبران تو را تکذیب کردند، و از بندگی تو سر باز زدند. آن‌ها از آیین خلیل تو روی گرداندند، آنچه را که پیامبر تو آورده بود تغییر دادند، دینی غیر از دین تو برقرار کردند، و به جای هدایت تو از راه دیگری پیروی نمودند. آن‌ها سنّتی غیر از سنّت تو را پیش گرفتند، از حدود تو تجاوز کردند، و در برابر نشانه‌هایت با دشمنی و عناد رفتار کردند و در خاموش کردن و محو نور تو همدست شدند.
دعای صد و هجده – در نخستین روز از ماه رمضان
گاهی خودت می‌دانی چقدر خراب کرده‌ای!
اما در مقابلت عظمتی از رحمت و عشق، به خویش فرا می‌خواندت.
هم میل رفتن داری،
هم پای سنگینی که از آنچه کرده، نایِ جلوتر رفتن ندارد!
نمی‌دانی اگر بروی چگونه می‌پذیردت،
و می‌دانی اگر بمانی همه چیز را باخته‌ای!
و این ماجرا را علی‌بن‌الحسین علیه‌السلام در دعای نخستین روز رمضان، از زبان قلب ما قلم زده‌اند:
