آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای صد و سی‌ و سه – در روز بیست و چهارم ماه رمضان
یَا فَالِقَ‏ الْإِصْبَاحِ‏ وَجَاعِلَ [1] اللَّیْلِ سَکَناً وَ الشَّمْسِ [2] وَ الْقَمَرِ [3] حُسْباناً، یَا عَزِیزُ یَا ذَا الطَّوْلِ وَ الْمَنِّ وَ الْقُوَّهِ وَ الْحَوْلِ وَ الْفَضْلِ وَ الْإِنْعَامِ وَ الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ،

ای شکافندۀ سپیده‌دم! ای که شب را مایۀ آرامش و خورشید و ماه را وسیله ‏اى براى محاسبه و اندازه ‏گیرى زمان آفریدی! ای عزیز و قدرتمند! ای صاحب لطف و احسان، و دارندۀ قدرت و توانایی، و فضل و بخشش! ای صاحب بزرگی و شکوه و بزرگواری!

دعای صد و سی‌ و دو – در روز بیست سوم ماه رمضان
اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ یَا رَبَّ لَیْلَهِ الْقَدْرِ، وَجَاعِلَهَا خَیْراً مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ، وَرَبَّ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ وَالْجِبَالِ وَالْبِحَارِ، وَالظُّلَمِ وَالْأَنْوَارِ وَالْأَرْضِ وَالسَّمَاءِ، یَا بَارِئُ یَا مُصَوِّرُ، یَا مُنْشِئُ یَا خَالِقُ یَا جَبَّارُ یَا رَازِقُ، یَا مَنَّانُ یَا اَللّٰهُ، یَا رَحْمَانُ یَا اَللّٰهُ، یَا قَیُّومُ یَا اَللّٰهُ،

دعای صد و سی‌ و یک – در شب قدر
یَا بَاطِناً فِی ظُهُورِہِ، وَیَا ظَاهِراً فِی بُطُونِهِ، یَا بَاطِناً لَیْسَ یَخْفَى، یَا ظَاهِراً لَیْسَ یُرَى، یَا مَوْصُوفاً لَا یَبْلُغُ بِکَیْنُونِیَّتِهِ مَوْصُوفٌ، وَلَا حَدٌّ مَحْدُودٌ، یَا غَائِباً غَیْرَ مَفْقُودٍ، وَیَا شَاهِداً غَیْرَ مَشْهُودٍ، یُطْلَبُ فَیُصَابُ، وَلَمْ تَخْلُ[1] مِنْهُ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ وَمَا بَیْنَهُمَا طَرْفَهَ عَیْنٍ، لاَ یُدْرَکُ بِکَیْفٍ، وَلاَ یُأَیَّنُ بِأَیْنٍ وَلَا بِحَیْثٍ.

دعای صد و سی – در روز بیست و دوم ماه رمضان
یَا سَالِخَ اللَّیْلِ مِنَ النَّهارِ فَإِذَا هُمْ مُظْلِمُونَ، یَا مُجْرِیَ الشَّمْسِ لِمُسْتَقَرِّهَا بِتَقْدِیرِکَ یَا عَلِیمُ،

ای که شب را از دل روز بیرون می‌آوری و ناگهان آنها را در تاریکی فرو می‌بری، ای که با تقدیرت، خورشید را در مسیر خود به گردش درمی‌آوری، ای دانای مطلق!

یَا مُقَدِّرَ القَمَرِ مَنازِلَ حَتَّى عَادَ کَالْعُرْجُونِ الْقَدِیمِ بِتَقْدیرِکَ یَا عَلِیمُ،

ای که با تقدیر خود، برای ماه منزلگاه‌هایی اندازه‌گیری مقرر کردی تا آنگاه که مانند شاخۀ خشکیده و خمیدۀ خرما (در پایان هر دور) برمی‌گردد، ای دانای مطلق!

دعای صد و بیست‌ و نه – در روز بیست و یکم ماه رمضان
یَا مُولِجَ اللَّیْلِ فِی النَّهَارِ، وَمُولِجَ النَّهَارِ فِی اللَّیْلِ، وَمُخْرِجَ الْحَیِّ مِنَ الْمَیِّتِ، وَمُخْرِجَ الْمَیِّتِ مِنَ الْحَیِّ، یَا رَازِقَ‏ مَنْ یَشاءُ بِغَیْرِ حِسَابٍ‏، یَا اَللّٰهُ یَا رَحْمَانُ، یَا اَللّٰهُ یَا رَحْمَانُ، یَا اَللّٰهُ یَا رَحْمَانُ، یَا اَللّٰهُ یَا رَحْمَانُ، یَا اَللّٰهُ یَا رَحْمَانُ، لَکَ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى وَالْأَمْثَالُ الْعُلْیَا وَالْکِبْـرِیَاءُ وَالْآلَاءُ، أَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ.

