آموزش لهجه عراقی و مکالمه عربی فصیح

دعای صد و شصت – درخواست نابود شدن دشمنان و حسودان
اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْاَلُکَ بِنُورِکَ وَعِزِّکَ وَجَلاٰلِکَ، وَجَمِیعِ مَعَالِیکَ أَنْ تَأْخُذَ مَنْ یَؤْذِینِی أَخْذَ الزَّلْزَلَهِ، أَخْذَ الرّٰابِیَهِ، أَخْذَ الدَّمْدَمَهِ أَخْذاً وَبِیلاً أَبِدْہُ ابْطُشْ بِهِ الْبِطْشَهَ الْکُبـْرىٰ، انْتَقِمْ مِنْهُ، اجْعَلْ کَیْدَہُ فیٖ تَضْلِیلٍ، وَأَرْسِلْ عَلَیْهِ طَیْراً أَبَابِیلَ، وَأَلْقِهِ فِی الْحُطَمَهِ الْکُبـْرىٰ، خُذْہُ أَخْذَ عَزِیزٍ مُقْتَدِرٍ.

دعای صد و پنجاه‌ و نه – در پناه بردن به خداوند از شـر دشمنان و مصون ماندن از بدی‌ها
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

بِسْمِ اللّٰهِ وَبِاللّٰهِ وَلاٰ قُوَّهَ إِلّٰا بِاللّٰهِ وَلاٰ غَالِبَ إِلَّا اللّٰهُ، اَللّٰهُ غَالِبٌ عَلیٰ کُلِّ شَیْءٍ، وَبِهِ یَغْلِبُ الْغَالِبُونَ، وَمِنْهُ یَطْلُبُ الرّٰاغِبُونَ، وَعَلَیْهِ یَتَوَکَّلُ الْمُتَوَکِّلُونَ، وَبِهِ یَعْتَصِمُ الْمُعْتَصِمُونَ، وَیَثِقُ الْوَاثِقُونَ، وَیَلْتَجِئُ الْمُلْتَجِؤُنَ وَهُوَ حَسْبُهُمْ وَنِعْمَ الْوَکِیلُ.

دعای صد و پنجاه‌ و هشت – هرگاه از ستم سلطانی بیمناک می‌شد
امام صادق (علیه‌السلام) به این مضمون روایت فرمودند که: جد من علی بن الحسین (علیهماالسلام) می‌گوید: هر کس از ستم یا شدت تجبـّر سلطانی بیمناک باشد، بگوید:

اَللّٰهُمَّ احْرُسْنِی بِعَیْنِکَ الَّتِی لاٰتَنٰامُ، وَاکْنُفْنِی بِرُکْنِکَ الَّذِی لاٰیُرَامُ، وَاغْفِرْ بِقُدْرَتِکَ عَلَیَّ فَلاٰ أَهْلَکَنَّ وَأَنْتَ رَجَائِی، فَکَمْ مِنْ نِعْمَهٍ قَدْ أَنْعَمْتَ عَلَیَّ، قَلَّ عِنْدَهَا شُکْرِی، وَکَمْ مِنْ بَلِیَّهٍ ابْتَلَیْتَنِی قَلَّ لَکَ عِنْدَهَا صَبْـرِی.

دعای صد و پنجاه‌ و هفت – درخواست یاری و دفاع از شر دشمنان
مردم به حضـرت علی بن الحسین امام سجاد (علیهماالسلام) نگاه کردند که به قبـر پناه برده بود، و دعا می‌کرد، پس او را بردند نزد مسـرف لعنه اللّٰه که بر او خشم گرفته، و از او و پدرانش بیزاری جسته بود. هنگامی که آن حضـرت را دید که به طرفش می‌آید، به لرزه افتاد و برایش به پا خاست. و او را در کنار خود نشاند و به او گفت: حاجت‌هایت را از من بخواه و آن حضـرت از او طلب نکرد در مورد کسانی که برای کشتـن می‌بردند مگر اینکه شفاعت حضـرت را در مورد آنها پذیرفت. سپس از نزد وی رفت.

دعای صد و پنجاه‌ و شش – درخواست یاری و دفاع از شـر دشمنان
حضـرت زین العابدین (علیه‌السلام) این دعا را خواند روزی که مسلم – مردم پس از واقعه حرّہ او را مسـرف و بعضی وی را مجرم نام نهادند– به مدینه وارد شد:

اَللّٰهُمَّ احْرُسْنِی بِعَیْنِکَ الَّتِی لاٰتَنٰامُ، وَاکْنُفْنِی بِرُکْنِکَ الَّذِی لاٰیُرَامُ، وَاغْفِرْ لیٖ بِقُدْرَتِکَ عَلَیَّ، فَلاٰ أَهْلَکُ وَأَنْتَ رَجَائِی. فَکَمْ مِنْ نِعْمَهٍ أَنْعَمْتَ بِهٰا عَلَیَّ، قَلَّ لَکَ عِنْدَهَا شُکْرِی، وَکَمْ مِنْ بَلِیَّهٍ ابْتَلَیْتَنِی بِهٰا قَلَّ لَکَ عِنْدَهَا صَبْـرِی.

دعای صد و پنجاه‌ و پنج – درخواست دفع دشمنان و محفوظ ماندن از شـر آنان
یَا مَنْ سَبَقَ‏ عِلْمُهُ‏ وَ نَفَذَ حُکْمُهُ‏ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِه وَ أَزِلْ حِلْمَکَ عَنْ ظَالِمِی وَ بَادِرْهُ بِالنَّقمَهِ وَ عَاجِلْهُ بِالاسْتِئصَالِ وَ کُبَّهُ لِمَنْخَرِهِ وَ اغْصُصْهُ بِرِیقِهِ وَ ارْدُدْ کَیْدَهُ فِی نَحْرِهِ وَ حُلْ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ بِشُغلٍ شَاغِلٍ وَ سُقْمٍ دَائِمٍ

دعای صد و پنجاه‌ و چهار – درخواست دور شدن دشمن
حسین بن زید، از عمویش عمر بن علی، از پدرش علی بن الحسین (علیهماالسلام) حدیث کرد که می‌فرمود: نـمی‌بینم چیزی همچون پیشی گرفتـن در دعا، که بنده را حاضـر نیست اجابت در هر وقتی.

و آنچه از آن حضـرت (علیه‌السلام) حفظ گردید از دعا، هنگامی که به او خبـر دادند حرکت مسـرف بن عقبه را (وی همان است که یزید بن معاویه علیهما اللعنه او را برای واقعه حرّہ فرستاد و او را مسـرف نامیدند به جهت اسـرافش در ریختـن خون‌ها) به سوی مدینه چنین است:

دعای صد و پنجاه‌ و سه – هنگام پیش آمدن امر مهمی که باعث اندوه و نگرانی است
دعا برای دفع اندوه و شر دشمن:
این دعا چهل و نهمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صد و پنجاه و سومین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

دعا برای دفع اندوه و شر دشمن یکی از نیایش های امام سجاد (علیه السلام) هنگام پیش آمدن نگرانی و اندوه از کید و مکر دشمنان است.

دعای صد و پنجاه‌ و دو – درخواست دوری از مکر دشمنان

إِلٰهیٖ هَدَیْتَنِی فَلَهَوْتُ، وَوَعَظْتَ فَقَسَوْتُ، وَأَبْلَیْتَ الْجَمِیلَ فَعَصَیْتُ ثُمَّ عَرَفْتُ مٰا أَصْدَرْتَ إِذْ عَرَّفْتَنِیهِ، فَاسْتَغْفَرْتُ فَأَقَلْتَ، فَعُدْتُ فَسَتَـرْتَ، فَلَکَ الْحَمْدُ إِلٰهیٖ تَقَحَّمْتُ أَوْدِیَهَ الْهَلَاکِ، وَحَلَلْتُ شِعَابَ تَلَفٍ تَعَرَّضْتُ فِیهٰا لِسَطَوَاتِکَ وَبِحُلُولِهَا عُقُوبَاتِکَ،

دعای صد و پنجاه‌ و یک – نزد ملتزم « بین حجرالاسود و کعبه»
امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: علی بن الحسین (علیهماالسلام) هرگاه به ملتزم می‌رسید می‌گفت:

اَللّٰهُمَّ إِنَّ عِنْدِی أَفْواجاً مِنْ ذُنُوبٍ، وَأَفْواجاً مِنْ خَطَایَا، وَعِنْدَکَ أَفْواجٌ مِنْ رَحْمَهٍ، وَأَفْواجٌ مِنْ مَغْفِرَهٍ، یٰا مَنِ اسْتَجَابَ لِاَبْغَضِ خَلْقِهِ إِلَیْهِ إِذْ قالَ: ﴿أَنْظِرْنِی إِلیٰ یَوْمِ یُبْعَثُـونَ﴾، اِسْتَجِبْ لیٖ، وَافْعَلْ بیٖ کَذَا و کَذَا.