آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای یازدهم – درود فرستادن بر حضـرت آدم (علیه‌السلام)

اَللّٰهُمَّ وَ اٰدَمُ بَدِیعُ فِطْرَتِکَ، وَاَوَّلُ مُعْتَـرِفٍ مِنَ الطِّینِ بِرُبُوبِیَّتِکَ وَبِکْرُ حُجَّتِکَ عَلیٰ عِبٰادِکَ وَبَرِیَّتِکَ وَالدَّلیٖلُ عَلَی الْاِسْتِجٰارَةِ بِعَفْوِکَ مِنْ عِقٰابِکَ وَالنّٰاهِجُ سُبُلَ تَوْبَتِکَ،

خداوندا، و آدم، پدید آمدۀ آفرینش تو و نخستین اعتـراف کنندۀ -از آنها که از گل آفریده شده‌اند- به پروردگاری‌ات و نخستین حجت تو بر بندگان و آفریدگانت و راهنمای بر پناه جستـن به عفوت از کیفرت، و آنکه در پیش گرفت راه‌های توبه‌ات را،

وَالْمُوَسَّلُ بَیْنَ الْخَلْقِ وَبَیْنَ مَعْرِفَتِکَ، وَالَّذِی لَقَّنْتَهُ مٰا رَضِیتَ بِهِ عَنْهُ، بِـمَنِّکَ عَلَیْهِ وَرَحْمَتِکَ لَهُ، وَالْمُنِیبُ الَّذِی لَمْ یُصِـرَّ عَلیٰ مَعْصِیَتِکَ، وَسٰابِقُ الْمُتَذَلِّلِینَ بَحَلْقِ رَأْسِهِ فیٖ حَرَمِکَ،

و وسیلۀ میان خلق و میان معرفت، و آنکه به وی تلقین نـمودی آنچه را که به آن از او خشنود گشتی، به منتت بر او و رحمتت برای او، و باز گشت کننده‌ای که بر معصیت تو اصـرار نورزید، و پیشی گیرنده در اظهار ذلت با تراشیدن موی سـر در حَرَمَت،

وَالْمُتَوَسِّلُ بَعْدَ الْمَعْصِیَةِ بِالطّٰاعَةِ إِلیٰ عَفْوِکَ وَاَبُو الْاَنْبِیٰاءِ الَّذِینَ اُوذُوا فیٖ جَنْبِکَ، وَاَکْثَـرُ سُکّٰانِ الْاَرْضِ سَعْیاً فیٖ طٰاعَتِکَ.

و توسل کنندۀ بعد از معصیت، به طاعت به سوی عفوت، و پدر پیامبـرانی که آزار داده شدند در راه تو، و بیش از همۀ ساکنان زمین تلاشگر در راه طاعتت.

فَصَلِّ عَلَیْهِ اَنْتَ یٰا رَحْمٰانُ وَمَلٰائِکَتُکَ وَسُکّٰانُ سَمٰاوٰاتِکَ وَاَرْضِکَ، کَمٰا عَظَّمَ حُرُمٰاتِکَ، وَدَلَّنٰا عَلیٰ سَبیٖلِ مَرْضٰاتِکَ، یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمیٖنَ.

پس بر او درود فرست تو، ای خدای مهربان و فرشتگانت و ساکنان آسمان‌ها و زمینت، آنگونه که حرمت‌هایت را عظیم شمرد و ما را به راه خشنودی‌ات رهنمون گشت، ای مهربان‌ترین مهربانان.

منبع: سایت منتظر
blog.montazer.ir/sahife