دعای صد و بیست‌ و هشت – در روز بیستم ماه رمضان
اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ یَا خَالِقَ الظُّلُمَاتِ وَالنُّورِ، یَا ذَا الْقُدْرَهِ وَالسُّلْطَانِ، وَالْعَظَمَهِ وَالْجَبَـرُوتِ، وَالْکِبْـرِیَاءِ وَالْمَلَکُوتِ،‏ ﴿یَا مَنْ جَعَلَ اللَّیْلَ سَکَناً وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ حُسْباناً﴾ ﴿وَالنُّجُومَ مُسَخَّرَاتٍ بِأَمْرِﮦِ‏﴾، لَکَ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ تَبَارَکْتَ وَتَعَالَیْتَ یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ.

دعای صد و بیست‌ و هفت – در روز نوزدهم ماه رمضان

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِأَنَّکَ اللّٰهُ لَا إِلٰهَ إِلَّا أَنْتَ وَحْدَکَ لَا شَرِیکَ لَکَ، وَأَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُکَ وَرَسُولُکَ، وَأَنَّکَ وَاحِدٌ أَحَدٌ صَمَدٌ، لَمْ تَلِدْ وَلَمْ تُولَدْ، وَلَمْ یَکُنْ لَکَ کُفُواً أَحَدٌ،

خدایا، از تو درخواست می‌کنم، به حق این‌که تویی خداوندی که هیچ محبوبی جز تو نیست، یگانه‌ای و هیچ شریکی نداری. و اینکه محمد، بنده و فرستادۀ توست و تویی یگانه و بی‌نیاز، نه زاده‌ای و نه زاده شده‌ای، و هیچ کسی همتا و مانند تو نیست.

دعای صد و بیست‌ و شش – در شب‌های فرد ماه رمضان
از مولای‌مان زین العابدین (علیه‌السلام) روایت شده که این دعا را در شب‌های فرد می‌خواندند ایستاده و نشسته و در حال رکوع و سجود:
اَللَّهُمَّ إِنِّی أَمْسَیْتُ‏ لَکَ عَبْداً دَاخِراً، لا أَمْلِکُ لِنَفْسِی نَفْعاً وَ لا ضَرًّا، وَ لَا أَصْرِفُ عَنْهَا سُوءاً، أَشْهَدُ بِذَلِکَ عَلَى نَفْسِی، وَ أَعْتَرِفُ لَکَ بِضَعْفِ قُوَّتِی وَ قِلَّهِ حِیلَتِی.

دعای صد و بیست‌ و پنج – در شب نوزدهم ماه رمضان
(پس از دو رکعت هفدهم و هجدهم، از هشتاد رکعت مخصوص آن شب) و همچنین (بعد از دو رکعت هفتم و هشتم در هر یک از شب‌های بیست و یک و بیست و سوم، از هفتاد رکعت مخصوص آن دو شب)

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِرَحْمَتِکَ الَّتِی لاٰتُنَالُ مِنْکَ إِلّٰا بِالرِّضَا وَالْخُرُوجِ مِنْ مَعَاصِیکَ، وَالدُّخُولِ فیٖ کُلِّ مٰا یُرْضِیکَ، وَنَجَاهً مِنْ کُلِّ وَرْطَهٍ، وَالْمَخْرَجَ مِنْ کُلِّ کِبْـرٍ وَالْعَفْوَ عَنْ کُلِّ سَیِّئَهٍ یَأْتِی بِهٰا مِنِّی عَمْدٌ، أَوْ زَلَّ بِهٰا مِنِّی خَطَاءٌ، أَوْ خَطَرَتْ بِهٰا مِنِّی خَطَرَاتُ نِسْیَانٍ، أَسْأَلُکَ خَوْفاً تُعِینُنِی بِهِ عَلیٰ حُدُودِ رِضَاکَ، وَأَسْأَلُکَ الْاَخْذَ بِأَحْسَنِ مٰا أَعْلَمُ، وَالتَّـرْکَ لِشَـرِّ مٰا أَعْلَمُ، وَالْعِصْمَهَ مِنْ أَنْ أَعْصیٰ وَأَنَا أَعْلَمُ، أَوْ أُخْطِئَ مِنْ حَیْثُ لاٰ أَعْلَمُ.

دعای صد و بیست‌ و چهار – در روز هجدهم ماه رمضان

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ یَاذَا الْبَهَاءِ وَالْجَلَالِ وَالْجَمَالِ، وَأَدْعُوکَ کَمَا أَمَرْتَنِی، فَاسْتَجِبْ لِی کَمَا وَعَدْتَنِی، یَا مَنْ‏ لَایُخْلِفُ الْمِیعَادَ، یَا عَظِیمُ یَا رَحِیمُ یَا وَاسِعُ یَا کَرِیمُ یَا تَامَّ الْکِفَایَهِ، یَا حَسَنَ الْأَسْمَاءِ،

خداوندا! از تو می‌خواهم، ای صاحب شکوه و جلال و زیبایی! و تو را همان‌طور که دستور دادی می‌خوانم، پس همان گونه که وعده دادى، دعایم را اجابت کن. ای کسی که هیچ‌گاه خلاف وعده‌‌ات عمل نمی‌کنی! ای بزرگ، ای مهربان، ای گسترندۀ ‌نعمت، ای کریم، ای که کفایتت کامل است! ای صاحب نام‌های نیک.